Kinderwens

Juli 2020 kwamen we bij de gynaecoloog aan die ons eindelijk wilt helpen.. mijn hart brak elke keer als iemand me zei da ze zwanger waren per ongeluk, ik was ondanks wel blij voor de mensen in kwestie maar toch inwendig bleef ik janken.. 

De gynaecoloog vertelde ons dat we eerst een reeks onderzoeken moeten doen eer wij verder konden kijken wat we konden doen.. eerst heeft mijn vriend 2 keer zijn sperma moeten binnen brengen, deze was niet goed. trage zwemmers en kwaliteit slecht en lage hoeveelheid.. maar het was ondanks dit toch haalbaar want ze zei 1 is genoeg voor zwanger te worden.. tegen oktober 2020 waren alle onderzoeken gedaan en was de rest oké bevonden.. in september had ze wel even gedacht dat ik een vleesboom had maar na half uur inwendige operatie was die opeens weg en niks meer te zien.. tja raar.. voor niks zoveel tranen gelaten....

de volgende stap was inseminatie.. december 2020 was onze eerste keer.. na 14 dagen is het dan bloed trekken en maar weer wachten.. maar weer niks.. 4 pogingen hebben we gedaan en niks tot resultaat.. elke keer na de bloedname kreeg ik uur later mijn regels.. ale dag voor mijn verjaardag Maart 2021 kreeg ik dan smorgens het slechte nieuws en savonds moesten we op gesprek komen... ze legde uit da ze geen pogingen meer ging doen, dat het geen nut had dus ze vertelde ons dat de volgende stap Leuven, Jette of Hasselt was op de fertiliteit kliniek.. Wij kozen direct Leuven dus ging ze haar connecties aanspreken zodat we niet telang moesten wachten... ik was in februari opnieuw gecrasht, deze keer op mijn werk.. ik ben thuis gekomen, en heb 3.uur staan wenen, mijn vriend die toen thuis was door een ongeluk op het werk, heeft me laten wenen en vroeg daarna of het oké was maar da was het niet.. 

Eind Maart mocht mijn vriend al staal binnen brengen in Leuven.. en onze eerste afspraak was 8 April... amai daar kwam wat info op ons af... hoeveel papieren er ingevuld moest worden, welke ziektes er in beide families zijn, welke operaties we gehad hebben en ga zo maar door en door.. paar weken later werd mijn vriend binnenste buiten gedraaid.. die had blijkbaar een bijbal ontsteking gehad in Maart 2020 door de stress maar was na 1 jaar zich aan het herstellen, dan een paar weken later zijn we na de psycholoog moeten gaan in Leuven en als die haar zegen gaf mochten we eindelijk met ivf/isci beginnen.. 1 week na de psycholoog was het mijn beurt om verdere onderzoeken nog te doen... pfff de moment dat de vroedvrouw, de prof ging halen wist ik dat er iets was met mij... en idd.. HET VERDICT WAS ADENOMYOSE.. ik kon dus geen innesteling houden door de putjes in mijn achter en voorwand.. en natuurlijk dat waren ook de symptomen ervan..en mijn pil onderdrukte dit.. wat een rollercoaster aan gevoelens hebben wij gevoeld... Aangezien ze door de corona heel druk gehad hadden, konden we pas begin augustus beginnen.. nadat het labo ff een rustpauze nam en reorganiseert plus goede poetsbeurt kreeg.. we kregen ondertussen de spuiten, instructies enz.. al mee na huis

