Mijn man en dochter, het 1e jaar

Ontzettend blij mochten wij ons kindje verwachten met 39 weekjes op 10 april 2020. Onze dochter had een gewicht van 2335 gram en was 47 cm lang.

Van te voren hadden wij al besproken dat ik heel graag borstvoeding wilde gaan geven, mijn man stond hier honderd procent achter.

De borstvoeding ging in het begin moeizaam en ik moest hiervoor hard werken. (Borstvoeding is zo ie zo hard werken).

Naast het voeden, moest ik kolven en hebben we onze dochter moeten bijvoeden met een vinger spuitje. De nachten waren natuurlijk best pittig... je leeft eerst op adrenaline, daarna komt de vermoeidheid. Ik voedde onze dochter, daarna deed ik kolven en mijn man deed haar toen bijvoeden met het spuitje.

Na een paar keer proberen lukte het bij mijn man gewoon weg niet. Wat een frustratie was dat voor hem, hij vond het zo erg. Vanaf dat moment ben ik gaan voeden, kolven en bijvoeden pffoe dat was zwaar, ik was 1,5 tot 2 uur bezig. Een pasgeboren baby komt natuurlijk om de 2a 3 uur... dus veel tijd er tussen zat er niet. (Maar hoort er allemaal bij).

In de dagen er na ging de borstvoeding steeds beter. In de eerste week heeft mijn man ook een flesje mogen geven aan onze dochter wat vond hij dat bijzonder!

Waar mijn man vooral erg gefrustreerd door raakte was toch wel dat ik het in mijn eentje moest doen. Hij zag natuurlijk dat ik erg moe begon te raken, maar ik zei vaak tegen hem: “ ik wil het graag dus heb het er voor over”. Hij smeerde altijd super lief mijn boterhammen en vulde mijn fles vaak met water.

In de eerste maanden die volgde was ik erg veel met onze dochter bezig, ze kwam op een dag veel om te drinken. Ze wilde veel knuffelen en bij mij liggen, ze was ten slotte 9 maanden lang dicht bij mij. Ze moest veel bij sterken door haar lage geboorte gewicht. Mijn man moest daarnaast natuurlijk ook gewoon werken, dus zoveel tijd had hij niet met onze dochter.

Als mijn man haar vast had begon ze soms gelijk te huilen in plaats van dat ze rustig bleef.

Alles wat mijn man probeerde wilde ze niet, ze herkende hem ook gewoon niet.

Na een dag werken, keek ze naar hem alsof hij een totaal vreemde was. Pas na een aantal maanden kwam de indruk hé ik ken jou en lach (Rond de 3a 5maanden, denk ik)

Mijn man werkt op een recreatie park, op dit moment zijn de parken natuurlijk door Corona ook half gesloten. Door een periode van sluiting is mijn man vaker thuis geweest en dat soms een week. Wat konden we merken dat het de de band sterker maakte! Wanneer mijn man weer aan het werk was, lijkte het alsof die dagen er soms niet meer toe deden. Het was weer zoals het was...

Mijn werk is al deze tijd gewoon door gegaan, ik werk in de kinderopvang en wij bieden nood opvang aan. Einde het jaar 2020 had ik een vergadering op het werk, mijn man wilde onze dochter op bed leggen, zoals mama’s ritueel en tijd. Onze dochter 7 maanden was hier niet mee eens en bleef maar huilen. Volgens mijn man was het niet meer normaal huilen, maar helemaal in paniek tot geen lucht meer krijgen. Hij stuurde mij na een 1 tot 1,5 uur proberen een berichtje dat het echt niet lukte. “Ik heb echt hulp nodig” ! Ik raakte in paniek. Ik belde hem gelijk op, hij vertelde zijn verhaal, dat hij het echt even niet meer wist wat hij nog goed kon doen en echt heftige gevoelens had. Ik heb altijd tegen hem gezegd als je het niet meer weet of je merkt aan jezelf dat je het niet meer aan kan, bel asjeblieft mij!

Ik vertelde paar collega’s hoe of wat en daarna mijn bazin, dat ik naar huis ging. Ik vond het zo erg dat ik moest gaan onder een vergadering, niks voor mij. Ik beefde en raakte beetje in paniek, want hoe erg is het als je man zo’n verdriet heeft en je baby zo erg aan het krijsen is en niet rustig kan worden. Mijn bazin reageerde erg vriendelijk en kon gelijk naar huis. Ik reed natuurlijk veel te hard. Eenmaal thuis zat mijn man buiten met tranen in zijn ogen en ik ging meteen naar boven om onze dochter te troosten en te knuffelen.

Wij zijn daarna rustig gaan praten en heb ik gezegd dat hij goed gehandeld heeft. Dat ik het zo erg voor mijn man vond en het echt wel goed komt ! Tuurlijk hadden we beide gevoelens en gedachtens, hoe moet dit als ik ga werken of weer een vergadering heb.

Tijdens mijn consultatie bureau bezoeken, gaf ik het ook continue aan. Hoe kan dat toch dat het bij mijn man niet lukt, waarom kan hij niks goed bij haar doen. Hun antwoord was: “ ze is gewoon een pittige tante en wilt gewoon graag bij jou zijn. Belangrijke factor is ook wel borstvoeding”.

Zelf probeerde we alles om de band tussen vader en dochter beter te maken. Twee nachten in een shirt slapen van mijn man, deze deed hij de dag aan, als hij voor haar zorgde. (Voor mijn geur)

Dit hielp een beetje, maar echt nog niet alles. Meer flesjes afgekolfde melk laten geven, boekjes lezen, schone luier... we probeerde alles.

De maanden na de vergadering tot op heden, het is er zo ingeslopen leg ik haar op bed. Dit ook, omdat de Corona nog steeds van kracht is, geen vergadering meer heb gehad en nog steeds borstvoeding geef.

Hoe staat het er nu voor ?

Op dit moment gaat het zo ontzettend goed ! Ze kunnen heerlijk samen spelen en lachen. Eten geven, luier verschonen, overdag naar bed brengen en uit bed halen, wandelen we kunnen het niet beter wensen ! De twee halve dagen die ik werk zorgt mijn man voor onze dochter en die gaan ontzettend goed. Als mijn man die ene dag vrij is als onze dochter normaal naar de opvang gaat, houd hij haar soms ook thuis.

Wij zijn ontzettend blij!!!!

Zo zie je maar het komt echt goed.

Mijn man heeft in iedergeval erg veel geduld gekregen en geleerd te moeten hebben..

Het was een ontzettend moeilijke periode voor ons beide, maar we zijn blij dat het uiteindelijk zo goed heeft uitgepakt!

(Met toestemming van mijn man deel ik ons verhaal)