Kraamweek: het regelen van de uitvaart

De bevalling was iets moois en verdrietig tegelijkertijd. Ik keek uit naar het moment dat ik mijn zoon eindelijk kon zien en vast kon houden. Aan de andere kant wist ik ook dat ik nooit zijn oogjes geopend zou zien, nooit zijn huiltje zou horen en was ik bang, heel bang, voor de confrontatie met de werkelijkheid. De werkelijkheid dat mijn zoon niet leeft. Bang voor hoe de dood hem zou hebben getekend. Eenmaal geboren, was ik direct verliefd, maar had ik ook meteen een gebroken hart. Wat is hij mooi! En wat doet het pijn om dit mooie kind, ons mooie kind, met zijn schattige wipneusje, nooit te leren kennen. Hij werd eventjes meegenomen en later weer teruggebracht. Waar de dood hem eerder niet had getekend, was het nu overduidelijk wat de dood met hem had gedaan. Opnieuw brak mijn hart. Ze vertellen dit niet. Ze vertellen niet hoe snel hij verandert. Ik wilde dat hij bij me bleef, in mijn armen, terwijl we samen in diepe slaap zouden raken. Maar op dat moment vertelde de verpleging dat ze dan wel ijsblokken moesten pakken om zijn lichaam koel te houden. Het besef van de dood kwam zo hard binnen dat ik het toen niet meer kon. Het was te pijnlijk. Het deed te veel zeer. Waarom stond ik er niet eerder bij stil dat zelfs dit niet kan? Dat zelfs een klein “normaal” momentje met mijn zoon me niet gegund zou zijn? Dat de kou van zijn dood me zelfs nu al zou achtervolgen. 

De volgende dag kwamen de fotografen van Boven de Wolken, een stichting in België, die foto’s maakt van overleden baby’s en kinderen zodat ouders toch nog een tastbare herinnering hebben aan hun dierbaarste bezit. Wat een mooie mensen zijn dit! Uit respect hielden ze een moment stil voor mijn lieve Lucien en maakten zij een buiging. Ik vergeet dit nooit meer. Wat een respect en wat een liefde voor ons klein mensje. Er kwamen een aantal mensen op bezoek. Iets wat heel mooi maar ook moeilijk is, want je ziet het verdriet op het gezicht van anderen en beseft dat wat je meemaakt, eigenlijk ondraaglijk is. Het verlies van een kind is een pijn wat met niets anders te vergelijken is. Diezelfde dag moesten we naar huis, zonder Lucien. Toen ik later documentaires zag waarbij baby’s mee naar huis werden genomen om afscheid te nemen, realiseerde ik me pas dat dát ook mogelijk was. Wij hadden een afschuwelijk kistje gekregen om Lucien in te cremeren. Dat liet ik achter in de bevallingskamer. Ik kon het niet aan om met dat kistje te vertrekken, terwijl mijn zoon in het ijskoude mortuarium achterbleef. 

Mijn oudste zoon vond het spannend om Lucien te zien. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, maar mijn grootste wens was alsnog een foto van mij met mijn twee zonen. Gelukkig wilde ook Damian dit en is die wens nog uitgekomen. Daarna begon het regelen van de uitvaart.

In de kraamweek regelden wij welke muziek er zou worden gedraaid op de crematie, hoe het kistje er uit zou zien, wat er gezegd zou gaan worden, wie wij uitnodigden, welke foto’s er zouden worden vertoond, kozen we zijn urn, besloten we de dienst te laten filmen en te laten fotograferen, en kozen we een geboorte/rouwkaartje. Ik ben die week vanuit Antwerpen naar Nederland gereden om de kaartjes zelf rond te brengen. Het deed me goed om iets te doen. Het gevoel te hebben de mensen, waar ik zo om geef, dichtbij me te hebben. Achteraf gezien weet ik niet hoe ik deze week doorkwam zonder te breken.

Bij de dienst zelf kwamen we laat aan. Iedere vezel in mijn lijf wilde niet gaan. Ik wilde niet naar de crematie van mijn eigen kind. Tegelijkertijd wil je toch het enige doen wat je nog kunt doen voor hem: hem een waardig afscheid geven. Toen ik afscheid nam van mijn moeder, voelde het anders. Ik had een hele familie om op te leunen en om beslissingen te nemen. De uitvaart regelen van Lucien was moeilijk, want all he got was us. De dienst was prachtig. Ik heb zelf gesproken, iets wat ik perse nog voor hem wilde doen hoe moeilijk ik het ook vond. Wij zijn na de dienst met wat vrienden wat gaan drinken. Maar ergens zijn er aspecten die nog steeds steken. Zo zijn ze vergeten de dienst te filmen. Ik dank God op mijn knieën dat we een fotograaf hebben laten komen, ook deze keer van “Boven de Wolken”. De uitvaart verzorger vroeg vooraf of we een aankondiging op hun website wilden en wij zeiden hierop ja. Deze aankondiging is er nooit gekomen. Dat doet pijn, want het geeft me een gevoel dat hij niet belangrijk genoeg was. Terwijl hij de wereld voor mij betekent. 

Het is pas na het definitieve afscheid dat het rouwen echt begint. Het was pas na het afscheid dat ik in een zwart diep dal terechtkwam waar ik tot op de dag van vandaag niet uit ben geklommen. We zijn nu bijna 9 maanden verder en iedere dag mis ik mijn jongste zoon alleen nog maar meer...