Bevalling eerste kindje

Vooral uitgetypt voor mijzelf destijds (3,5 jaar geleden alweer). Het was nog al een dagje! En uiteindelijk geen natuurlijke bevalling... terwijl het er wel zo naar uit zag. Ik merk nu met terug lezen dat ik erg 'vlak' heb getypt. Meer een opsomming van dingen die gebeurde, niet persé spannend getypt. Maarja daar was het toen ook niet voor bedoeld. Het is dus best een lang verhaal geworden.Maar aangezien ik nu dingen deel, wilde ik deze ook graag met jullie delen.

Het is maandagavond 7-11 en gaan rond 23u naar bed. Snachts rond 2u wordt ik wakker van wat gerommel en rare krampen. Maar nog niet direct denkend dat het iets betekend ga ik naar het toilet en ga terug in bed liggen. De krampen komen steeds terug en het begint mij te dagen dat het misschien wel eens kan gaan gebeuren en dit het begin is van de bevallig. Ik lig nog een half uurtje op bed, maar merk dat inderdaad de krampen om de paar minuten terugkomen.

Ik ga nog eens naar het toilet wanneer er weer een kramp (dus wee) komt en laat Anique die rustig ligt te slapen wel even weten wat er gebeurd. ‘Oh echt’ zegt hij? Is er even van beduusd maar ziet mij nog soort van rustig dus probeert nog even te slapen.Ik loop naar beneden en ga daar maar wat lopen en zet de tv aan. Hmm erg prettig is het niet. Mijn pijngrens is gewoonlijk erg hoog en vind niet snel iets pijn doen, eerder iets vervelend voelen. Dit is nu toch al wel van vervelend naar pijn aan het gaan.Ik hoor Anique boven ook wat heen en weer lopen, die kan dus blijkbaar ook niet slapen. Vraagt even later hoe het met mij gaat. Het is nu een uurtje of 4 en de weeën komen duidelijk om de aantal minuten, maar nog niet om de 5 minuten, want ja dan mogen we bellen.

Anique probeert nog te slapen, maar merk aan het grommel boven even later dat dit niet lukt. Ik loop wat af in huis, probeer het één en ander uit, wat werkt het best tegen de weeën? Zitten, hangen, leunen. Eigenlijk niks echt.Hoe voelt het, weet ik nog dat later mensen aan mij vroegen? Ja… een erg vervelende pijn die duidelijk binnen bij de baarmoedermond bezig is, want op die plek voel ik de weeën. Geen rug of been weeën voor mij dus. Er is niks aan te doen, rustig doorademen en denken, het gaat wel over, maar phoe het wordt natuurlijk nog erger! De pijn is nu nog te doen, maar ik merk dat het echt niet tof is.Tussen 5 en 6 komen de weeën al vaak om de 5 min. Maar ik sla er steeds wel weer 1 over, waardoor ik niet een vol uur aan de 5 min. zit. Ik houd het bij op mijn mobiel met een weeën timer, toch handig, want anders zou ik het niet onthouden.Tegen 6 uur geeft Anique aan om te bellen naar de verloskundige, maar mijn weeën zijn nog niet een uur zoals ze moeten zijn voor je normaal moet bellen. Dus houd het nog even af.Ik geef aan rond half 7/7u wel te gaan bellen. Dan zijn ze al 2u om de 5 min. ongeveer.Het is ondertussen half 7, Anique heeft het weer over bellen. Ik ben mij nu aan het bedenken hoe ik kan bellen. In een wee is het niet erg prettig??Toch ga ik maar bellen, ik kan het Anique wel laten doen, maar waarschijnlijk moet ik toch vragen beantwoorden.Het telefoneren gaat redelijk. De verloskundige geeft aan net thuis te zijn (20 min) rijden en dat ze net bij mij om de hoek bij een andere dame is geweest die begonnen is met weeën. Ahhh! denk ik, dat is ook wat, oeps… Ze merkt dat ik af en toe lastig praat door mijn weeën en weet hierdoor in ieder geval dat het geen oefen weeën zijn en wel degelijk het begin van de bevalling. Ze zegt rond 7u ongeveer bij ons te zijn met haar stagiaire die ze nu gaat bellen.

