Knappe kleine strijder

Eenmaal aangekomen in Rotterdam worden papa en ik naar de kraamafdeling gebracht, we krijgen een kamer en iemand wilt uitleg geven over hoe het werkt in het geboorte centrum. Maar dat willen we helemaal niet horen, we willen naar jou!

Jij ligt een verdieping lager op de NICU. Als we daar binnen lopen zien we een rij couveuses, naast de ingang staat een open bedje met een kindje erin. Ze zeiden dat jij op die plek zou liggen, ik kijk in het bedje maar ik herken je niet! Mijn mannetje is kleiner! En zieker.. Toch ben jij het! Je hebt het gekke mutsje van de beademing niet meer op en in dit bedje lijk je veel groter. Ook lag je in het andere ziekenhuis op je buik. Ik schrik er gewoon van hoe anders je er al uitziet en wordt verdrietig van het idee dat ik je echt niet herkend had! We krijgen uitleg over hoe het gaat op deze afdeling, ivm corona mogen we na deze keer niet meer tegelijk op de afdeling komen. Ze waarschuwen dat we niet naar de andere kindjes moeten kijken, maar dat kan niet eens! Alle andere kindjes liggen in een dichte couveuse met een doek erover, het enige kindje dat zichtbaar is ben jij! Direct naast de ingang in je open bedje.

Je hebt er een infuus bij en de beademingsslang in je mondje ziet er niet fijn uit. Toch lig je er rustig en vredig bij. Lang leve de medicatie... Je ziet er ook goed uit. Mooi roze, helemaal niet zo klein en fragiel als andere te vroeg geboren baby's. Je oogt ook helemaal niet ziek. Ze zullen wat onderzoeken doen om uit te vogelen wat er mis is en waarom je zuurstof zo laag blijft. Na alle uitleg zitten we naast je bedje. Een hand op je bolletje en een hand op je been, wat ben je zacht. Je hebt zulke fijne zachte haartjes, meer dan je broers hadden! En wat is het fijn dat we je gezicht nu eens goed kunnen zien. Je lijkt op je papa! Rust maar goed uit liefje en wordt maar snel wat sterker! 

Wij gaan naar onze kamer, rusten, eten, even op kracht komen.