Help het eerste prikje!

Vanochtend was het zover de eerste prikjes. Jeetje maar goed dat ze nog niet begrijpt wat er gebeuren gaat, anders zou ze net als mama er als een berg tegenop zien. En dan te bedenken dat ik als doktersassistente werk en zelf meerdere spuiten heb moeten zetten, gelukkig geen baby’s maar wel peuters. Toevallig moest haar vriendinnetje eerst, zo zielig om haar te horen huilen zeg, wij zaten er al omdat we moesten wegen en meten wat is wachten dan vervelend als je weet wat er komen gaat.

Eerst het gesprekje met de verpleegkundige. Alles was hartstikke goed op wat darmprobleempjes na waarvoor ze bij de kinderarts moet zijn. Hoe trots ben je dan als mama als je kindje de verpleegkundige volgt met haar hoofdje, en hoe ze haar hoofdje extra lang omhoog houd om te laten zien dat de nekspieren goed ontwikkeld zijn. Maar dan nadat alles doorgesproken is, het prikje, de grote naald die je ziet als ze hem klaarmaken (voor mama’s die nog moeten maak je geen zorgen ze prikken niet met die naald! ) en dan het prikje, wij hadden ons voorbereid op een brulconcert. Eerder hebben ze haar bloed moeten afnemen in het ziekenhuis en dat werd gedaan door een grote brede man die eruit zag als een bullebak en geloof me dat was hij ook, eerst huilde ze alles bij elkaar en toen stopte ze ineens  met ademhalen toen ik  haar optilde kreeg ik het antwoord “oh dat hoefde niet hoor ze gaat vanzelf wel weer ademen”, hoe bot kun je zijn?!!!

Maar gelukkig was dit een hele vriendelijke verpleegkundige met jaren ervaring. Dus hup prikje een, het drong een beetje laat tot haar door voordat ze begon te huilen, eventjes maar en toen was het alweer goed. En toen prikje twee wat ervoor zorgde dat ze wat meer volume liet horen maar ook van hele korte duur. Gelukkig daarna lekker knuffelen bij mama en we hebben het er voor de komende maand weer opzitten.  Gelukkig geen tranen voor mij maar wel een giga trotse mama op hoe goed ze het doet en gedaan heeft vandaag!