Ik ga je missen naast me, maar het is beter zo

'Even wennen....maar straks vinden jullie het heerlijk' schreef Isabelle op de Whatsapp toen ik een foto liet zien van Sara die voor het eerst op haar eigen kamer ging slapen.

De afstand van haar slaapkamertje naar de woonkamer of naar onze slaapkamer bedraagt in ons kleine appartementje nog geen 10 stappen, en als de tv uitstaat dan kan ik haar bijna horen gapen, maar ik moest en zou een babyfoon hebben. Liefst een met camera, zodat ik haar altijd kan zien en horen.

Onze kleine meid wordt al groot. Het voelt alsof ik gister nog bevallen ben, maar ze is al 9 weken oud. Precies 2 maanden als ik het tijd vind dat ze op haar eigen kamer moet gaan slapen.

Ik heb het al een aantal keer aangegeven aan Seb, maar hij vindt het zo gezellig. En het is op zich ook wel gezellig, maar als moeder word ik gewoon van elk geluidje wakker. Een kuch en ik doe de lamp aan. Stikt ze niet? Gejammer en ik doe de lamp alweer aan. Snel een speen erin, anders gaat ze huilen. En dan maar even facebooken zodat ik na 5 minuten de speen er voorzichtig weer uit kan trekken als ze slaapt. Een huil? Hoe laat is het? Tijd voor een fles?

Tycho, de zoon van Isabelle slaapt al weken op zijn eigen kamertje en zowel Isabelle als haar vriend willen hem niet meer terug op hun slaapkamer. Ze gaan er pas uit als de baby echt huilt en dat wil ik ook! Rust! Slaap!

Maar de eerste nacht zonder Sara was een pittige! Ik heb de babyfoon op z'n hardst gezet zodat ik zelfs kan horen dat ze haar hoofd omdraait, en het ding lag tussen onze kussens in met het beeldscherm altijd aan. Als ik dan een keer per ongeluk m'n ogen opendoe 's-nachts dan kan ik haar nog zien. 

Ik ben er 1x uit geweest om 3:00 om een fles te geven. En daarna kwam Sara pas om 7:00 weer. Tussendoor wel een paar keer wakker geweest van de bekende geluidjes. Het gejammer ging niet over in huilen en dus was de speen ook helemaal niet nodig. Het was vast een nare droom. De kuch is vanwege de verkoudheid, en hoewel ik daarna toch zeker 5 minuten naar het beeldscherm heb liggen staren om te kijken of ze het nog wel deed, heb ik besloten om het vanaf nu los te laten. Sara blijft het gewoon doen. Het is niet eng.

Vanmorgen vroeg ik aan Seb hoe hij de nacht heeft ervaren. "Wauw ik heb echt in tijden niet meer zo goed geslapen zeg!" zei hij, "dit moeten we voortaan altijd doen"

Oké, vannacht gaat de babyfoon een stuk zachter, dit wil ik ook weer ervaren!