Babytime 🤍

Dit is deel 2 van mijn bevallingsverhaal. In deel 1 kan je lezen hoe de inleiding ging. 

22 november - 23.00 u 

Robert kwam terug met een arts. Ze sommeerden mij op bed te gaan liggen en toen de arts naast mij kwam zitten zag ik pas wie het was: de arts assistent die ‘s ochtends langs was geweest om zich voor te stellen. De arts assistent bij wie ik zo’n goed gevoel had. Ze toucheerde mij en tot onze verbazing zat ik pas op 4 cm ontsluiting. We mochten nu in ieder geval wel naar de bevalsuite. Robert pakte de spullen in en ik werd met bed en al richting de suite gereden. Onderweg vraag ik de arts of zij bij mij blijft ‘Ja,’ antwoordt ze, ‘ik laat jullie niet meer alleen.’ 

Wat er verder gebeurde is een waas, dus de rest van mijn verhaal is gebaseerd op de stukjes die ik zelf nog weet, wat de artsen mij verteld hebben en wat Robert meegekregen heeft. 

22 november 23.30 u

We komen aan in de bevalsuite en installeren ons. Aangezien ik midden in een weeënstorm zit en geen seconde meer op adem kan komen, wil ik heel graag een ruggenprik. Ik kan nooit nog uren volhouden zonder maar een tel te kunnen ademen. De arts assistent begrijpt het en legt kort de risico’s en voordelen uit. Daarna besluiten we dat de anesthesist opgeroepen moet worden en krijg ik een infuus. De arts loopt naar de gang om te bellen en ondertussen word ik tussen de weeën door voorbereid.    

22 november - 23.40 u

Op het moment dat de arts op de gang staat te bellen, voel ik de persdrang onhoudbaar worden. Ik schreeuw tegen de verpleegkundige dat de baby NU komt en aan mij kan ze zien dat ik geen grap maak. Op dat moment ontstaat er kort paniek. Ze vraagt mij het persen tegen te houden en rent naar de arts toe. Samen komen ze weer binnen en de arts voelt hoe ver ik ben: 9 cm en een randje.. Ik moet echt nog heeeel even zuchten. Maar dat kan niet, mijn lijf neemt het over, ik kan alleen nog maar persen. De arts voelt nogmaals en nu heb ik wel volledige ontsluiting. Ik mag meepersen met de weeën. 

23 november - 00.30 u

Tijdens het persen wordt door de arts en verpleegkundige opgemerkt dat de hartslag van de baby, die achteraf gezien al instabieler werd door de heftige weeënstorm, heel erg slecht hersteld na een perswee. Er wordt kort aan ons uitgelegd wat dat betekent en de opties worden verteld:

1. We gaan heel snel zo door en gebruiken het cupje om de baby te helpen. 

2. Ze nemen bloed af bij de baby om te beoordelen in welke mate hij last heeft van de crisis. Daarna zijn er weer 2 opties: het cupje of een spoedkeizersnede. 

Het maakt mij allemaal niets meer uit, als de baby maar gezond is. In overleg neemt de arts bloed af en daaruit blijkt dat de baby in foetale nood verkeerd, in Jip en Janneke taal: de baby moet nú geboren worden. 

23 november 00.45 u 

In een paar seconden staat de hele kamer vol. De arts vertelt ons dat ze het team bij elkaar belt, er is wat onduidelijkheid over welke telefoon van wie is en er komt een verloskundige bij me staan. Ik word op mijn zij gelegd, krijg weeënremmers en de verloskundige probeert met man en macht de hartslag van de baby te vinden. Soms vindt ze hem, soms is hij weg. 

In paniek vraag ik haar: ‘Gaat de baby dood?’ Haar antwoord: ‘We doen er alles aan om dat te voorkomen, meis’, stelt mij weinig gerust. Ondertussen is alles er klaar voor en joggen de verpleegkundigen, verloskundigen, arts en Robert met mij in rap tempo naar de OK. Onderweg hallucineer ik dat Robert mijn hand loslaat als in een film, dit blijkt totaal niet gebeurd te zijn. 

Hij krijgt een OK pak aan. Er wordt hem verteld: ‘Scheur niet door de voeten heen, dan moet je opnieuw.’ Uiteraard scheurt zijn reuze voet door het pak heen, maar niemand zag het en hij wil snel door. 

Ondertussen word ik op de tafel gelegd, voorover gebogen en worden mijn benen vastgehouden. Uiteraard heb ik nog steeds weeën en ik heb moeite om het persen tegen te houden. Ze vertellen me dat ze één poging doen om de ruggenprik te zetten, anders ga ik onder volledige narcose. Gelukkig zit hij in één keer en al snel raak ik in paniek vanwege het gekke gevoel in mijn lijf. 

Ik voel getrek, hoor de arts assistent en gynaecoloog praten en ondertussen kan ik vooral heel hard rillen. Ik hoor een hartslag, heel erg traag. Steeds trager en dan slaat hij even over. Ik roep: ‘Nu is hij dood, hè?!’ tegen de anesthesist. Zij antwoordt: ‘Nee, hij wordt nu geboren!’ 

23 november - 1.29 u 

Het doek met raampje wordt opengemaakt, ons kindje wordt omhoog gehouden. De artsen zeggen tegen elkaar: ‘Hij huilt!’ en ‘Hij ademt!’ Ze zijn zichtbaar opgelucht, een levende baby! Hij is er! 

SEF ELIA VAN HUISSTEDEN

Sef wordt door de kinderarts nagekeken en Robert knipt de navelstreng door. Hij doet het bijzonder goed en verbaast iedereen met een prachtige apgar-score. Daarna mag hij bij mij liggen, maar zodra ik hem bij mij heb merk ik dat ik mij ontzettend rillerig en misselijk voel. Robert pakt hem over en even later wordt Sef in de couveuse gelegd. 

Terug op de kamer wordt Sef gewogen. Hij blijkt net aan 3 kilo te wegen, gelukkig maar. Na wat gereken blijkt hij uit te komen rond P6, dus dat betekent wel dat de kinderarts hem regelmatig komt controleren en dat er een aantal keer bloedsuiker geprikt moet worden. 

Hij heeft nog wat moeite met zijn temperatuur, dus de eerste uren ligt hij in de couveuse. Gelukkig drinkt hij na een paar uur al een flesje leeg, mag hij kleertjes aan en valt hij daarna lekker in slaap. We zijn gelukkig! Het is voorbij 🤍