Ze voelt met me mee, zo voelt het

ja ach huisdieren zijn ook beetje je kindertjes he, vandaag was het zover, hij kon niet meer eten en plaste overal, zijn nieren waren op. 22 jaar Pieter de kat/hond kon pootjes geven, maakte deuren open, poepte letterlijk op mensen toilet (niet aangeleerd) we wouden hem niet laten sterven van verhongering. Dus kon het niet laten maar moest zo ontzettend huilen! En me kleine meid begon spontaan ook. 

Als ik ontspannen ben, merk ik dat zij ook lekker geniet van alles, en als mensen langs komen waarvan ik soms gedachtens heb zoals "oo zeul niet zo met haar, hou haar anders vast enz" beetje vervelend, begint ze in diegene zijn armen te huilen.

Lachen, ja echt wel met mij zeker, met een ander .....je kan een glimlach krijgen maar echt lachen doet ze dan niet.

Krijg ook vaak te horen "zo die kan serieus kijken" tja... Bij mij niet;-) natuurlijk voel ik me wel vereert en het is niet zo dat niemand haar mag tillen of met der mag "spelen" en ze huilt lang niet bij iedereen. Maar ik merk wel dat ze graag bij mij mag zijn.

Soms denk ik, moet ik niet oppassen dat ze eenkennig word? En hoe voorkom ik dat? Want ik neem haar mee naar verjaardagen en mag ze door ooms en tantes echt wel getild worden, wat... Krijg haar bijna niet meer terug. Het komt vast goed.

Wel speciaal om te zien wat voor sterke band je hebt met je kindje, tenminste ik voel hem heel sterk.