De weeën zijn erg vervelend, maar merk dat het nog te doen is. De verloskundige komen binnen, we hebben het even over hoe het gaat en gaan vervolgens naar boven om te checken hoever ik ben.I.v.m. het strippen afgelopen dagen (2x) had ik al een centimeter ontsluiting. (ik ben nu namelijk al bijna 42 weken zwanger)Nu zit ik op zo’n 2 centimeter. Hmm jeetje, al die uren en nog maar 1 centimeter erbij? MennnZe geven aan dat misschien een bad kan helpen het iets te vorderen, het zal niet echt verlichten maar misschien helpen de volgende 2 centimeters te krijgen voor we naar het ziekenhuis gaan. We mogen nu gaan maar in eigen omgeving is dit wellicht nog even fijner voor de eerste centimeters.‘We komen over 2u terug om te kijken hoe het dan gaat’. Hmm nog 2uur? Jeetje oké, tot dan. Wel zal de verloskundige afgelost worden door haar collega, de stagiaire zal hier wel gewoon bij zijn als ik dit goed vind. Ik heb hier geen problemen mee.Anique maakt een bad voor mij klaar. In bad worden de weeën er niet minder op, en zijn toch wel erg pijnlijk nu, hoe moet je dit nog uren doen? En ik zit pas op 2 centimeter, woah!??Ik zit bijna de volledige 2uur in bad, wantja, als het helpt, oké!De verloskundige komen terug en checken alles weer. Heel veel verder ben ik niet, misschien een centimeter erbij. Ahh echtttt.Ze geven aan dat het nu wel zal gaan doorzetten en verwachte als ze terug komen ik bij 4-5 centimeter zit en naar het ziekenhuis kan. Of we moeten nu willen gaan? ‘Nee dit doen we nog even hier thuis’.Het bad is net leeg, maar ze vinden het slim dit nog eens te doen, dus Anique laat weer het bad vollopen. Weer zit ik hier bijna 2u in (normaal kan ik ook uren in bad zitten met de tv erbij, dus geen probleem. Maar dit is andere koek).Ongeveer 2u later, nu een uurtje of half 12, zijn de verloskundige er weer. Het is niet zo opgeschoten als we allemaal hoopten. Het is nu ongeveer 3-3,5cm.Ze geven aan graag het vruchtwater te breken. Oké doen we! Maar hier? Op bed? Ik hoor altijd dat er een hele vloedgolf kan uitkomen. En bij de 41.3 dagen check gisteren gaven ze aan dat er heel veel vruchtwater waste zien. Ik geef dit aan, maar ze zeggen dat het moet kunnen. Nouja kan mij het ook schelen, doe maar wat moet, wij willen verder.Door het breken van het vruchtwater is de ontsluiting meteen wat meer , zo’n 4cm.Het was zoals het strippen geen fijn gevoel, maar zo gebeurd.Die weeën zijn toch echt veel minder fijn hoor! ‘Op naar het ziekenhuis? Dan zien wij jullie daar’ zeggen de verloskundige. ‘Dan kunnen wij nog even om de hoek checken hoe het daar gaat bij de andere dame en komen dan naar jullie in het ziekenhuis’.We pakken alles wat we nodig hebben, het koffertje en Anique zijn tas. Allebei met een beetje spanning, maar op één of andere manier ook erg rustig, wetend dat er straks een nieuw gezinslid mee naar huis komt.

