Zware tijd.

De minuten tikken langzaam weg maar helaas ook Fenne's kracht. We hebben gelukkig veel steun gehad van familie. We belde regelmatig en ze waren vaak in het ziekenhuis.

Zo gek hoe de wereld buiten het ziekenhuis door gaat terwijl onze wereld letterlijk stil stond.

Ik was nog steeds spierwit en zat vaak in een rolstoel door dat ik weinig kracht in mijn benen had. Ik kreeg nog vaak controles om te kijken hoe mijn HB was en natuurlijk de controles die je krijgt als kraamvrouw. De borstvoeding ging steeds beter en dat gevoel gaf me hoop. Dit was het enige wat ik voor mijn dochters kon doen ipv alleen maar toe kijken. Vaak werd mij gezegd door de verpleegkundige op de kraamafdeling om af en toe te rusten en even een dutje te doen maar daarvoor maakte mijn hoofd over uren. Ik was zo bang dat een van mijn dochters zou overlijden , net precies op het moment dat ik er niet ben. Ik moet er voor ze zijn , ookal was dat het laatste wat ik zou doen.

Niels was helemaal niet bij de couveuses weg te krijgen. De artsen hadden gezegd hoe bijzonder ze het vonden dat Niels bijna 10 uur achter elkaar daar had gezeten.

Hij hield zich sterk. Hij was zo veel mogelijk bij de meiden en zorgde er ook nog voor dat ik optijd even mijn dutjes deed. Hij probeerde mij rustig te krijgen wanneer ik weer een paniek aanval had. Hij praatte met de artsen wanneer het mij allemaal even te veel werd. Hij hielp mij uit bed komen en verzorgen wanneer ik vond dat dat niet meer nodig was omdat ik het allemaal even niet meer zag zitten. Hij rolde mij in de rolstoel bepakt en bezakt met borstkolf en al naar elke plek waar ik heen moest maar vooral bleef hij positief. Positief waar ik al had opgegeven.

Hij was de man die ik nodig had.

En natuurlijk zijn er ook irritaties geweest en ruzie. Na weinig slaap en geen eten, waar je geen zin in hebt. Functioneer je ook niet meer helemaal goed.

Ik stond in het ziekenhuis al bekend om een meisje dat " somber " is. Ik heb een lange tijd geworsteld met een depressie. Sinds ik hier voor medicatie slik gaat het beter maar daar boven op heb ik ook paniek aanvallen dus deze gebeurtenis hakte er goed in!

Ik wilde weg uit het ziekenhuis. Ik wilde naar huis. Ik miste Chanel. Mijn hondje. Zij is echt mijn vriendinnetje. De tijd dat ik in het ziekenhuis was heeft ze weinig tot niets gegeten en veel uit het raam gestaard. Ik wilde gewoon wakker worden uit deze nachtmerrie.

Mijn moeder heeft Fenne in Doetinchem aangegeven omdat wij nog in het ziekenhuis in Nijmegen waren.

Ik wilde er even uit dus ben ik met Niels mee gegaan naar het gemeentehuis in Nijmegen om Bibi aan te geven.

De artsen hadden het liever niet maar tegen houden had geen zin.

Het was druk en overal waar ik om mij heen keek waren volle kinderwagens, schreeuwende kinderen en huilende baby's. Het werd me te veel en barste in huilen uit. Ik had zo gehoopt op een volle kinderwagen en twee huilende babys, Mijn huilende babys. Maar de onzekerheid of onze kinderwagen uberhaupt vol zou worden en of ik mijn meisjes ooit zou horen huilen deed mij zo verschikkelijk veel pijn.

(Fenne kon nog niet huilen. Bibi wel maar het klinkt niet als huilen meer kleine zachte kreuntjes. Ze waren nog zo jong/klein dat dat nog niet ontwikkeld was)

Ik merkte dat geestelijk maar ook zeker lichaamelijk dit uitstapje zwaar was.

Toen we twee uur later eindelijk weer in het ziekenhuis waren en we eindelijk na de derde keer verkeerd lopen de afdeling hadden gevonden, kwam de verpleegkundige de kamer binnen.

" hoe voel je je? ".

" moe en voel me niet zo lekker".

Ze ging bij me op bed zitten.

" Ja, dat geloof ik. We wouden je het zelf laten ontdekken. We kunnen je niet verplichten hier te blijven maar we waren het er al niet mee eens dat je mee ging. Wij hebben het idee dat jij niet in de gaten hebt wat er allemaal met je lichaam gebeurd is en wat dat een klap geeft. Je bent 3,5 liter bloed verloren wat nog lang niet is aangevuld. Je hebt een zware bevalling en operatie achter de rug, je slaapt weinig, je eet je eten niet op en je loopt gewoon lange afstanden".

Op een of andere manier kwam dat als een klap in mijn gezicht. Ik werd emotioneel. Ik voelde me een schoolmeisje wat straf kreeg van de juf.

" Ook was de medisch maatschappelijk werker hier maar jullie waren er niet dus die komt aan het einde van de dag weer terug".

We hebben nog even gepraat en ben toen gaan kolven.

Na het kolven had ik beloofd even een dutje te gaan doen maar helaas na 5 minuten de ogen dicht te hebben, kwamen de drie artsen weer binnen. De kinderarts, de neonatoloog en de verpleegkundige die dag van Fenne en Bibi.

We wisten dat het foute boel was..

' We hebben alles gedaan wat we konden maar helaas kunnen we niets meer voor u dochter Fenne doen... '