Bevalling Bibi

De zenuwen gierde door mijn lijf. Wat gaat er nu allemaal gebeuren? Waar is Fenne? Gaat het goed met haar? Ik had zoveel vragen maar was nog zo verslagen van alles. Er gebeurde zoveel in die korte tijd, dat ik geen woord kon uitbrengen. Ik kon alleen maar kijken naar iedereen die om mij heen liep.

Ik kreeg van mijn ouders een kus en ze vertelde mij dat ze achter de ambulance aan zouden rijden.

Niels was ondertussen beneden.

De artsen hadden hem vriendelijk verzocht zijn auto voor de deur te verwijderen omdat het ziekenhuis elk moment open zou gaan. Het was al 7uur maar heb de hele bevalling van Fenne in 10 minuten mee gemaakt.

De gynecoloog die Fenne heeft gehaald reed mee in de ambulance en er was een ambulanceverpleegkundige.

In de ambulance had ik niet het idee dat er paniek was maar dat was er wel. Ze konden (wat ze mij later vertelde) mijn bloeddruk niet onder controle krijgen. Ik hoorde de vrouw tegen de gynecoloog zeggen of ze niet sneller konden rijden maar we waren binnen een kwartier al in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werd ik door drie artsen uit de ambulance gereden. Ze zette het op een rennen en ik hoorde ze rare ziekenhuis codes aan elkaar doorgeven. Ik was nog nooit in dat ziekenhuis geweest maar op een of andere manier heb ik altijd wel gedacht dat als je daar zou komen.. het goed mis was.

Ik keek om heen en zag allemaal rare posters op de muur hangen.

Ik werd een kamer ingereden en zag dat er wel 20 man in de kamer stond.

Ze waren allemaal in het wit en gingen in een soort kring om mij heen staan.

" Mevrouw Freriks, zwangerschap 25+4 weken. gemelli .... ".

De gynecoloog begon het hele verhaal te vertellen aan alle artsen. Wat ik voor de helft mee kreeg was dat ze wouden proberen Bibi nog in mijn buik te houden maar dat ik ook al heel veel bloed verloren was. Op het moment dat de gynecoloog klaar was met praten, stoof iedereen door elkaar heen en doken allemaal boven op mij. Niemand zei wat tegen me maar iedereen begon aan me te trekken. Er werden plakkers op mijn borst geplakt, ik kreeg nog een infuus (ondertussen de 4e) mijn bloeddruk werd weer gemeten en kreeg een saturatiemeter om mijn vinger.

Ik kan me nog herinneren dat ik na de verloskamers werd gereden en dat mijn ouders en schoonouders binnen kwamen. Na mijn idee zat er niet veel tijd tussen, tussen mijn aankomst en die van hen maar blijkbaar zeker een uur.

Ik werd aan de CTG gelegd om te kijken hoe het met Bibi ging maar zij had het nog prima na haar zin.

Uit eindelijk na een paar uur in spanning te hebben gezeten, kwam er eindelijk een arts binnen.

Hij vertelde dat Fenne op de NICU afdeling lag in de couveuse (neonatal intensive care unit). Redelijk stabiel maar ze heeft een hele slechte start gemaakt. Fenne kon namelijk nog niet zelf adem halen.

Daarbij zei hij dat ze wilde proberen Bibi nog zolang mogelijk binnen te houden. Ze hoopte dat ze dan meer van de longrijpers mee zou krijgen. Ten slotte zou elke dag , elke minuut, elke uur langer in mijn buik haar leven kunnen redden.

Ik begon te huilen. Ik was moe en was zo bang voor wat mij allemaal nog te wachten stond.

De arts kwam op een gegeven moment weer binnen en kwam met de deur in huis vallen.

" Mevrouw Freriks, we wouden proberen dit kindje zolang mogelijk in je buik te houden maar we zijn bang dat dat niet mogelijk is. Je hebt zoveel bloed verloren en we kunnen het bloeden niet stoppen zolang je placenta nog in je buik zit. Door de hoeveelheid bloed die je verloren hebt zien wij het niet gebeuren dat je zelf zou kunnen bevallen, daar heb je de kracht niet meer voor. Ik kan maar een ding doen en dat is dat je nu een ruggeprik krijgt en ik haar eigen handig eruit haal".

Ik besefte op dat moment nog niet helemaal wat hij bedoelde.

" maar kan dat dan niet onder narcose en dan met een keizersnee?". Vroeg ik in paniek.

" Helaas, wij zijn sowieso niet van een keizesnee onder narcose omdat we niet weten hoe kinderen daar op reageren. Een voldragen kindje kan wel wat aan maar jou kindje is nog zo klein en kwetsbaar dat we dat risico niet willen nemen".

Er was geen tijd te verliezen. Alles werd in gang gezet. Ik kreeg de ruggeprik en het was toen wachten tot de ruggeprik wat zou gaan doen.

Ze gingen met een koud hamertje langs mijn buik en bovenbenen. Dat voelde warm aan dus de ruggeprik werkt.

Mijn ouders en schoonouders verlieten de kamer en daar lag ik dan. Niels naast mij met nog 3 verloskundige en voor mij stond de gynecoloog. Mijn hechtingen werden weer los gemaakt en de paniek kon beginnen.

Ik kan deze bevalling maar met een woord omschrijven : Verschrikkelijk!!

Ik voelde me letterlijk een koe. Hij heeft Bibi er letterlijk uitgetrokken.

Maar ook dat was niet met een kwartier gedaan. Bibi zat nog in de vruchtzak dus was glibberig en glad en daarbij had ze het nog veel te gezellig daar binnen.

Op 17 November 2018 om 13:04 uur is Bibi geboren. Ze werd op mijn buik gelegd en in een plastick zak gewikkeld om haar warm te houden. Na een paar minuten liet gelukkig mijn placenta makkelijk los.

Eindelijk is de ellende voorbij .. dat dacht ik terminste.

" Mevrouw Freriks, we brengen u met spoed na de operatie kamer. De placenta is eruit maar het bloeden wil niet stoppen."

Er was stress in de operatie kamer. Mijn bloeddruk hebben ze het eerste uur niet onder controle kunnen krijgen en heb twee zakken bloed gekregen.

Mijn baarmoeder wou niet krimpen en mijn baarmoedermond niet sluiten. Daarvoor heb ik medicatie gekregen. Uiteindelijk ben ik nog gecurreteerd en weer opnieuw gehecht.

Na een operatie van twee uur en drie en halve liter bloed minder, mocht ik dan eindelijk naar Niels die met waterige ogen op mij stond te wachten.

Dit was de dag dat wij eindelijk ouders zijn geworden van twee kleine maar prachtige dochters. Zonder ook maar te weten wat ons nog meer te wachten staat.