De weg met de auto is maar een minuut of 10, maar mennn wat vervelend is elk hobbeltje. Anique stelt wat vragen tussendoor waar ik niet allemaal antwoord op kan geven, ik ben al blij dat ik steeds door een wee heen kom, en daar zit niet erg veel tijd tussen.Bij het ziekenhuis aangekomen gaat Anique een rolstoel halen bij de ingang. Ik ga erin zitten en Anique begint te duwen. Nooo over deze bestrating rijden is het echt de hel, ‘ik moet hieruit, dit is niks!’.Ik loop verder naar de ingang, Anique de rest erachteraan sjouwend. Het is nu een uurtje of 13, dus veel mensen in het ziekenhuis. Een stel dames wil mij voorlaten in een gangetje richting de lift ‘Nee, nee ga maar, ik hang hier even goed’ probeer ik half pratend, half puffend aan te geven. Ik zie ze grinniken (op de leuke manier) en ze lopen door.Wie heeft eigenlijk verzonnen dat vrouwen door het hele ziekenhuis moeten terwijl ze middenin de weeën zitten? Eerlijk gezegd kan het mij niet heeeel veel schelen, ik wil alleen maar bij die kraamafdeling komen boven. Maar toch zie ik iedereen naar mij staren.Bij de lift stappen we bij een dame in. Mij succes wensend gaan wij er weer uit bij de juiste afdeling. Ondertussen heb ik het laatste stuk weer gewoon in de rolstoel gezeten. Nier erg prettig moet ik zeggen, de weeën zijn echt beter staand op te vangen.Bij de afdeling moeten ze nog checken hoe het zit, weten even niet dat we kwamen, en toen toch weer wel. Wij wisten het kamernummer al, dus konden hierheen lopen.

Eenmaal in de kamer nog even een moment met tweeën, knuffelen nog even, nu gaat het toch echt gebeuren, hoe spannend!Even later komt ook een kraamhulp die er blijkbaar de hele tijd bij blijft. Ohh, oké!?En niet veel later ook de verloskundige die wij in het ziekenhuis zouden treffen.Ze checken alles nog eens, en geven aan dat het 5cm is.Hmm, vandaar dat het echt, echt niet leuk meer is. Mensen wat een pijn zeg. En tussen de weeën zit ook niet veel tijd meer. Maar 5, zijn we er nog langggg niet.Ik puf de weeën nu nog met korte gewone pufjes weg.Weer komen ze 2u later terug om te kijken. Anique en ik kijken elkaar aan, 2u? Jeetje zeg!Omdat de verloskundige met 2e zijn komt de stagiaire die vooral onze bevalling lijd wel eens even spieken, maar de kraamhulp is er natuurlijk ook.Ik probeer wat nieuwe houdingen, op mijn knieën op bed, overal tegen leunend, maar eigenlijk is vooral het lopen en het tegen een muur of stoel voorover leunend het ‘fijnste’. Wat dan ook fijn kan zijn, want ja, fijn is het echt niet. Kan die pijn echt nog erger? JUP!We krijgen de vraag of we misschien iets willen, hebben eigenlijk niet gegeten. Ik vraag thee en een beetje vanille vla. Eigenlijk geen trek, maar over een paar uur kan ik sowieso niet eten, dus probeer nog iets. Waar ik vervolgens van beide maar een paar happen/slokken neem. Nope, geen trek, echt niet.

