Voor het eerst naar de kapper...

Mijn dochtertje Denvy is gezegend met een hele lange en volle bos met haar. Ze heeft dat echt van mij want mijn haar hangt ook tot aan mijn derriere.

Toen ze geboren werd had ze al een dikke volle zwarte bos en iedereen wist mij te vertellen dat ze al dat haar wel zou gaan verliezen. Ik heb dat altijd tegen gesproken. Waarom? Geen idee... maar op de één of andere manier wist ik zeker dat zij haar haar niet zou gaan verliezen. Ik heb gelijk gekregen want sommige plukken in haar nek hangen al tot halverwege haar rug en ze is nog maar 1 jaar oud! Ik ben rete trots op die dikke volle bos met haar en glunder dan ook als mensen er een opmerking over maken.

Ik had gezworen dat ze never nooit niet naar een kapper zou gaan maar vandaag ben ik van mijn geloof af gestapt en heb ik de lange plukken er tussen uit laten knippen. Wel met een reden want vanaf nu groeit het allemaal op één lengte door dus zal die volle bos nog dikker gaan lijken.

Ondanks dat er echt minimaal geknipt is en je er bijna niets van ziet doet het stiekem toch een beetje pijn. Het is een soort afsluiting van een tijdperk(je). Vanaf nu zijn haar eerste echte haartje woonachtig in een doosje en niet meer op haar mooie hoofdje. Dág baby haar en dág baby Denvy... Overdreven, I know, maar toch voelt het zo.

We gaan een nieuw tijdperk in. Die van kleine dreumes mét haartjes die vanaf nu kunnen groeien tot aan haar kont. Gelukkig groeit het snel en met een beetje mazzel heb ik binnen een jaar een dametje rond lopen met donkerbruin, lang en krullend haar.