begin augustus kreeg ik mijn regels en eindelijk we mochten beginnen met de spuiten.. elke avond kwam het wit geel kruis de spuitjes zetten.. er kwam zoveel bij kijken.. 10 dagen later had ik maar 2 goede eitjes en werd de punctie gehouden, jammer kregen we dag later het slechte nieuws.. geen bevruchtingen.. voor mijn lichaam moest ik dan 1 maand rusten, dus begin oktober mochten we opnieuw proberen.. andere spuitjes gekregen en opnieuw na 10 dagen had ik deze keer wel 10 eitjes.. maar opnieuw dag later slechte nieuws.. MIJN TRANEN LIEPEN VAN MIJN WANGEN AF.. de gedachten dat ik nooit mama mocht worden werd enger en enger... kreeg een paar keer paniekaanvallen, we moesten week later terug bij de prof komen.. we zijn echt met een bang hartje na daar gereden.. ondanks dat we nog 4 puncties hadden, had ik echt geen goede hoop meer... maar mijn beste vriendin zei me, bij kerst zitten jullie zwanger aan tafel... heb ik da ff weggelachen.. de prof vertelde ons dat er 1 bevruchting geweest was maar dat mijn eitje niet okay was.. dat kon met mijn leeftijd te maken hebben of zo.. zeker wist ze het niet... nu gingen we nog 1 poging isci doen.. als die nu ook mislukte, moesten we nadenken over eicel donor.. pfff kreeg daar even een prop in mijn keel.. we zijn thuis gekomen en ben beginnen bleiten als een klein kind..maar ondanks dat, zei ik tegen mij vriend.. nog 1 poging positief blijven, je weet maar nooit.. midden november 2021 kreeg ik mijn regels en daar gingen we weer... 10 dagen later had ik 6 goede eitjes, de dag van de punctie waren er nog 5, de moed zonk al in mijn schoenen.. na elke punctie moest ik amelgen inbrengen 2 keer per dag.. en na elke keer dag later terug te stoppen had ik zoiets van, ja ik wacht wel tot ik telefoon heb gehad met het slechte nieuws en breng niks in... 

Dag later kreeg ik telefoon, ik zat toen bij mijn ouders, met het goede nieuws dat ze alle 5 bevrucht waren en dat ik 29 november mijn eerste terugplaatsing zou krijgen... ik ben beginnen roepen van blijdschap.. voor de eerste keer 1 stapje vooruit... maar het gevaar is voor mij nog niet geweken.. de angst.. die maandag moest mijn vriend na zijn prof voor zijn rug (Genk) en ik kreeg mijn terugplaatsing in Leuven dus is mijn papa meegereden moest ik pijn hebben dat hij kon terug rijden... Alles is okay gegaan, geen pijn ofzo maar raar dat ze een klein embryo van 3 dagen in mij gezet hebben 

mijn vriend kwam thuis met het nieuws dat hij in januari moest geopereerd worden aan zijn rug dus heb ik mij daar op gezet.. wat er nog moest gebeuren in huis enzo en met de feestdagen die ook nog eens voor de deur stonden.. heb ik helemaal geen tijd gehad om erbij stil te staan, savonds voor het slapen gaan zei ik wel tegen mijn buik, kwezeltje blijf aub zitten en groei goed

en zoals elke morgen (5 jaar en half) stond ik mee op met mijn vriend voor zijn werktas te maken, koffie te maken voor hem en mij voor hij na zijn werk vertrok... maar deze keer werd ik zoooo misselijk van mijne koffie da ik dacht ohhh zou het toch zo zijn, zou ik het riskeren voor een vroege test... maar wou hem niks zeggen moest het dan toch niks zijn, maakte ik hem nie zenuwachtig.. hij vertrok na het werk en ik ging plassen en deed ik de test.... jaäaaaaaa die werd heel snel duidelijk dat ik zwanger was... ik ging terug slapen en dacht ik zal hem rond 9 uur sturen als hij.pauze had... om 9 uur stuurde ik de afbeelding van de test en hij belde snel... zijn we zwanger... ik zei ja denk het wel.. de streepjes zijn duidelijk.. maar opnieuw hadden we zoiets van we gaan de bloedname afwachten... dag later was ik in de namiddag de kast aan het opruimen en kwam daar 1 gewone test tegen.. ik dacht een vroege test gaf positief aan, ik ga het proberen... en het was al namiddag dus dacht.. dit ga negatief zijn maar opnieuw kreeg ik een duidelijke streep, donkerder als de dag ervoor dus nu mocht ik echt blij zijn.. maar de schrik zat er toch in... 

13 december 2021 kreeg ik mijn bloedname en idd ik was zwanger... mijn hcg was 2400, 1 week later moest ik opnieuw bloed laten trekken.. maar ben 4 dagen later bij de huisarts bloed laten trekken voor mijn vitamine controle door mijn bypass.. alles stond goed en ze had voor alle zekerheid mijn hcg opnieuw laten testen en die was nu al 4500.. dus goed omhoog gegaan... de 20ste december bij de 2de bloedname zat ik al op 14400 en kreeg dan ook een welverdiende proficiat... ook al was ik blij, was ik ook bang... 

deel 3 komt morgen eraan

LEES OOK: deel 1: een journaal van jaren