Zo had ik Donna niet neergelegd

Het is dinsdag 30 mei, een dag die uiteindelijk de boeken in zal gaan. 

Een heerlijke dag bij oma en opa, er wordt veel gespeeld en geknuffeld met Donna. Ze lacht en giert het uit van de pret maar in haar oogjes zie ik vermoeidheid. Een vermoeidheid die ze weg kijkt want spelen met oma en opa is veel leuker. 
Na haar volgende flesje en mijn beurt van knuffelen en kroelen, vind ik het tijd dat ze even zichzelf gaat vermaken en wellicht uiteindelijk in slaap valt. 

Dat slaapje doet ze acht van de 1tien keer in de ochtend, direct na haar eerste flesje. Met haar allerliefste gezichtje valt ze dan weer terug in dromenland. Die overige twee keer protesteert ze hard en sputtert tegen. Vandaag was zo'n dag, het ochtendslaapje ging er niet in. Daar doe ik verder niet moeilijk over aangezien ze het later op de dag altijd wel een keer in haalt. 

Ik leg Donna op haar speelkleed, in eerste instantie op haar rug. Na een paar minuten komt er licht protest waar uit ik duidelijk maak dat ze op haar buikje wilt spelen. U vraagt wij draaien. Letterlijk. Ik draai haar op haar buikje, kijk of ze er goed bij ligt en ga bij mijn moeder aan tafel zitten voor een gezellig praatje. 
Na enkele minuten begint er een nieuw protest van gejammer, gejengel en gepiep. Ik laat het even met in het achterhoofd wetende dat ze nu onderhand met zichzelf in gevecht is vanwege haar vermoeidheid. 
Na nog een paar minuten en aanhoudend gejammer, gejengel en gepiep besluit ik naar toe te lopen. Ik draai me van de tafel, sta op en twijfel per direct aan hoe ik haar heb neergelegd. 

Ik: 'Ma, hoe had ik Donna nou net neergelegd?' Ik moet het bij mijn moeder checken want de twijfel is enorm en ik denk dat ik het niet meer weet.
Ma: 'Op haar buikje, je hebt haar op haar buikje neergelegd.'
Ik: 'Maar ze ligt nu op haar ruggetje en kijkt me dol enthousiast aan.'
Ma: 'Nou dan is ze gedraaid he. ze heeft zichzelf omgerold van haar buikje op haar ruggetje.'

Een lachsalvo, een euforie, een gelukskreet en tranen nemen intrek op mijn gezicht. Onze lieve kleine Donna heeft zich zojuist, op de laatste dag van haar drie maanden, voor het haar omgerold. 'Jaaaa whahahaha Donna heeft zich omgerold' roep ik uit. Zoveel trots en blijdschap.
Maar maar maar... Ik heb het zelf niet zien gebeuren, is dat even flink balen.
Eerst knuffel ik Donna en vertel haar hoe trots ik op haar ben. Donna blijft mij met schitterende oogjes en een brede lach aankijken. Daarna leg ik haar weer op het speelkleed, wederom op haar buikje. Eens kijken of... 
En jawel hoor, alsof het geoefend is draait ze zich keurig om naar haar ruggetje. Armpje opzij, bovenlijfje draaien, kontje optillen, benen draaien en zwieper de zwiep ze is omgedraaid. 

Mijn enthousiasme is boven luid hoorbaar, mijn vader komt naar beneden gesneld en ook hij mag samen met mijn moeder aanschouwen hoe hun kleinkind zich wederom omrolt. 
Dit moet ik delen! Ik bel en app de belangrijksten (andere oma en opa, de broer en zussen van Donna, mijn boer en schoonzus, mijn zwager en mijn beste vriendinnen). Iedereen deelt mijn enthousiasme en is dolblij met deze mijlpaal van Donna.
Alleen manlief/ papa weet niet van deze mijlpaal, dat steekt een beetje. Hij is met vrienden diep in de Zuid-Afrikaanse wildernis en is niet bereikbaar. Het is niet anders dan dat dit geweldige nieuws voor hem moet wachten tot hij weer bereikbaar is. Even sta ik er bij stil maar al snel keer ik terug naar deze geweldige mijlpaal. 

Zodra manlief bereikbaar is krijgt hij het geweldige nieuws te horen, eerst gelooft hij zijn oren niet waarna hij stellig vraagt 'je hebt toch wel een filmpje gemaakt?'. Ja, het omrollen van Donna staat ook op een filmpje. Een filmpje voor nu, om het zo vaak als we willen terug te kijken. Een filmpje voor later, als Donna groot is en er geen genoeg van kan krijgen om zichzelf te zien omrollen. 

En van de rug naar de buik? Ze oefent er flink op...  

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »