Je bent pure perfectie.

Een baby, net uit de vliezen, slechts enkele minuten oud.

Pure perfectie, je bent je ouders hun goud.

De tijd tikt verder, minuten worden uren, uren worden dagen.

Weken vliegen voorbij, je ouders zijn zo blij.

Je perfectie blijft, maar het leven probeert uit te dagen.

’t was eerst slechts een rood minipuntje dat ze zagen.

Dat puntje wordt een klein aardbeivlekje maar daar blijft het niet bij,

’t groeit uit tot één van de grotere in de rij.

Slechts een kleine imperfectie, van tijdelijke aard.

Het is eigenlijk de maalgedachten van je moeder niet waard.

Maar de wereld kan hard zijn en moeders vinden dat niet fijn.

Als het kon zou de jouwe altijd bij je zijn.

Ze zou het vlekje overnemen en jou veilig in een doosje steken.

Ze zou alle mensen om liefde en zachtheid smeken.

Moet ze het vlekje verantwoorden of gapende blikken negeren?

Als moeder is ze nog volop aan het leren.

Maar onthou: alles wat ze doet, bedoelt ze goed,

moeder zijn vraagt soms gewoon wat moed.

Jouw vlekje maakt je intussen helemaal jij,

Je ouders zijn nog steeds even blij.

Je bent nog altijd pure perfectie, kostbaar goud.

Het enige verschil? Ondertussen ben je drie maanden oud.