Heupjes deel 2

Vandaag was de afspraak bij de huisarts. Nu heb ik in mijn verleden niet altijd goede ervaringen gehad met huisartsen, maar deze huisarts kende ik nog niet. Ik heb me na het laatste consult namelijk laten overschrijven met de kinderen naar die van mijn man.

De afspraak viel precies tijdens het dutje. Dus extra vroeg in bed geknikkerd en schoonmoeder ingeschakeld om op peuterdochter te komen passen, zodat ik maar met één kind op sleep hoefde.

We waren vlot aan de beurt. Kort de situatie doorgesproken: vertraagde motorische ontwikkeling, typische beweging van het rechterbeentje bij lopen en familiaire belasting. Ze wilde hem even kort onderzoeken en zien lopen (aan de hand, want los loopt ie nog niet met z’n 19 maanden). Ze vond niets tijdens het onderzoek maar zijn manier van lopen vond ze wel opvallend. In combinatie met de familiaire belasting voor haar ook voldoende om te verwijzen voor een foto. Mocht er uit de foto geen afwijking aan bekken/heupjes gevonden worden, dan kunnen we een verwijzing krijgen voor fysiotherapie, omdat de wijze van lopen niet goed is voor z’n heupjes en z’n huidige manier van voortbewegen (rechtop op z’n knietjes) niet bevordelijk voor de houding van z’n bovenlichaam (holle rug). 

Wat ook nog even ter sprake kwam was het feit dat hij als klein baby’tje, als je hem rechtop tegen de borst aan hield, hij nooit ging afzetten/trappelen met z’n voetjes.

De assistente belde direct naar het ziekenhuis om te kijken of we direct terecht konden voor een foto. Ja, dat kon, 35 minuten later. Gauw naar huis gefietst, kinderwagen en kinderen in de auto (schoonmoeder moest weg) naar het ziekenhuis. 

Ook in het ziekenhuis waren we vlot aan de beurt. Met ontbloot onderlijf werd hij neergelegd op de plaat. Ik kreeg een loden schort aan en er werd een foto gemaakt met gestrekte beentjes. Op de verwijzing stond dat hij ook in Laurenstein houding moest (als een kikker zeg maar, voetjes bij elkaar, knietjes naar buiten). De eerste foto werd gauw bekeken door de radioloog en die wilde inderdaad ook de laurenstein erachteraan. Daarbij verzette ons mannetje zich hevig. Toen ik hem weer aan mocht kleden bleek hij de boel nat gepiest te hebben. Tja, zo’n koude metalen plaat onder je blote billen...

Gauw schone kleding aangedaan en weer naar huis. Na het weekend kunnen we de huisarts bellen voor de uitslag, tenzij zij ons eerder belt. 

Spannend. Helemaal omdat ik gister nog mogelijke behandelopties als het heupdysplasie blijkt te zijn heb doorgesproken met m’n vader. Hier is manlief ook van geschrokken. Met name de optie van een aantal dagen tot weken in tractie met de beentjes omhoog gevolgd door een gipsbroek is afschrikwekkend. Maar ik weet liever nú van dit soort opties dan pas als we ons in het ziekenhuis moeten melden...

Wordt vervolgd!