Bevalling van de placenta

Na een lang proces naar de bevalling toen en na een redelijk uitputtende bevalling (zie mijn vorige blogs) was daar eindelijk onze dochter. Ze was prachtig. Ik heb haar lekker tegen me aan kunnen houden en voor het eerst aan kunnen leggen. Al snel kwam echter het moment dat zij onderzocht moest worden door de kinderarts en dat ik nogmaals aan de slag moest, omdat de placenta nog geboren moest worden.

Na al die uren bevallen leek dat een peulenschil. Niets bleek echter minder waar. Er werd heel veel op mijn buik geduwd en aan de navelstreng getrokken, maar de placenta wilde er niet uit. Een aantal keren dacht ik: daar komt hij, maar dan bleek dat er een enorme bel met bloed naar buiten werd gedrukt.

Na zo’n half uur werd er een OK-team opgeroepen, omdat de placenta toch echt niet kwam. Ook nu duurde het weer zo’n twee uur (!) (zie ook mijn vorige blog) voordat het team aanwezig was en ik naar de OK kon. Inmiddels had ik al zo’n 2 liter bloed verloren.

Op de OK aangekomen werd aangegeven dat ik een narcose kon krijgen of dat ze het infuus van de ruggenprik konden gebruiken om mij een roesje te geven. Ik koos voor het laatste, omdat ik geen goede ervaringen had met een narcose.

Halverwege het hechten kwam ik echter bij. Aangezien het bijna klaar was, werd er niet meer pijnstilling toegediend waardoor ik de laatste steekjes van het hechten live mee heb kunnen maken.

Uiteraard voelde ik me niet goed na zoveel bloedverlies en ik ben dan ook nog twee daagjes in het ziekenhuis geweest.

Gelukkig had ik de hele bevalling en het proces er naartoe niet als traumatisch ervaren. Dat dacht ik in ieder geval, totdat ik ging bevallen van mijn zoon, maar daarover later meer.