Van huilbaby naar baby. Wat heb ik toch gedaan afgelopen weken..

Afgelopen Maandag was het zover. Ik was er helemaal klaar mee, alle uren huilen kon ik niet meer aan! en eiste per direct hulp bij de huisarts. Ik kon op dinsdag gelukkig terecht via een spoedplek bij de kinderarts. Voor deze inzinking van per directe hulp. Heb ik al veel vaker om hulp gevraagd, alleen heb ik dit nooit gekregen. Dit kun je lezen in mijn vorige blog. In dit blog vertel ik hoe het verder is gegaan. 

Afgelopen dinsdag konden we terecht. In het Juliana Kinderziekenhuis. Bij aankomst werd ik gereed gemaakt. Met een spoedplek heeft de arts niet zo veel tijd dus ik moest helemaal klaar staan en al heel veel info van tevoren doorgeven. Ik zou een mannelijke arts krijgen, kon snel met hem overleggen en dan zou hij snel een mening en plan opperen. Maar toen de deur open ging en ik rondliep met een klein naakt ventje dat gelukkig toen ook krijste, liep er een vrouw naar binnen. Zo een ontzettend vriendelijke arts. Waar alle artsen mij de afgelopen weken met een opgetrokken wenkbrauw bekeken en dan iets zeiden van het huilen. Keek zij mij heel begripvol aan en zei, het is moeilijk he?. Ik ga je helpen. 

Wat zijn wij gezegend met deze arts. Ze had onze casus voorbij zien komen en vond dat wij per direct hulp nodig hadden. Geen kinderarts die ons zou doorsturen naar haar, want dan stond ik weer voor 6 weken in de wacht. Want ja ook bij haar op de huilpoli en allergie poli is een lange wachttijd. Dus had ze tijd vrij gemaakt om mij te zien en te helpen. En o wat voel ik mij hierdoor gezegend. Ze zeggen altijd je krijgt wat je aan kan. Echt ik trok het niet meer en iemand in dit helal (God??) zou het met mij eens zijn geweest. 

Maar terug naar die 2 zinnetjes. Die 2 zinnetjes gaven mij zoveel vertrouwen in haar. Geen snelle adviezen, geen opgetrokken wenkbrauw met de vraag, heeft hij wel een schone luier, honger, knuffel enz. Enz. Enz. Nee gewoon heel simpel, ik ga je helpen. En o wat voelde dat fijn. Even niet het gevoel te hebben dat ik er alleen voor sta. Dat ik niet gelooft wordt dat ik genegeerd wordt of dat het mijn probleem is. Nee eindelijk hulp. 

Ze ging zitten en zei 1 ding. Vertel het maar, wat is er allemaal aan de hand vanaf de geboorte. Dus vanaf de geboorte gaan vertellen. Over het steeds meer ontevreden mannetje dat ik kreeg. De huiduitslag, de darmkrampen, de dokters bezoeken, iedereen die me niet gelooft als ik zeg dat hij zo veel huilt. De wisselingen in de voeding, dat ik alles zelf uit moet zoeken omdat niemand me helpt en dat ik het niet meer weet. Dat ik ten einde raad ben. Ze begreep mij. Ze maakte zich boos, flink boos op het feit dat iedereen mij zo ontzettend aan mijn lot had overgelaten. Dat iedereen tegen mij zei, zoek het maar uit. Probeer maar nieuwe voeding als je dat wilt. Kijk maar welke fles daarbij past en vind het allemaal zelf maar uit. Ik had gewoon op het eerste moment toen ik bij de HAP stond hulp moeten krijgen. Ze hadden gewoon de huilpoli moeten bellen. Dan was er meteen actie ondernomen. Maar helaas.. ik werd tot 3x toe weggestuurd met 'sorry mevrouw wij kunnen niets voor u doen, u heeft een huilbaby, met 6 maanden in het over. Succes' 

Maar we kregen hulp heel veel hulp. Na mijn verhaal te hebben gedaan ging ze even kijken naar Daan. Veel was er niet te zien want sinds de neocate was de huiduitslag weg en verder zag je niets aan hem. Ze zei tegen mij dat hij eventueel opgenomen kon worden op de huilpoli, maar ze wilde dat ik het eerst zelf zou proberen. Zodat ik weer een band zou voelen met Daan. Want die band die we hadden is er niet meer en daar heeft ze gelijk in. In de afgelopen weken heb ik hem steeds verder van mij afgeduwd. Steeds meer een muur om mij heen getrokken om het huilen mij steeds minder te laten raken. 

