Pop-poli met een huilbaby en postnatale depressie

Vandaag zitten we op dag 6 van het ziekenhuis schema met onze kleine huilende knaap. En geloof het of niet. We hadden gisteren een mega, mega, mega slechte dag (8 uur huilen/onrustig/niet kunnen slapen)! Echt niet normaal. Het was zo slecht dat ik het huilen echt niet meer trok en elke vezel in mijn lijf het kind door het slaapkamerraam naar buiten wilde gooien. Ik trok het echt niet meer. Hard huilend ben ik weg gelopen. Want ik wil dat niet. Ik wil mijn lieve kleine ventje geen pijn doen. Ik wil hem niet kwijt, maar toch ook weer wel. Ik wil rust, ik wil slaap, ik wil stilte. Ik wil weer mijzelf zijn. Mijn vroegere ik. De persoon die zo ontzettend goed kon opschieten met kinderen. Die altijd wist wat ze moest doen in wat voor situatie dan ook. Ik ben die persoon kwijt. Ik ben mijzelf kwijt. Ik heb bijna alle touwtjes uit mijn handen laten vallen. En de laatste die ik vast heb voel ik langzaam steeds verder uit mijn handen glippen. Ik red het nog net om voor iedereen te zorgen. Behalve voor mijzelf. 

Vandaag had ik het gesprek op de pop-poli in het Erasmus. Ook hier was ik weer met spoed tussen de afspraken door gepland omdat ze de ernst van de situatie al in mijn stem hadden gehoord. Wat dat aan gaat ben ik zo blij dat ik al in mijn zwangerschap hier op de pop-poli liep, want hierdoor kennen ze me. En weten ze hoe ik 'normaal' ben. Even tussen haakjes, want ook toen liep ik al met een depressie, maar vooral een angststoornis. Iedereen beseft dat het menes is. Van alle kanten schiet hulp uit de grond. Hulp waar ik in mijn zwangerschap zo hard om heb moeten roepen. Maar die hulptroepen staan daardoor wel nu voor mij klaar. Ik weet niet hoe het anders zou zijn gelopen, maar ik denk dat het eind dan echt zoek zou zijn. 

Aan mijn hoofd, houding en ogen zagen ze het al meteen. Het gesprek werd dan ook gelijk geopend want mijn psychiater had 20 minuten de tijd. Mijn behandelend psycholoog had wel meer tijd voor mij vrij kunnen maken. Lang verhaal kort. Ik heb behoorlijk last van een postnatale depressie en angstgevoelens voor het huilen. Ik hoor ook mijn kind letterlijk de hele dag huilen zelfs als hij niet bij mij is. Ze vroegen of ik mij samen met Daan wilde laten opnemen. Ondanks dat ik dat inderdaad heb geroepen vrijdag, kwam deze vraag wel echt hard aan. Ik kreeg even een reality check. Ik had ineens zo veel angst! Hoe kan ik mijzelf willen laten opnemen? Hallo,! ik heb ook nog een dochter. En die heeft mama echt heel erg nodig. Daarnaast als ik opgenomen wordt weet iedereen dat het niet goed gaat. En eerlijk vrijwel niemand weet hoe slecht het echt gaat. Zelfs mijn moeder niet. Die begreep er al niets van dat ik vanmorgen eerst bij de ggz was voor een groepstherapie, daarna bij de psycholoog en toen ook nog naar het Erasmus? Ze begreep het niet en i get it. Ik zeg ook niets. Althans ik zeg te veel alleen nooit de waarheid. 'hoe gaat het met je'? 'ja goed hoor!' 'heerlijk aan het genieten met mn gezinnetje' ze moesten eens weten als de deur dicht gaat. 

