Het beste van het beste

Tenminste, dat is wat de welbekende ‘borstvoedingsmaffia’ ons wijsmaakt. Zelfs flesvoedingsfabrikanten worden gedwongen eerst te vertellen dat borstvoeding de eerste en vooral beste keuze is, voordat ze hun eigen product mogen aanprijzen. Zodra je je gaat verdiepen in voeding voor je kind, gaan ze er op de meeste websites en in de meeste boeken vanuit dat je borstvoeding geeft. Tussen haakjes staat dan dat flesvoeding een prima alternatief is. Alternatief inderdaad, als het echt niet anders kan. Want eigenlijk ben je natuurlijk een hele slechte moeder als je kiest voor flesvoeding in plaats van borstvoeding.

Ik was en ben ook pro borstvoeding, gezien de logische voordelen die ik denk ik niet meer hoef te noemen. Er zitten echter ook een hoop nadelen aan, waardoor ik nu beter begrijp waarom vrouwen meteen voor flesvoeding kiezen en waardoor ik uiteindelijk zelf ook over ben gegaan op flesvoeding. Deze nadelen worden echter een beetje weggewuifd, waardoor de drempel voor het kiezen van flesvoeding hoog is. En het schuldgevoel als je uiteindelijk toch overstapt op flesvoeding, groot.

Ten eerste kan het geven van borstvoeding behoorlijk veel pijn doen. Als het goed is gaat die pijn in de loop van de tijd vanzelf weg. Als het niet goed is, zoals bij mij het geval was, niet. Dan voelt het alsof er constant een te hitsige man te hard aan je tepels trekt en zuigt. Zo’n man kun je dan vervolgens nog een klap verkopen als hij niet stopt. Bij een kind heb je de pijn maar te accepteren.

Vervolgens is daar het zogenaamde clusteren. Dit houdt in dat op bepaalde momenten, voornamelijk in de avond, een kind vaker dan normaal wil drinken. Het doel is dat je ‘productie’ dan omhoog gaat en zich aanpast aan de vernieuwde behoefte van het kind. Mijn zoon was in constante staat van clusteren. Dagen achter elkaar, was het ’s avonds elk uur raak. Stel je daarbij voor dat een voeding minimaal een half uur duurt en je avonden zijn gevuld met het ontbloten van je borsten. Nu zijn er avonden in mijn leven geweest dat ik dat met veel plezier heb gedaan, maar dan waren de omstandigheden iets anders.
Ik kan me nog een moment herinneren dat ik een kussen over mijn hoofd trok en jammerend zei: “Ik wihil niet meeheer!” Waarop manlief droog zei: “Ja, jij wilde een kind.” (Echt mannen, zeg dit nooit, maar dan ook nóóit, tegen je pas bevallen, door hormonen gestuurde vrouw.)

Dus ging ik kolven. Dat deed in ieder geval geen pijn en ik wist precies hoeveel mijn zoon binnen kreeg en dat het dus genoeg was. Zodra je gaat kolven, gaat er een hele nieuwe wereld voor je open. Niet alleen kun je kiezen tussen handmatig of elektrisch, maar ook tussen enkelzijdig of dubbelzijdig. Welke keuze je ook maakt, het is allesbehalve charmant (mocht je alweer toe zijn aan seks, is de behoefte van de man na het zien van zijn kolvende vrouw meteen voorbij). Nu scheelt het misschien dat ik vrij schaamteloos ben en zelfs in de huiskamer van mijn broer het apparaat tevoorschijn toverde (tot zijn grote afgrijzen). Waarschijnlijk, als je iets meer op je privacy gesteld bent, zal je man niet geconfronteerd worden met jouw uitstekende imitatie van een melkkoe en hoeft je seksleven er niet onder te lijden.

Kolven voelt ook een beetje als stiekeme porno. Ik was bang dat ik de enige was die er zo over dacht, totdat ik een berichtje kreeg van een borstvoeding gevende vriendin: “Bedacht me net dat kolven echt bizar is. Zit je jezelf te melken terwijl je naar een foto van je baby kijkt omdat dat echt helpt. Kreeg een soort porno gevoel.” Heel herkenbaar. Menigmaal zat ik tijdens het kolven foto’s van mijn baby op mijn telefoon te bekijken, om de productie te stimuleren, en bedacht me dan dat mannen die sperma moeten doneren en als hulpmiddel vieze boekjes krijgen, eigenlijk precies hetzelfde doen. Met als gevolg dat, door die gedachte, de melkproductie ineens juist een vrije val naar beneden maakte.

Bovendien beperkt borstvoeding geven je enorm in je vrijheid, althans, voor mijn gevoel. Natuurlijk zijn er extreem toegewijde moeders die zichzelf maandenlang alcohol, feestjes en andere uitstapjes die langer dan drie uur duren, kunnen ontzeggen. Voor zulke moeders heb ik niets dan respect, ik wou dat ik er één van was. ‘Helaas’ hecht ik, ondanks mijn keuze voor de eeuwige verbintenis van een kind, ook nog wel aardig wat waarde aan mijn vrijheid om de dingen te doen die voor mij het leven net iets leuker maken. Die extreem toegewijde moeders zullen dat waarschijnlijk egoïstisch vinden en misschien is het dat ook wel, maar als ik moet kiezen tussen egoïstisch en gelukkig of alles opofferend en doodongelukkig, ga ik toch voor het eerste.

Ondanks mijn voornemen om minimaal zes maanden borstvoeding te geven, was ik er na vier maanden hélémaal klaar mee. Het vooruitzicht weer te moeten gaan werken, was doorslaggevend bij het besluit om te stoppen met borstvoeding. En alhoewel ik weet dat ik de voor mij juiste keuze heb gemaakt, voelde ik me (en voel ik me nu af en toe nog) ontzettend schuldig. Mijn kind kreeg ineens niet meer het beste van het beste, hetgeen je als ouder toch wel wenst voor je kind. Ik denk echter dat het beste van het beste hem niet zit in het soort voeding dat je je kind geeft. Het beste van het beste zit hem in een moeder die niet continu uitgeput is vanwege problemen rond de borstvoeding, maar die energie heeft haar kind te overladen met liefde.

Op welke manier heb jij voeding gegeven en wat was voor jou de belangrijkste reden?