Ik kreeg een strak schema. Voeden, slapen, spelen alles op gezette tijden. Daarnaast moet ik Daan gaan inbakeren bij elk slaapje. Alle prikkels weg halen en elke keer exact hetzelfde doen, wakker worden, verzorgen, voeden, even knuffelen/spelen, naar bed. Ook wordt de voeding iets aangepast, we blijven neocate geven maar dan wel met johannesbroodpitmeel. We gaan een andere fles gebruiken i.p.v. de dr. Brown, Kruidvat standaard althans dat was het idee. Maar ik ben de avent gaan gebruiken die pakt Daan super. 

Thuis ben ik meteen aan de slag gegaan en alles gaan doen wat de arts zei. De eerste dag was het echt zwaar ik moest hem na de voeding 30 minuten omhoog houden, daarna even spelen en naar bed. Ik mocht een wakker tijd van 60 minuten aanhouden. Daarna moest ik hem inbakeren en wakker in zijn wiegje leggen. En dan... Ging hij helemaal los! Krijsen, huilen en nog meer krijsen. Elke 10 a 15 minuten moest ik hem gaan troosten en idd. Elke keer na 15 minuten krijsen viel hij in slaap. Maar jeetje wat was dat moeilijk. 

Gisteren ging het echt heel goed! Hij heeft heel de dag geslapen en ik kon met de kinderarts en allemaal andere instanties overleggen. In de tussentijd had namelijk de kinderarts contact opgenomen met een instantie die bij jou thuis komt om thuis te kijken hoe het gaat. Hoe je dingen nog beter kunt aanpakken enz. En is er een terugverwijzing gemaakt naar de pop poli want ze vermoed dat ik een postnatale depressie heb. Nu kan ik dat niet ontkennen want ik voel me gewoon ook echt ontzettend kut na al dat huilen.. eigenlijk ben ik er best wel een beetje aan onderdoor gegaan. Alles wat ik had opgebouwd is weer met de vloer gelijk gemaakt. Gisteren had ik een gesprek met mijn behandelaar bij het Erasmus MC. Maandag kan ik daar gelijk op gesprek met mijn behandelaar en psychiater om te kijken eventueel medicatie te gaan gebruiken en pfoe jeetje wat vind ik dat lastig! Medicatie.. en gaat mij dat überhaupt wel helpen? Krijg ik dan mijn leven terug? Voel ik me dan wel gelukkig? Wordt ik dan wel blij? Haal ik dan weer vreugde uit dingen ondernemen met de kids? Ga ik dan weer dingen voelen? Liefde voelen? Voel ik mij dan niet meer alleen? En gaat dit mijn behandeling van ptss niet in de weg staan? 

Inmiddels zijn we weer een dag verder en vandaag is het wat minder. Daan heeft de hele ochtend wakker gelegen.. hij is stil, maar ligt wakker in zijn bedje met zijn gezicht gespannen alsof hij heel hard nadenkt. Zijn handjes zijn in deze dagen nog geen een keer echt open geweest，maar dat zijn ze al weken niet dus misschien komt dat nog met de tijd. Ze blijven tot nu toe staan in vuistjes. Wel doet hij ze nu soms even open en weer dicht en dat deed hij voorheen helemaal niet. Toch ondanks dat kreeg ik gisteren na een heerlijk slaapje van hem een glimlach. Maar dat zit er vandaag denk niet in. Ondertussen staat manlief maar half achter mij en mijn schoonmoeder zegt nog steeds 'o maar bij mij was hij echt een schatje, ligt zo lekker te slapen, je moet hem gewoon prikkels geven' al die dingen maken mij toch zo onzeker. Geven mij een heel benauwd gevoel. Ik kan alleen maar ademhalen als Daan slaapt. Zolang hij wakker is ben ik bang, voel ik me gespannen en zeer angstig. Als ik een geluidje hoor ben ik in rep en roer. Want o wee hij gaat weer huilen. Met mij gaat het dus eigenlijk ronduit slecht. 

Maar ons mannetje huilt niet meer.. en ik weet nog niet of dat iets goeds is? Of dat ik hem nu gewoon de mond gesnoerd heb door hem alleen maar te voeden en te spelen en dan weer op bed te leggen. Maar laat ik nog maar even de planning volgen van het ziekenhuis want dat vele huilen is ook geen optie. Ik hoop dat we ooit de middenweg gaan vinden.