Vanaf nu ben ik Mama

Dag 1:
Helemaal omvergeblazen door een tsunami van liefde.
Ja hoor, die roze wolk is hier volledig aanwezig!
Ik kan maar niet stoppen met naar mijn zoontje te staren.
Al heel snel heb ik door dat hij niet van me weg wil, maar mijn lieve schat ik ook niet van jou.
Ik wil geen seconde mijn ogen toe doen, ik wil gewoon naar je staren dus lig maar mooi bij je mama.

Dag 2:
De borstvoeding wil eerst niet goed lukken.
Het is voor ons beide de eerste keer, we moeten het nog leren.
Ik voed nog wat bij door uit te duwen en te voeden met een koffielepeltje, maar dat is ook niet echt fijn.
Na het bezoek van de lactatiedeskundige hebben we het onder de knie.
Wat een fijn gevoel (ook al doet het wel wat pijn).
Hem in zijn eigen bedje leggen is nog steeds niet gelukt, vanaf dat ik hem weg leg wordt hij wakker en hij stopt niet met huilen tot iemand hem vast heeft.
's avonds vond de vroedvrouw het wel genoeg geweest (Ik had al 2 nachten niet geslapen), dus mocht hij even bij haar zodat ik al een beetje zou kunnen slapen.
Zij zou wel wat knuffelen met hem tot hij rustig werd...
Heel aardig voorstel, want ik was doodmoe, maar ik zat op het uiterste puntje van mijn bed heel de tijd te luisteren of ik hem kon horen.
Liefst van al wou ik hem terug gaan halen en hem knuffelen, want hij is mijn zoon en ik wil dat hij bij mij is, niet bij de vroedvrouw (hoe lief ze ook is).
Toch durfde ik mijn deur niet uit te stappen, ik wou niet overkomen als die moeder die haar kindje niet durft afgeven.
Ik had wel geluk, want niet veel later stond ze er weer.
Ze kreeg hem niet rustig, hij mist zijn mama zei ze.
We hebben samen mijn bed heringericht zodat hij bij mij in bed kon slapen.
Veel heb ik niet kunnen slapen maar toch een beetje meer rust gehad.

Dag 3:
Ik raak meer en meer ingewerkt in mijn nieuwe functie als mama.
Borstvoeding gaat goed, al gebruik ik af en toe wel een tepelhoes tegen de pijn.
Veel bezoek gehad dus geen moment rust doorheen heel de dag.
's Avonds totaal uitgeput gevraagd of mijn vriend bleef slapen om me wat bij te staan.
Wat hij uiteraard met heel veel liefde doet.
Nog een keertje eten geven rond 23u, kleine vent krijgt nog een kusje van papa en wordt in zijn bedje gelegd.
Hij viel meteen in slaap, geen 1 kreetje!
Die nacht heeft hij doorgeslapen tot 6u de volgende ochtend.
Hoe hij het gedaan heeft snap ik totaal niet, maar ik was enorm dankbaar dat ik eindelijk wat had kunnen slapen!

Conclusie:
Mama  worden is niet vanzelfsprekend, papa worden is niet vanzelfsprekend, geboren worden is niet vanzelfsprekend, maar samen geraken we er wel uit.