NIP test bij een translocatie

We wisten vanaf het begin al dat we een nip test wilde gaan doen bij deze zwangerschap. Aan het begin van mijn vorige zwangerschap kwamen we er dus achter dat ik een translocatie heb. Kort uitgelegd wilt dat zeggen dat mijn chromosoom 14 en 21 niet helemaal goed zitten. Het is gewisseld maar wel in balans zoals dat heet waardoor ik er zelf geen last van heb. Wel geeft dit bij een zwangerschap ongeveer 35% kans op het doorgeven van chromosomen die resulteren in een miskraam en 15% dat ik chromosoom 21 te vaak doorgeef en een kindje krijg met het syndroom van down.

Mijn vorige zwangerschap gaf een positief resultaat voor down syndroom bij de nip test. Toen hebben we er nog voor gekozen om een vruchtwaterpunctie te doen. We wilde het eigenlijk gewoon zeker weten maar we wilde hoe dan ook niet afbreken. Na een niet zo geweldige en gemakkelijke zwangerschap is nu de hoop op een rustige zwangerschap waar we van kunnen genieten.

Zo besloten we dus wel een nip test te doen maar geen punctie of vlokkentest meer. Een kindje is hoe dan ook weer welkom en extra risico ga ik niet meer lopen. 

Hoe fijn ik de mogelijkheid van de nipt ook vind, ik vind het zo ontzettend dubbel. Ik heb er zo lang naar uitgekeken om de test te doen en eindelijk te weten of ons tweede kindje misschien ook het syndroom van down heeft. Ik kreeg al de vraag waarom ik dit risico zou willen lopen. Ik hoop natuurlijk dat we een gezond kindje krijgen. Maar mijn gedachten was dat als het kindje weer down heeft het dan zo had moeten zijn. Dat hij of zij bij ons terecht zou moeten komen. We zouden niet minder van hem of haar houden!

Maar oh wat voelt het dubbel... ik was zo ontzettend nerveus voor de nip test. Natuurlijk wil ik ook gewoon een 'gezond' kind. Een zorgeloze zwangerschap. Een reguliere ontwikkeling mee maken en alle gewone dingen ervaren. Alleen hoe harder ik hierop hoopte hoe meer ik me schuldig voelde tegenover mijn dochter. Alsof zij niet genoeg is. Wat natuurlijk onzin is want ik zou niet meer van haar kunnen houden dan dat ik al doe. Ik ben gek op haar en zou niks aan haar willen veranderen. Ik kan trots op haar zijn om zowat alles. Ze is zo een heerlijk meisje! 

Is er iemand die dit gevoel herkent? Is dit normaal? 

In ieder geval.. we mochten met 11 weken langs bij het ziekenhuis voor de nipt aangezien we via de studie voor risicogevallen mee mochten doen. Van te voren maakten ze nog een echo en zo ver zag alles er goed uit. De nekplooi was minimaal dus dat was al een goed begin. 

Er werd een paar liter bloed afgenomen voor 1001 testen. Althans zo voelde het haha. En na een week zouden we gebeld worden met de uitslag. Ik heb de raarste dromen gehad over de uitslag en mijn emoties gingen alle kanten op. Ik geef gewoon de zwangerschap lekker de schuld, dat mag nu toch gewoon?

Gisterochtend werd ik (gelukkig) al vroeg gebeld door de gynaecoloog. Ze begon maar meteen dat ze goed nieuws had! De nipt had geen bijzonderheden laten zien. Wat een opluchting! Ik moest even een traan laten van geluk. Ook mijn omgeving reageerde vol opluchting. Wat mij tegelijkertijd weer schuldgevoel gaf tegenover mijn dochter grr. Terwijl het eigenlijk gewoon heel normaal is om het beste te willen voor je kind. Kon ik die schuld maar gewoon uitschakelen...

Maar goed, nu 12 weken zwanger en een goede nipt uitslag. Dus we kunnen zeggen dat de ergste onzekerheid (eerste trimester, miskramen etc) voorbij is! Hopelijk eindelijk die onbezorgde zwangerschap waar we volop van kunnen genieten. Nu alleen wachten op onze geslachtsbepaling echo, spannend!