(Be)vallen en opstaan

M E E R  D A N  A L L E E N  E E N  S N E E T J E...

Een keizersnede...door velen gezien als een gemakkelijke, snelle en pijnloze weg naar de geboorte van een kind. Zelfs ik dacht dat nog toen de gynaecoloog mij, na inmiddels 12 uur weeën, pijn, uitputting, natte plakharen, uitgelopen mascara en een niet vorderende ontsluiting vertelde dat ze de OK gingen klaarmaken. Silveijn zat te hoog in mijn bekken en was helemaal niet volledig ingedaald. Hij bleek, nadat mijn vliezen met een enorme breinaald waren doorgeprikt, in het vruchtwater te hebben gepoept en er werd getwijfeld -na 6 keer de boel van binnen te hebben verkend door verloskundige, klinisch verloskundige en gynaecoloog met ook verschillende formaten handen- of Silveijn wel door het geboortekanaal kon. Kortom SPOED met hoofdletters, zijn hartslag daalde, de mijne steeg en ik kreeg een blauwe muts op met bijpassend jurkje aan. Het aanbrengen van het infuus ging soepel, maar daarmee kwam alle spanning los: ik lag te trillen en klappertanden in bed en kon niet meer stoppen. Erg ingrijpend vond ik het inbrengen van de katheter, zonder enige toelichting werd de ienieminietuinslang naar binnen gewerkt; wat een naar gevoel was dat! Met het gebibber kwamen ook de tranen; ik werd geopereerd wat ook meteen mijn eerste ziekenhuisopname ooit met zich meebracht, want meteen na het dichtritsen van de wond zou ik vast niet naar huis mogen...Wat was ik bang...bang voor alles wat met ziekenhuizen en medisch handelen te maken had, angst voor het onbekende, angst voor mijn gezondheid maar bovenal de gezondheid van kleine Silveijn die uit alle macht probeerde naar ons toe te komen. Angst voor de dood, gezien mijn werkzame leven op dat moment bij een uitvaartonderneming. Ik probeerde me groot te houden, maar mijn lenzen dreven vanzelf uit mijn ogen terwijl Mereijn mijn bril uit de koker onder mijn speciaal voor de bevalling gekochte nachthemd viste. De rit naar de operatiekamer leek eeuwen te duren. Turend naar de TL-verlichting aan het plafond probeerde ik mijn ademhaling onder controle te houden en te denken aan het positieve van dit hele circus: Silveijn zou geboren worden! Vlak na middernacht sprak ik hakkelend en buiten adem mijn voornaam uit toen de enige man in de operatiekamer zijn hand uitstak en zich voorstelde: George de anesthesist, mijn held. Hij hielp mij in één klap van mijn grootste angst af, namelijk dat ik de controle zou verliezen: 'Jammer, maar die ben je al kwijt' zei hij terwijl hij een stralend wit gebit blootlachte alvorens een mondkapje achter zijn oren vast te binden. George liet me enigszins kalmeren terwijl Mereijn zich ondertussen in een bij mijn muts passend blauw operatiepak hees.

De ruggenprik was een regelrechte ramp. Ik moest me ontspannen en voorover buigen, trillend, met pijnlijke weeën vergezeld door twee voetjes tegen mijn ribben, was dit een onmogelijke opgave. Mijn nieuwe beste vriend deed ook heel erg zijn best om net als ik niet te trillen - ik huilde - hij prikte na drie keer en twee nieuwe naalden raak! Een warme golf trok omhoog vanuit mijn tenen en al klappertandend liet in me achterover vallen in de houding van een balancerende zeester waar ik in het met angstzweet bedrupte gezicht van Mereijn keek. Hij zei dat hij trots op me was en dat alles goed zou komen...Ik lachte bedenkelijk en probeerde tegelijkertijd als een volleerd medicus mijn aandacht te richten op de monitoren met bloeddruk, hartslag en saturatie. Tevergeefs aangezien mijn bril besloeg door de combinatie opwinding, angst en tranen...

De ruggenprik bleek te ver omhoog te vloeien waardoor ik benauwd raakte. Vriend George zei dat als mijn intense kriebelhoest niet zou afnemen hij me onder narcose zou moeten brengen vanwege een verlamming van de ademhalingsspier. Terwijl ik m’n hoest probeerde te onderdrukken voelde ik gesjor en geduw in mijn bovenbuik, bij mijn ribben, maar echt naar was het niet. Gedreven door de adrenaline van het moment knepen Mereijn en ik elkaars hand fijn. Mereijn stond naast me, te kijken over de blauwe afscheiding tussen mij en het slagveld, toen ik ineens een baby hoorde huilen...mijn baby, onze baby: Silveijn! Ik huilde. Mereijn mocht met de kinderarts mee om Silveijn te onderzoeken, daarna kwamen ze bij me terug. Mereijn met rode wangen, vochtige ogen en een grote glimlach van trots en geluk. Silveijn keek verwonderd de nieuwe wereld in en was ingepakt als een klein rupsje. Ik raakte zijn wangetje zachtjes aan. Ongelofelijk! Wat was hij mooi! Ik wist niet dat ik na één blik zoveel van hem houden zou. Ik voelde me helemaal rozig. Weer vloeiden er tranen, ditmaal van ultiem geluk. Na het hechten werd ik, nog steeds klappertandend, van de OK-tafel in een normaal bed getild en kreeg een heerlijk verwarmde deken over me heen. Ik voelde met mijn handen aan mijn buik. Een pudding. Ik wist dat dit altijd zo is na een bevalling, maar omdat het verdoofd was, voelde het ook nog eens niet als mijn pudding. Op de verkoeverkamer kon ik mijn geluk niet op. Alles was goed gegaan: Silveijn was kerngezond, Mereijn week niet van mijn zij, de operatie was vlekkeloos verlopen. Ik kan beamen: de geboorte van mijn kind is het mooiste moment uit mijn leven!