(Vanaf dit moment is de tijd mij sowieso niet bijgebleven, ik merkte na de bevalling dat ik eigenlijk vanaf het punt dat we thuis vertrokken de klok mij niet bij bleef, die btw ook niet in de kamer hangt daar volgens mij, hah logisch!)2u later, de verloskundige zijn er weer. Ik zit rond de 6 centimeter (dacht ik? Weet het niet zeker nu typende)Maar in ieder geval even wat meer per uur dan die eerste uren.Ze vragen of ik de douche wil proberen, en hun weer 2u later terug komen. Menn steeds die 2u klinkt wel ergggg ver weg zeg! Maar hoe laat het was weet ik allemaal echt niet meer, en of ze echt 2u later kwamen of nog later? Don’t know!Ik stap onder de douche, helemaal naakt, half naakt was ik ondertussen toch al, dus alles uit, hoppah! De weeën zijn echt zo heftig! Anique wijkt de gehele tijd niet van mijn zijde (wat een schat) Hij aait soms even over mijn rug of schouder (meer van, ik ben er nog, want helpen doet het niet, sorry haha) Hij vraagt na een tijdje ook ‘helpt dit’ ‘Uhhh nee, maar doe maar wat je wil’. Ik vind het ook fijn dat hij er gewoon is.Ik hang aan de steunen probeer het water op verschillende plekken, zie af en toe de kraamhulp even spieken, de verloskundige. Maar ik merk dat ik het allemaal wel zie, maar er niks mee doe. Ik ben bezig (ofzo/ coconnetje?).Niks helpt eigenlijk, maar ik sla mijzelf erdoorheen. Ik denk wel, jeetje wat is dit dan zeg? Hoeveel pijn kan iemand hebben? En ik moet zeker nog 3-4cm! Oké volgende wee.Anique zegt tussendoor dat er al een uur voorbij is, really, nu al? Niet dat het snel gaat, maar toch alweer een uur verwijderd van de volgende check.Na een tijdje dacht ik nog (volgens mij is hij echt niet weg geweest, mij zien creperen van de pijn met af en toe een aanwijzing, uren later, staat hij er nog! En hij kan helemaal niks.)

Wanneer wordt aangegeven dat de 2 uur er bijna opzit gaat de douche uit en ga ik op bed liggen.Ik gaf aan nog mijn top/hemd aan te willen, De kraamhulp geeft hem aan, maar bij de gedachte dat ik hem aan moet, naaaahhh toch maar niet. Dan maar naakt. (Vooraf natuurlijk helemaal bedacht dat dan de eerste foto’s van de kleine in ieder geval zonder borst in beeld is, maar het kan mij nu niks schelen, als ik maar door die weeën kom)De verloskundige komen weer binnen, meer met Anique en de kraamhulp pratend, ze merken dat de weeën nu toch echt wel zwaar voor mij zijn en echt praten zit er niet meer in. Af en toe een paar woorden ter bevestiging etc.Ze checken hoe het ervoor staat, ik zit op zo’n 7-8cm. Oké yes, het einde is nu echt in zicht, toch?De weg ligt vrij volgens de verloskundige, maar hij/zij zou nog iets moeten zakken, ‘door het smalle stukje heen voor je kunt gaan persen. De weeën zijn natuurlijk al erg heftig, maar ze hebben nog wat kracht nodig daaronder om de kleine daarheen te krijgen’.Ze hebben het over ‘weeën opwekkers’ om ze krachtig te krijgen. Noo hé, is de bevalling begonnen zonder het op te wekken met een machine etc. moet ik nog aan de machine hangen.Ik zie Anique al naar mij kijken. Ik geef aan echt een hoge pijngrens te hebben, maar ik die laatste centimeters niet trek als ze heftiger worden (maar dan in heftiger als in meer centimeters plus de opwekkers erbovenop) Ik wilde niet direct pijnmedicatie, maar wil nu een pompje (morfine). Dit zal volgens onze verloskundige niet de pijn weghalen, maar net het topje van de wee. Het maakt mij niks uit, ik doe het niet zonder.Anique stemt meteen mee in, en zegt dat hij dat wel gezegd had als ik het niet had gedaan. Hij ging bijna zelf dood van de pijn mij zo te zien.Ze gaan regelen dat ik een infuus krijg voor de opwekkers en de medicatie. Anique vraagt tussendoor of we mijn ouders al op de hoogte willen brengen. Nou doe nog maar niet, weten niet hoelang het duurt, zitten ze met veel te veel spanning te wachten.

