11 jaar geleden
Het einde
En zo eindigde mijn verhaal....
((Ik heb geen idee in welke categorie ik dit moet plaatsen?!))
Mijn blogs terug kijkende realiseerden ik me dat mijn verhaal nog niet afgerond was.
Na het besluit mijn kindje niet te laten opereren bleef hij nog ongeveer 3 maanden in het ziekenhuis. Een week voor dat ik eigenlijk uitgerekend was kwam hij thuis. Hier door leek het net een beetje alsof er niets was gebeurt. Hij was een week te vroeg niet 3,5 maand. Toen hij thuis was moest hij vaak terug naar het ziekenhuis. En vaak niet buiten levens gevaar.
De ergste keer die ik me herinner was toen ik met mijn klas uit eten was. Ik was eerst niet van plan te gaan maar uiteindelijk heeft mijn moeder me overgehaald wel te gaan. Eerst uit eten en dan feest. Mijn moeder zou wel oppassen geen probleem. Dit avond moest mijn moeder alleen plotseling weg en dus had ze snel iemand anders geregeld. Die kwam een tijdje tot mijn moeder weer thuis was, tot ik weer thuis was.
Dit avond had mijn moeder me een paar keer geprobeerd te bellen. Ze had me ge-smst. Maar ik had mijn telefoon niet gehoord herrie. Maar een ding was duidelijk het was goed mis.
Mink was heel erg ziek, hij ademde als een gek, had een hartslacht die twee keer zo hoog was, hij was in shock of in trans ik weet het niet eens mee. Ik weet dat ik mijn moeder hoorde zegen dat Mink nu met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht en dat ze me op kon halen. Natuurlijk wilde ik dat, zonder het echt uit te leggen ben ik weg gaan. Mijn moeder en ik reden naar het ziekenhuis en toen we daar binnen liepen konden we niets behalve huilen. Het was vreselijk, je zag hem daar liggen. Een hoopje mens, dat was hij. Maar ik kon helemaal niets doen. NIETS!!
Uit eindelijk mocht Mink naar 3 weken weer naar huis. Gewoon bij ons achterin de auto. Het ging weer goed met hem. En hij lachten de hele dag. Maar mensen kinderen wat was ik bang toen ik hem zag liggen. Ik voelde me machteloos en dat was ik ook. Het enige wat ik tegen mijn moeder heb gezegd is: "Ik heb voor hem gevochten en ik ga hem nu niet kwijt raken. Hij is sterk, hij kan dit. Hij is een Buuren, en we zijn sterk!"
Nu, op het moment dat ik dit schrijf, lig Mink op mijn schoot te slapen. Hij is een wondertje én hij LEEF! En het leven word elke dag weer iets beter. En soms dan weer niet dan moet hij weer naar het ziekenhuis. We moeten om de week op controle en soms dan zegt de dokter "Het word een slaapfeestje" en dan weet ik genoeg.
En zo zal ik mijn tijd slijten. Tot dat het beter gaat met Mink, tot dat hij er over heen is gegroeid. Want de andere optie die gaan we niet laten gebeuren. Want wij zijn Buuren, en wij zijn sterk.
Mijn vader zei vaak "Wij, Buuren, wij kunnen alles. Alles wat we willen. Als we het maar ècht willen!"
En zo is het!
Corien86
Respect! Tranen in mijn ogen! Het maakt niet uit hoe oud je bent maar ik zie in je verhaal dat je een goede moeder bent! Wat ben jij sterk.
nahsuusje
helemaal begrijpelijk dat je gewoon je leven hebt geleidt zonder bepaalde dingen te doen of laten omdat je het niet wist. En die achterstand in de ontwikkeling komt ook allemaal wel goed maar wel op zijn manier en in zijn tempo. Jeetje bijna een jaar! ook ik (net als braamn) hoop dat je het een keertje naar buitenbrengt, niet zozeer aan iedereen maar je mag trots zijn op je kind op dat je moeder bent en dat je het zo super kan combineren (niet dat je dat nu niet bent, want je bent er vast trots op) en dat mag gedeeld worden! Je zal dan vast wel anders worden behandeld door sommige maar daardoor weet je meteen wie je echte vrienden zijn! Maar goed dat is mijn mening en jij hebt je eigen keus/mening en moet vooral doen wat jou goed lijkt
braamn
Poeh, inderdaad erg heftig. Stiekem hoop ik echt dat je het toch gaat vertellen.Stimuleren je ouders dat niet?Ik denk dat het uiteindelijk beter is voor jullie allemaal.Sterkte en geniet van je mannetje!
Belle
Hij is op 08-08 geboren dus hij is nu 11 maanden. Hij loopt qua ontwikkeling wel wat achter. Hij is tenslotte te vroeg geboren En ik ben ook nog eens een tienermoeder En ik wist het de eerste maanden niet dus heb er ook geen rekening mee gehouden. Ja, Mink is nog steeds een geheim. Ik zou het niet nu nog kunnen vertellen. Ik ben nu gewend aan alles en het geheim houden en ik weet niet of het me zou opluchten om het te vertellen. Daarom hem ik besloten het geheim geheim te houden. Ik wil voor komen dat mensen me zielig vinden. Ik heb mee gemaakt dat mensen constant vroegen hou het ging, en mee van alles ontzien omdat ik het al zo zwaar heb. Dat wil ik niet. En nu heb ik ook nog een kindje dus dat is leuk Die wil iedereen zien. Ik voel me extra sterk omdat ik dit alles kan, zonder dat iemand het weet en dus er last van heeft. En het gaat niet altijd goed en sommige weten dat er iets is. Maar niet wat. Dank je wel, het is niet makkelijk. En dus zeker niet omdat Mink steeds naar het ziekenhuis moet. Dat hadden we van te voren niet bedacht. Dus dat maakt(e) het zwaarder.