Ik heb me dan ook niet laten opnemen. Wel ga ik weer terug naar de pop-poli en neem ik straks deel aan de dagbehandeling met mijn kleine man. Want nu gaat de baby mee. Bij de dagbehandeling ga je dan, wat ik er van begreep, je kind leren begrijpen. En met elkaar praten over hoe het gaat, waar je tegenaan loopt en hoe je je voelt. Ook zijn we het er over eens dat het tijd is voor antidepressiva. De psychiater schreef het meteen voor en ik kan vandaag nog starten. Maar toch, pfoe.. zo lastig om dat eerste pilletje te slikken. Het voelt alsof ik gefaald heb, als moeder, als dochter, als vrouw, vriendin, persoon, en als mezelf. Het spoor totaal kwijt geraakt. Niet in staat om zonder pillen door het leven te gaan. 

Terwijl het ondertussen niet erg is om medicijnen te gebruiken. Ik bedoel als je zegt ik heb astma en medicatie zeggen mensen o vervelend. Heb je pijn en je slikt pijnstillers zeg je dat ook, is ook niet gek. Maar op een of andere manier zodra ik wil zeggen dat ik antidepressiva krijg stagneer ik, want hoe reageren mensen als ze horen dat het psychisch helemaal niet goed gaat. Hoe moet dat voor mijn moeder zijn en mijn vader. De 2 die dit gedeeltelijk hebben veroorzaakt. Wat zouden al die klasgenoten nu denken die mij jaren lang zo ontzettend hard gepest hebben, zouden ze nu lachen? Zouden ze gaan zeggen stel je niet aan. 

Maar als dit mij gaat helpen, als ik hierdoor mijn kinderen kan bieden wat ze nodig hebben, een leuke, gezellige, energieke, enthousiaste mama die alles op orde heeft (of het meeste) die zorgt met een lach op haar gezicht voor het eten, drinken, leuke wandelingetjes. Dan moet ik dat doen. Dan is het bijna mijn plicht om antidepressiva te gebruiken. 

Ik vraag me wel af, als Daan niet zo erg zou zijn gaan huilen. Zou ik er dan ook zo doorheen zitten. Of had ik dan wel beter kunnen genieten, net zoals in de kraamweek. Het huilen van je kind doet je als moeder of in ieder geval mij als moeder zo ontzettend veel. 

Maar nog even terug naar het huilen. Waar het gisteren zo ontzettend slecht ging, gaat het vandaag prima! Vanmorgen heeft kleine uk 30 minuten geslapen na zijn voeding van 7:00 uur. En toen ging hij naar oma. En daar was hij ook redelijk rustig. En heeft hij ook 2x 30 minuten geslapen 1x om 11:00 uur en 1x om 15:30. Ik begin langzaam verschil te zien en merken in het huilen. Het wordt minder heftig. Minder overstrekken. En hij heeft nu goede dagen. Dat is beter dan alleen maar slechte. Vandaag had ik ook nog een gesprek met de kinderarts. En die denkt nog steeds dat het huilen gepaard gaat met buikpijn omdat Daan ook nog wat moeite heeft met poepen. Hij kan 2 dagen niet poepen en dan ineens lukt het. Die 2 dagen huilt hij aanzienlijk meer (6 tot 10 uur) dan de dag dat het poepen is gelukt (1 tot 4 uur). Ik heb vandaag de medicijnen voor hem opgehaald om zijn darmpjes tot rust te brengen. Vrijdag was het al voorgeschreven maar ik kon het niet meekrijgen omdat er volgens de apotheek niets was binnengekomen daar. Dus ook daar kunnen we nu eindelijk mee beginnen. Hopen dat dat nog meer verlichting geeft. 

Ondertussen mag ik echt even niet klagen want ons ventje is vanavond om 19:00 uur (wel na 2 uur onrust, maar dat is redelijk normaal voor een baby van 9 weken) zelfstandig zonder huilen in slaap gevallen!!! Woww!! Misschien komt het door de numsy, die ik vandaag heb binnen gekregen of om een andere reden. Maar ik vind dit zo een ontzettende vooruitgang! De kinderarts zag ook al vooruitgang omdat hij de laatste dag ook begon te slapen, wel hazen slaapjes 20 tot 30 minuten maar zij zegt, het zijn slaapjes en als we kijken waar hij vandaan komt, GEEN SLAAPJES is dit al een hele vooruitgang.