Rollercoaster aan emoties

Terwijl ik dit schrijf ligt m'n kleintje vredig te slapen in mijn armen. Het zijn twee lastige dagen geweest met z'n eerste 'regeldagen'.

Het enige wat hij wou is in mama's armen zijn en dus slapen in z'n wieg of bedje dat wou hij niet.

En als moeder zijnde vind ik dit een van de zaligste momenten om hem zo dicht bij mij te hebben. Helaas krijg ik op die manier zelf heel weinig gedaan en heb ik amper geslapen de afgelopen dagen. Dat begint dus wel wat door te wegen.

Maar dan zie ik zijn lief en vredig snuitje en dan smelt ik volledig.

Naast de vermoeidheid onderga ik ook nog een hele rollercoaster aan emoties.

Zowel de vader van kleine E. als zijn grootvader en overgrootvader zijn vandaag op bezoek geweest. En dan weer kwam het eens zo hard binnen dat alles anders had kunnen zijn.

Ik zie hoe fier zijn grootvader en overgrootvader zijn dat kleine E. de familienaam zal verder dragen. Ik zie in hun ogen en ik hoor het in hun woorden hoeveel liefde er al is.

En ik wil dat kleine E. deel uitmaakt van een grote, warme familie maar op dit moment vind ik het zo moeilijk om hem uit handen te geven. Ook al is het maar een uurtje, het breekt mijn hart. En ik besef dat dit in de toekomst nog veel moeilijker gaat zijn, maar dat kan mijn hart op dit moment nog niet aan.

Kwestie van hart en verstand op dezelfde lijn te krijgen.

Wordt dit ooit gemakkelijker?