17 juni 2012 Onze Bentley wordt geboren

De hele nacht weer gigantisch veel bloed verloren.

Ondanks de groene dikke verbanden en de onderleggers op het bed die ik al vanaf vorige week vrijdag onder me had liggen, toch nog twee keer het bed kunnen laten verschonen en ik weet niet hoe vaak de onderleggers verschoond.

Ook zijn de krampen veel heviger nu en dus weer mijn man gebeld dat hij kan komen.

Rond de middag staat de gynacoloog weer aan het bed en deze is ervan overtuigd dat de bevalling is begonnen maar maakt toch nog even een echo. Hierop ligt de kleine vrolijk te spelen en is nog niet ingedaald of iets. Dus ze krabeld terug en verteld ons dat de kleine man nog wel op zich laat wachten. Toch weer weeenremmers en paracetamol gekregen voor de pijn.

Ondertussen mijn moeder gebeld of die mijn man even wilde aflossen zodat hij bij zijn ouders wat kon eten.

De pijn was iets afgenomen en de buik even wat rustiger maar helaas maar voor korte duur.

Tegen half 4 weer mijn man gesmst dat hij toch moest komen. inmiddels werd de pijn zeer hevig en de bloedingen hielden niet meer op.

Mijn man was weer tegen 4 uur bij me en toen is mijn moeder naar huis gegaan.

Rond kwart voor 5 de verpleegster gebeld omdat de pijn niet meer te houden was. Inmiddels had het ook geen zin meer om nog ondergoed te dragen aangezien dit steeds binnen 5 minuten was doordrenkt van het bloed. Dit waren ze ook al aan het wegen vanaf half 1 zodat ze konden bijhouden hoveel bloed ik verloor.

De verpleegster met de gynacoloog overlegd en er werd belsoten om een Pethidine spuit te zetten om de ergste pijn op te vangen en te zorgen dat ik wat meer sliep tussendoor. Deze werd om vijf uur gezet en die zou binnen een kwartiertje werken. Al na vijf minuten begon deze te werken en werd ik ineens ontzettend misselijk. Na vier bakjes volgespuugd te hebben aangereikt door mijn liefhebbende man was de misselijkheid helemaal weg en was ik alleen nog heel versufd. Tussen de krampen door viel ik dan ook steeds weg. Rond twintig voor zes sloegen de krampen om in persweeen. Tot die tijd wisten we niet eens dat de krampen weeen bleken te zijn aangezien ze niet regelmatig kwamen en maar 30 seconden aanhielden. Maar in die 30 seconden verloor ik bloedstolstels ter grote van een vuist. Gelijk de verpleegster gebeld en deze direct de gynacoloog gebeld. Tot die tijd de persweeen wegpuffend. Om 20 over 6 was de gynaecoloog er en mocht ik onder begeleiding van de gynaecoloog de verpleegster en mijn man beginnen met persen. De persweeen waren heel heftig maar als ze over waren had ik ook nergens last van. Gek genoeg toen ik mocht beginnen met persen was ook de versuftheid van de Pethidenspuit compleet weg.

Al gauw kwamen ze erachter dat de kleine zijn elleboogje voor zijn gezicht had (zoals op elke ochtend) en dat dat dus in de weg zat. Daardoor duurde het allemaal langer dan verwacht en was volgens de gynacoloog de bevalling ook zwaar. Uiteindelijk is om 18.58 onze kleine jongen Bentley geboren compleet in de vruchtzak om hem zo gaaf mogelijk te houden. Mijn man heeft hem ook nog zien bewegen in de vruchtzak. Waar ze al die tijd zo bang waren dat de vliezen zouden breken bleken deze heel sterk te zijn en hebben ze de vliezen open moeten knippen.

Vervolgens heeft mijn man de navelstreng doorgeknipt en hebben ze Bentley bij ons neergelegd.

Ze stonden ervan te kijken hoe groot onze Bentley was. Dat hadden ze helemaal niet verwacht. Ook konden we direct zien dat het een echte zoon van zijn vader was was. Hij had de kaak van mijn man, de oren van zijn opa maar mijn neusje. Hij was gewoon helemaal perfect en gaaf alleen nog te klein. Hij had zelfs nageltjes op de vingertjes en teentjes en piepkleine wenkbrauwtjes. Onze jongen was 21 weken en 2 dagen oud.

Vervolgens zijn we iedereen gaan bellen.

Opa en oma , Oma , Opa , peetoom en peettante en mijn zus . Deze wilde allemaal heel graag afscheid komen nemen van onze kleine jongen.

Dit was heel mooi en ontzettend ontroerend. Iedereen had natuurlijk een intens verdriet.

Nadat iedereen weg was zijn ze mij gaan verzorgen en hebben ze onze kleine man gewogen en gemeten. Hij bleek maar liefst 28 cm lang te zijn en woog 340 gram. Ook hebben ze toen een voet en handafdrukje gemaakt.

Daarna hebben we hem in een mandje gelegd op een zelf uitgekozen plaid en hebben we nog tot 12 uur met hem gezeten. Vervolgens hebben ze hem weggebracht.

Ook heb ik tabletjes gekregen om de borstvoeding te stoppen.

In de tussentijd hadden we al te horen gekregen dat ik van half 1 tot half 6 1,6 liter bloed had verloren en dan een bloedtransfusie toch wel nodig was. Ze hadden alles al getest en in de nacht zou ik 2 zakken bloed bij krijgen.

Ook werd het andere bed weer in de kamer gereden zodat mijn man kon blijven slapen.