Bevallen van een kindje van bijna 5 kilo

De dag van de inleiding. Om half zeven belde ik het ziekenhuis om te vragen of er een plekje voor me was. Gelukkig mocht ik komen. Rond zeven uur kwamen we aan en werd in aan het ctg-apparaat gelegd. Na een half uurtje kwam een verloskundige controleren of het strippen van eerder die week nog wat had gedaan voor de ontsluiting. Dat bleek niet zo te zijn.

De vliezen werden gebroken en er werd gewacht om te kijken of de weeën zouden starten. Er was wel iets van kram te voelen, maar je kon niet echt spreken van weeën.

Er werd een infuus met oxytocine aangesloten. Afgesproken werd dat de dosis elke 20 minuten verdubbeld zou worden als de weeën-activiteit niet regelmatiger en krachtiger werd. Na enkele malen verhogen begonnen de weeën goed voelbaar te worden.

Rond 10 uur raakte ik volledig in paniek. Het inleiden had opnieuw geleid tot een weeënstorm en ook het trillen was weer net als bij mijn eerste bevalling (zie mijn andere blog). Nu bleek dat ik deze bevalling toch traumatischer heb ervaren dan ik altijd had gedacht.

Gelukkig was het verplegend personeel erg begripvol en werd er haast gemaakt met het zetten van de ruggenprik. Dit was echter ook een heel spannend moment. Door de weeënstorm was er geen goed moment om te prikken, omdat er tussen de weeën nauwelijks tijd zat. De prik werd dan ook gezet tijdens een wee waarbij ik me zo min mogelijk mocht bewegen.

Na het zetten van de ruggenprik ging het opnieuw beter. Om ongeveer 2 uur had ik volledige ontsluiting. Deze keer voldoende ik de persweeën wel, maar probeerde ik ze zo lang mogelijk weg te puffen.

Om 3 uur was het bijna niet meer mogelijk om ze weg te puffen. De gynaecoloog werd er bijgeroepen. Hij heeft me heel goed begeleid om ‘de schade zoveel mogelijk te beperken’ (om met zijn woorden te spreken).

Na 5 minuten persen werd onze zoon geboren. Hij woog 4710 gram! Voor de gynaecoloog een record. Ook de gynaecoloog die ons had begeleid voor de bevalling had niet gedacht dat hij zo zwaar zou zijn.