Babytime! 🤍

22 november - 6.00 u

Na een onrustige nacht, waarin ik af en toe een uurtje heb kunnen slapen, spring ik nog gauw onder de douche en vlecht mijn haren. De gebruikelijke witte boterham met smeerkaas als ontbijt, al twijfel ik of die binnen blijft. Rond 6.30u springen we in de auto. Tegen een aantal mensen hebben we verteld dat ik opgenomen moet worden, omdat ze de baby goed in de gaten willen houden. Niet helemaal onwaar, maar waarschijnlijk zal de baby snel geboren worden. 

22 november - 7.00 u

We melden ons bij de triage verloskunde in het Diakonessenhuis en krijgen een kamer toegewezen. We settelen ons en er komt een arts-assistent zich voorstellen. Lieve arts, fijn gesprek en vol vertrouwen besluiten we de inleiding te starten met een hartfilmpje. De arts-assistent is van de nachtdienst, dus we zullen haar overdag verder niet zien. Mochten we komende nacht een arts-assistent nodig hebben, heeft zij wel weer dienst. 

22 november - 8.30 u

De CTG is goed en rond 9.00 u krijg ik de eerste dosis Misoprostol. Het wachten kan beginnen en ik besluit Masterchef Australia aan te zetten. Na een goed uur drinken we een kopje koffie bij Robert zijn vader in het restaurant, om daarna weer aangesloten te worden aan de CTG en om 11.00 u de tweede dosis medicatie te krijgen. 

22 november - 12.30 u

Rond de lunch besluiten we ons weer af te melden bij de teampost, om beneden een broodje te eten. De verpleegkundige geeft nog een dosis medicatie mee, zodat die om 13.00 u genomen kan worden. Tijdens de lunch kletsen we gezellig met Robert zijn vader, als ik ineens een scherpe pijn in mijn onderbuik voel. Na een kwartiertje voel ik opnieuw een steek en vraag ik Robert om met mij mee te gaan naar boven. 

Boven aangekomen probeer ik even te plassen, wat wel wat oplucht. Ik ga er dus vanuit dat de scherpe pijn veroorzaakt wordt door een trap in mijn blaas. 

Ondertussen zijn we het Masterchef en WK voetbal kijken wel zat en besluiten we een spelletje te gaan spelen. Rond 15.00 u krijg ik opnieuw een dosis medicatie en hang ik weer even aan de CTG. Tot zover loopt alles perfect en ontspannen! 

22 november - 16.00 u

O-oh, ja, daar is ‘ie weer: die scherpe pijn. Ik merk nu dat ik moet zuchten om het weg te krijgen. Nog een keer naar de wc dan maar: geen effect. Ik probeer te ontspannen, we spelen nog steeds een spelletje, en concentreer mij op mijn ademhaling. Prima te doen zo op zich. 

Na een uurtje wordt de pijn scherper. De verpleegkundige komt een nieuwe dosis medicatie brengen en ik deel mijn gevoel met haar: zijn dit weeën? Volgens haar is dat vrijwel onmogelijk, maar een heel klein deel van de vrouwen krijgt weeën van de Misoprostol. Ze denkt eerder aan wat voorwerk, misschien verweekt mijn baarmoedermond een beetje of daalt het kindje verder in. 

Ze besluit mij wel aan de monitor aan te sluiten en daarop is toch wel wat activiteit te zien. Of het weeën zijn of harde buiken is niet te zeggen, maar het rommelt. 

22 november - 18.00 u

De dienstdoende arts-assistent komt de kamer in. Ze probeert, zonder succes, in te loggen op de computer en vraagt mij kort het een en ander - wat herinner ik mij niet meer. 

Zonder teveel in details te treden: ik ervaar deze kennismaking niet als prettig. Het voelt kil, zakelijk en gehaast en mede daardoor geeft zij mij niet het vertrouwen dat ik zoek. Nu missen er genoeg details, maar de situatie zorgt ervoor dat ik haar liever niet meer in de buurt heb. Of zoals een bevallende vrouw zegt: ZÍJ MOET HIER WEG!

Ik wil niet dat de arts-assistent mij toucheert en daarom wordt, na het bespreken van de risico’s, besloten om een uurtje de weeënactiviteit in de gaten te houden, voordat ik een volgende dosis medicatie krijg. 

22 november - 19.00 u

In het volgende uur nemen de weeën, of zoals de verpleegkundige het nog steeds noemde: harde buiken, niet in heftigheid toe. Daarom krijg ik een nieuwe dosis Misoprostol en mag ik even douchen. Bij het opstaan voel ik een knapje. Even schiet er door mijn hoofd: vliezen!? Maar tijdens het lopen gebeurt er niets en in de douche moet ik alleen maar héél nodig plassen. 

Maar dat plassen duurt wel een kwartier, misschien zelfs langer. En na een tijdje begint het mij op te vallen dat ik alleen tijdens een wee moet ‘plassen’. Ik weet het zeker: dit zijn gebroken vliezen. 

Vanwege de angst dat toch de arts-assistent terug komt en wil toucheren, besluit ik mijn mond te houden. 

22 november - 20.30 u

De weeën worden heftiger en ik word steeds misselijker. Robert besluit dat het toch tijd is om de verpleging te bellen en te vertellen dat mijn vliezen gebroken zijn. Ze vangen wat vruchtwater op ter controle en sluiten mij opnieuw aan aan de CTG. Ook vraagt de verpleegkundige aan Robert de weeën te timen, ook zij vindt het er nu wel heftig uitzien. 

Tussen de weeën door vraag ik wanneer ze mij overplaatsen naar een bevalsuite. Het antwoord van de verpleegkundige zorgt voor paniek: wanneer de arts-assistent getoucheerd heeft en er voldoende ontsluiting is. 

Dit is niet eerlijk. Dit voelt als chantage. De arts-assistent, bij wie ik mij onveilig voel, moet dus toucheren om mij over te plaatsen naar de bevalsuite. Terwijl ik zeker weet dat ik lig te bevallen!!! 

De verpleegkundige vertelt dat ze dat vaker gehoord heeft van vrouwen die aan het begin van hun inleiding staan en zegt dat de suites bedoelt zijn voor vrouwen en aan het bevallen zijn, niet voor een inleiding. 

Ik huil, schreeuw en panikeer. Dit is niet eerlijk. Ze gaan over mijn grenzen. 

22 november - 22.00 u

Ondertussen timet Robert de weeën: 50 seconden een wee, 2 minuten rust. Dit is echt pittig. De paniek maakt het allemaal niet beter en intussen hebben we al twee keer onze eigen verloskundigen aan de lijn gehad om te overleggen. Ik mis ze, baal van de keuze voor een inleiding en wil het liefst dood. De depressieve gedachten spelen op. 

Ondertussen worden de weeën met de minuut heftiger en beland ik in een weeënstorm. De enige manier waarop ik een beetje kan ontspannen, is onder de douche. Dus na lang zeuren bij de verpleging mag ik nog even douchen. 

Alleen dit keer helpt het douchen niet. Er is geen enkele houding comfortabel en de pauzes tussen de weeën worden korter, terwijl de weeën zelf alleen maar langer worden. Uit angst dat er iemand de kamer binnen komt die ik er niet wil hebben, doe ik de deur op slot. Alleen Robert mag bij mij zijn, we kunnen dit samen. Toch neemt de paniek toe wanneer ik persdrang voel. Dat kan toch niet? Ik kan niet hier bevallen! Robert rent naar de teampost en vraagt de arts te komen. 

Dit kan nooit goed gaan..!