Weer terug naar het ziekenhuis!

Toen Mink eindelijk thuis was moest ik nog erg wennen. Ik moest flesjes leren maken, luiers verschonen. Maar alles kwam langzaam in zijn ritme. Ik leerden mijn schoolwerk te combineren met een kind. Huiswerk maken met een kind naast je en ik kon steeds meer met een hand. Ik was echt blij dat alles zo goed ging. Ik droom al sinds ik klein ben van mamma zijn en was altijd heel erg bang dat ik een slechte moeder zou zijn die haar kinderen liet vallen enzo. Maar met Mink ging alles goed. Ik was echt gelukkig!

 

Maar toen, twee weken na dat Mink thuis was ging het weer mis. Toen ik thuis kwam bleek dat Mink de hele dag had liggen huilen en het was duidelijk dat er iets mis was. En ik begrijp eigenlijk nog steeds niet wat er was, onze co-assistent had nog veel te leren en hij wist het dus nog niet precies, maar waarschijnlijk was het zo dat geleidelijk aan het zuurstof gehalte in zijn lichaam af genomen was en hij nu dus gewoon een zuurstof te kort had. Dus huilen was een goede reactie van het lichaam.  Dus daar lag hij weer aan de zuurstof en draadjes en snoertjes. Het blijft het naarste gezicht dat ik ook heb gezien. Het was net een poppetje!

 

Ik was als de dood dat ik Mink zou verliezen. Ik wou het liefste elke middag naar hem toe maar soms liet mijn huiswerk dat niet toe. Dan moest ik twee dagen wachten tot dat ik hem weer kan zien! Ik vond het vreselijk. Het was dan op school ook niet makkelijk om mijn hoofd er bij te houden. Maar dat snapte mijn vriendinnen niet want die wisten niet wat er aan de hand was. 

Langzaam aan werd ik helemaal gek en zat ik constant met mijn hoofd bij Mink maar moest ik dacht verbergen voor mijn omgeving op school. Die hele situatie vond ik zwaar!