rs virus deel 2 onze nachtmerrie

Zoals belooft het vervolg op onze nachtmerrie.

 

M moest met spoed naar het Sophia kinderziekenhuis gebracht wordt. Een team uit Rotterdam kwam hem ophalen. De beademingsbuis er goed in krijgen lukte het andere team niet maar gelukkig hun wel. Ze zijn 2.5 uur bezig geweest om ons ventje stabiel en klaar voor vervoer te krijgen. Wij zijn iets vooruit gereden zodat wij er waren als hij aan kwam.

 

Verdoofd en verslagen reden wij naar rotterdam, wat moet je zeggen, wat kan je doen? Zonder wat te zeggen zijn wij op weg gegaan. Wij waren er eerder dan ons zoontje. We moesten wachten in de ouderkamer en daar kwam hij langs gereden wat een klein hoopje ellende en wat een slangen. Hij werd in een kamertje gelegd en daar moest hij aan alles worden aangesloten. Na 1 uur mochten wij pas bij hem. En als je dan het kamertje in loopt staat je hart stil. Daar ligt hij heel bleek en roerloos. Er steken overal infusen in zijn lijfje en zijn temp was gezakt naar 34,2 dus hij moest warm worden. De hele dag zijn ze bezig geweest om hem nog stabieler te krijgen, het was lastig en het kostte erg veel moeite maar goed hij ligt op de beste plek en ze doen er werkelijk waar alles aan en aan het einde van de dag moesten we dan ook naar huis maar met een gevoel van opluchting dat het goed ging komen. De avond was rustig verlopen en nu op naar herstel!

Helaas de volgende dag was het toch weer mis. Hij heeft een bacterie opgelopen en welke dat is dus nog de vraag. Hij wordt alsmaar zieker en zieker en telkens gaan de alarmen af en moeten ze hem echt met man en macht terug halen anders overlijdt hij. Een spannende dag was het en wat rot als je dan na zoveel enge moment naar huis moet.

Snel snel s´ochtends weer naar mijn mannetje toe! Als ik aan kom staat zijn kamertje al vol met artsen slecht teken dus. Hij gaat steeds verder achteruit en als hij hoest wat bij her rs hoort stopt zijn lichaam ermee. Toen ik binnen kwam en net even bij hem zat moest hij weer hoesten en toen viel alles uit. Wat je dan voelt is niet te beschrijven je doet een stap opzij en de artsen komen aangerend. Hij wordt nu niet alleen in slaap gehouden maar ook verlamd zodat zijn longen niet kunnen samen knijpen als hij hoest want dan krijgen ze er gewoon geen lucht in.

 

Dan is het echt een hulpeloos babytje. Hij beweegt niet meer en reageert nergens meer op. Aanraken is niet gewenst meer want dat geeft teveel prikkels dus je kan alleen maar kijken naar hem en denken heel veel denken.

 

De verlaming werkt opzich wel en hij knapt langzaam iets op, de medicijnen voor de verlamming worden na een paar dagen stopt gezet en langzaam doet hij 1 oogje half open. Wat een overweldigend gevoel, wij hebben hem nog! Elke dag gaat het iets beter met hem tot zelf de beademingbuis eruit mag, wat een mooie dag zal dit worden.

 

De buis wordt eruit gehaald en hij huilt veel en is onrustig. Hij mag op schoot om rustig te worden. Ook wordt er een verneveling gehaald om de zwelling in zijn keel te verminderen. Terwijl ze dit haalt hapt hij naar adem en stikt. Weer alle bellen gaan af en hij wordt uit mijn handen gerukt en op bed gelegd. Weer een team erbij nu moet er met spoed weer een buis in want ze krijgen er geen lucht in. Nu is het klaar .. het enige wat ik dacht. Het lukte allemaal niet en het blijkt dat er een slijmprop voor zijn luchtpijp is geschoten en dit blokkeert alles. Reden van dit alles? Gewoon dikke pech. Nu na dik een week in het ziekenhuis ben ik verslagen... op.  Daar ligt hij weer! Weer met zo´n vreselijk buis maar wel 1 die zijn leven redt.

 

De volgende dag er maar weer heen met angst en beven. Maar ik merk dat het mij allemaal teveel is. Dus mijn man lost mij om 4 uur af en ik ga naar huis even bijtanken met onze andere zoon die ook echt aandacht nodig heeft. Helaas moest hij even zijn frustratie kwijt en schreeuwt dik een uur tegen mij en is echt boos. Au dit doet zeer, ik laat hem gaan en reageer niet. Als hij klaar is komt hij bij mij zitten. Mama je vertelt mij niet alles! Wat wil je weten dan? Gaan de baby dood? Helaas kan ik hier geen nee op zeggen dus zeg eerlijk dat wij het niet weten maar dat ze er alles aan doen en samen huilen wij.

 

Gelukkig knapt hij toch weer op en elke dag gaat het een stukje beter. Langzaam heel langzaam maar het gaat de goede kant op.

 

(volgende keer deel 3? Het is voor mij even genoeg sorry even thee drinken en met mijn baby kroelen die gelukkig nu al even thuis is maar jeetje het hakt er nog steeds in als ik erover nadenk)