Even later is alles aangesloten, ik kan zelf het pompje indrukken wanneer nodig, vaak het fijnst voor een wee, geven ze aan. Maar elke keer blokkeert deze 3min. anders krijg je teveel binnen.Met de opwekkers op het eerste standje heb ik misschien een halve minuut tussen de weeën zitten merk ik, wat een pijn kan een vrouw verdragen zeg. Ze wilde graag dat ik op mijn zij ging liggen, dat helpt soms, maar dan krijg ik de weeën op geen manier weg gepuft, die ik vanaf de douche al in ‘kortjakje stijl’ weg puf. Dus lig al snel weer terug op mijn rug.Omdat ik nu aan de opwekkers en medicatie lig, mogen onze verloskundige samen de bevalling niet meer begeleiden. We zijn nu aan het ziekenhuis ‘overgeleverd’. De stagiaire blijft in de buurt omdat er toch nog een andere bevalling bezig is, en hiervan kan ze leren natuurlijk. Ik vind het allemaal goed, als die kleine er straks maar is.Natuurlijk zit er weer twee uur tussen het controleren van mijn ontsluiting, menn 2uur!Tussendoor probeer ik Anique tussen mijn weeën uit te leggen dat hij echt iets moet eten. Hij blijft heel lief naast mij zitten en puft mee, maar ik zie dat hij wat suf wordt. Ik realiseer mij op dat moment dat het al avond is, uur of 8 volgens mij. En Anique heeft alleen een boterham op toen we binnen kwamen. De kraamhulp neemt het naast mij zitten wel even over zeg ik.

De weeën zijn extreem, ik kan mij niet voorstellen dat het mij lukt, maar ik sla mij erdoorheen. Het is bijna een golf van weeën, er zit zowat niks tussen. Het pompje zorgt er inderdaad niet voor dat het pijnloos is, maar vooral als ik eens even een paar seconden tussen een wee heb, voel ik dat ik even heerlijk suf wordt. (als in high? Denk ik, nog nooit meegemaakt, maargoed! Zoiets) Om vervolgens weer de wee weg te puffen.Als de verloskundige 2u later komt controleren zit ik al op 10cm denken ze. Maar de kleine is nog steeds niet voorbij het smalle stukje met zijn/haar hoofd. Dit is wel nodig voordat ik hem/haar eruit mag persen. Ze zetten de weeën opwekkers nog een standje hoger. Ze zien aan de weeën dat ze inderdaad erg heftig zijn, maar dit is even nodig.Ik denk alleen maar, yes 10cm! Dit komt goed.

Een uur later controleren ze nog eens, nog steeds niet wat ze willen zien, en de weeën opwekkers gaan naar standje maximaal.Echt, die weeën zijn echt absurd pijnlijk, ik denk aan alle vrouwen die dit ook doen, dus het komt goed. Maar mensen wat moet een vrouw doorstaan zeg.En hoeveel kun je puffen zeg, in een uur tijd heb ik totaal tussen elke wee een paar seconden zitten dat ik even niet hoef te puffen en dan Bamm is de wee er alweer.Die paar seconden (als ik aan het pompje heb gedacht voor de wee) dat ik mij even high voel is wel even heerlijk moet ik zeggen. Het doet misschien niet veel, maar als ik dat ook al niet had de afgelopen uren, had ik het zo nooit gered denk ik?Het is een uur of 22 gok ik als ze weer komen controleren, maar het blijft hetzelfde. Ze zien dat de weeën toch echt wel heftig zijn, en hopen dat een beetje persen misschien helpt. Niet het echte werk, maar lichtjes… Oké… kan dat ook al? Het maakt mij niks uit, ik doe mee.Ik heb de laatste 2u al wel persweeën, maar niet bij elke wee.Ik mag een aantal keer persen met een komende wee. Na een aantal keer geven ze aan even te overleggen met de gynaecoloog.Nu denkende klonk dat voor Anique misschien allemaal heftiger dan voor mij. Ik wist dat hoe dan ook die kleine er wel kwam en had niet door dat het niet ging zoals ze wilde. Nouja deels, maar toch stond ik er niet zo bij stil.

