Van blijdschap naar verdriet

Na een leuke kerst in Corona stijl met familie gehad te hebben, waar iedereen kon zien dat er een jongen op komst was. We fantaseerde over de kerst volgend jaar met jou erbij. Ik voelde je inmiddels ook wel echt heel goed bewegen en aan de buitenkant voelde je dit inmiddels ook. Het heerlijkste gevoel wat er bestaat 💙

Het was woensdag 30 december, deze ochtend stond de 20 weken echo gepland. Zelf heb ik een afwijking aan de urineleiders en dat is reden om een GUO te krijgen in het ziekenhuis. Ik was hier 19.5 weken zwanger en al deze weken klonk er een stemmetje in mijn hoofd die zei..... wees nog niet te blij Maartje, koop nog maar niks. Eerst de 20 weken echo afwachten, dan kijken we wel verder. Eerst zien, dan geloven. 

De gynaecoloog die de echo uitvoerde was dezelfde als bij Jake bijna 8 jaar geleden. Dat was fijn een bekend gezicht. Ik mocht gelijk gaan liggen, phoe wat was ik zenuwachtig. Ze praatte gelukkig veel over wat ze zag en ze was heel enthousiast. Een knap kind vond ze je. Je was heerlijk aan het spartelen en trapte zo af en toe tegen de doppler aan. Doordat je zo druk was, was het lastig kijken naar je hartje. Ze besloot eerst alvast even de gegevens in de computer te zetten over alle goede dingen die ze had gezien. Wij zochten er nog niks achter en waren blij dat alles er goed uit zag. Achteraf denk ik dat ze misschien tijd aan het rekken was om te bedenken wat ze wellicht al vaag had gezien. Ze ging verder kijken naar het hartje. Voor een leek zag het er prima uit. Twee kamers, twee boezems. De bloeddoorstroming werd gecontroleerd en de gynaecoloog bleef maar kijken en kijken. Dat leek wel eeuwen te duren. Op een gegeven moment kregen we het wel een beetje benauwd en hoopte ik dat ze heel snel zou zeggen ook het hartje is helemaal goed gekeurd. Toen kwamen de woorden die ervoor zorgde dat de grond onder onze voeten vandaan geslagen werd. Ik lag daar op dat bed, mijn lijf werd zwaar.... heel zwaar en ik voelde de paniek in me opkomen. Sorry zei ze, maar ik moet jullie doorsturen voor verder onderzoek van zijn hartje. Er is iets niet te zien, wat ik wel graag zou willen zien. Ik hoop dat ik het mis heb, maar het moet verder beoordeeld worden. Wat er dan door je heen gaat is met geen woorden te beschrijven. Was ik daarom met alles zo terughoudend, omdat mijn moedergevoel al wist dat er iets mis was. De gynaecoloog kon er verder vrij weinig over zeggen, alleen dat ze het vermoedde had op een gaatje tussen de kamers en een vernauwde longslagader. Er werd direct gebeld naar het Erasmus ziekenhuis voor een spoed echo. Vanwege oud en nieuw en Corona was er helaas niet eerder plek als maandag 4 januari. Kak.... hoe komen we deze dagen door, hoe moeten we oud en nieuw vieren met deze onzekerheid. Verslagen verlieten we het ziekenhuis. Op naar de jongens die met onze oppas thuis zijn. De dagen erna proberen we zo goed als het lukt positief door te komen. Mijn zorgen zijn groot, het zit continu in je hoofd en je bent ontzettend bang.

Oudjaar vieren we met zijn vieren thuis. Om 00:00 uur staan we met elkaar voor het raam naar het vuurwerk te kijken. Ik met tranen in mijn ogen en mijn handen op mijn buik....alsjeblieft mannetje ben je er volgend jaar ook bij? 

Wordt vervolgd.... 

meekijken hoe het nu met ons gaat?https://www.instagram.com/maartjes_journey/