Anique vraagt nogmaals onze ouders in te lichten, nu wetende dat de kleine er rond middernacht wel zou moeten zijn. Misschien slapen ze net en balen ze morgen dat ze het niet gehoord hebben, ook al mogen we snachts bellen natuurlijk. ‘Is goed, bel maar’.Anique belt ze met het nieuws, ze houden hun telefoon in de gaten.Ze hebben overlegd en komen niet veel later terug om het nog eens te proberen, nu met de gynaecoloog erbij. (Jaja, nog iemand die mee gaat voelen. Maar echt, het maakt niks uit, je zit in je eigen wereld.) Het was volgens ij druk in de kamer, maar het kon mij niks schelen.Oja, leuk om te weten, dat pompje was voor het persen uitgezet, want je mag niet persen als je aan de morfine ligt natuurlijk. Vanaf 22u lig ik de weeën plus opwekkers dus zonder iets weg te puffen in ‘kortjakje stijl’. Met af en toe een grrrr ertussen, maar ik heb ‘gelukkig’ nog niet gegild, niet dat dat erg is, maar toch fijn gevoel haha!Met persen veranderd er niet veel na de laatste keer. Dus weer gaan ze overleggen.Ondertussen is het een uur of 23 savonds. De gynaecoloog probeert tussen de weeën door (dus moet af en toe stoppen) uit te leggen hoe het ervoor staat. ‘De kleine zou echt nog wat moeten zakken, ik kan nu nog niet helpen met bijv. een pomp of tang, daar zit de kleine nog net te ver voor en dan maken we dingen kapot. Je mag het nog een uur of twee proberen, maar ik kan niet zeggen of het dan wel zal lukken, ik denk eerlijk gezegd van niet. De kleine heeft er gelukkig geen last van, maar je bent natuurlijk al bijna een volle dag bezig, dus vooral voor jou is het misschien veel. Wij denken aan een keizersnede.Ik kijk Anique aan en hij knikt. ‘Ja gaan we doen’ zeg ik. ‘Ik ga nog 2u niet trekken en vervolgens nog moeten persen, ik ben op’.De gynaecoloog denk dat dat een goede beslissing is en zegt dat hij het team gaat optrommelen, wij horen snel meer.Ik blijf de weeën weg puffen.

De gynaecoloog komt terug met de mededeling dat alles gereed wordt gemaakt en we na zo’n kwartier richting de OK kunnen. Hij ziet dat de weeënopwekkers nog aanstaan en zegt niet al te vriendelijk dat die toch allang uit hadden gemogen en verontschuldigd zich. Die waren al even niet meer nodig!Ik probeer uitleg te vragen over de ruggenprik. Dat die opwekkers uit zijn, scheelt niks, de weeën zijn nog steeds standje maximaal voor mijn gevoel. Zo’n ruggenprik, daar moet je toch stil voor zitten? Hoe moet ik dat doen dan? Het komt goed zegt de verloskundige, dat doen ze vaak, dus weten wat te doen, maar ik krijg zo (gelukkig zit het infuus er al in, dat scheelt) weeënremmers om het wat tot rust te brengen.De weeënremmers gaan erin, maar loopt er vervolgens weer op één of andere manier uit. Dus een nieuwe erin.Nou sorry, maar ik merk er niks van, helpt dus totaal niet!We mogen naar de OK. Al puffend rijden we door de gang, we zijn er al binnen een paar seconden. Ik vraag mij ondertussen nog steeds af hoe ze die ruggenprik gaan zetten, die weeën stoppen niet hoor.We rijden meteen de operatiekamer binnen waar ze alles klaarmaken. Erg veel mensen om ons heen, allemaal lief en vertellen wat ze doen. Anique is nog in een andere ruimte waar hij zich moet omkleden, hij mag (hoor ik later) alleen zijn ondergoed aanhouden, waarover hij een mooi blauw pak aan mag hihi (in zijn ondergoed dus).Of ik zelf op de andere ‘tafel’ wil gaan liggen. Het gaat met wat moeite en hulp. Vervolgens moet ik voorover buigen en houden aan beide kanten een verpleegkundige mij vast. ‘Realy gaat dat lukken’? vraag ik al puffend. Blijkbaar zat de naald er al in, het was al gelukt.Niet veel later begint het te tintelen in mij benen en stoppen de weeën. Oh mijn god! Wat een verlichting is dit, hemelsssss, yesss!!!!Er wordt nog van alles geïnstalleerd aan mijn armen, borst. Iemand vraagt of we een camera hebben en wij geven aan dat overal foto’s van gemaakt mogen worden, kijken wij later wel.Ik geef aan dat ik toch echt mijn buik nog voel (want ze zijn al bezig daar, dat voel ik) Ik blijf dit aangeven (te bang dat ik ineens dat snijden ga voelen, oeps) Tot iemand zegt, ‘oh, maar ze zijn al aan het snijden hoor’. Ah oké mooi, dat voel ik niet!Tussendoor wordt wat gekletst met Anique en mij, jongen/meisje, namen etc. Alles is een verassing.Anique mag naast mij zitten en kijken tegen een blauw doek aan.Niet veel later vragen ze of we onze kleine geboren willen zien worden. Anique roept verschrikt nee, maar denkt volgens mij dat hij al het snijwerk en bloed gaat zien. (kan hij niet tegen)‘Jawel!’ Roep ik, en leg Anique uit dat ze dan laten zien als hij/zij uit mijn buik komt.Na heel veel porren en sjorren aan mijn buik (wantja, dat voel je wel, ze moeten er echt wat moeite voor doen) gaat het doek naar beneden. Oké daar komt hij/zij zeggen ze. En daar zien wij het hoofdje naar boven komen. Wauwie mooi is dit hé! Al bijna gelijk roepen ze, ‘het is een meisje!’.Ik krijg een kusje van Anique en ik krijg Fenna (ja het is een meisje!! Fenna) even te zien, en klein huiltje komt er al uit. Anique mag meelopen naar het team wat voor de Fenna zorgt. Hij mocht nu natuurlijk niet officieel de navelstreng knippen omdat hij niet aan die kant van het scherm mocht komen i.v.m. hygiëne. Wel mag hij deze korter knippen. Ik hoor Fenna huilen (ja dat klinkt nu als muziek in de oren, straks misschien niet meer haha!)Anique komt binnen misschien al 2min? Ik weet het niet eens. Terug met Fenna. Nog helemaal onder de huidsmeer, wat er al een beetje af is, maar toch… Ook anderen zeggen ‘nou, 42 weken toch bijna? Die zat daar nog goed volgens mij?’ Rond deze tijd heeft de baby niet veel huidsmeer meer. Maar de berekening klopte toch echt wel. Het maakt allemaal niks uit, ze is er!Zo’n half uur ligt Fenna op mijn borst terwijl Anique haar vast houd. Mijn armen liggen nog vast met het infuus etc. dus dat kan ik zelf niet. Ze moeten daar nog genoeg hechten aan mijn buik.Een verpleegkundige komt haar af en toen even omhoog schuiven. Want ze glijd steeds omlaag tegen mijn gezicht, en dan kan ik niet naar haar kijken ‘in love!’Anique begint zich af te vragen hoe laat Fenna is geboren, het is nu natuurlijk al na 24u. Ze is om 23.58u geboren.

Tegen 1u zijn we op de kamer van de afdeling terug. Anique belt onze ouders, die natuurlijk helemaal blij zijn!

Verliefd kijken we naar Fenna die in haar bedje ligt. Ik kan geen kant op, dus erg fijn dat Anique bij ons kan blijven, zolang wij willen (zolang we in het ziekenhuis blijven).

Wij zijn papa en mama, wat een heerlijk gevoel en verantwoording voor het leven. Wij zijn verliefd!