12 jaar geleden
Heb ik mazzel of doe ik toch iets goed?
Mijn dochtertje is een makkelijk kind. Ik ben de eerste die dat toe zal geven. mazzel? ik weet het niet. Lees hier de hele blog van kaat.
Mijn dochtertje is een makkelijk kind. Ik ben de eerste die dat toe zal geven. Om mij heen hoor, lees en zie ik verhalen van moeders die het behoorlijk voor hun kiezen krijgen. Hun kindjes zijn moeilijke slapers, enorm éénkennig, moeilijke eters of een combinatie van die 3. Ik heb enorm respect voor moeders die hier mee te maken hebben. Deze moeders hebben het niet makkelijk.
Mazzel?
Volgens mijn ouders heb ik "gewoon mazzel" met mijn dochtertje. Misschien is dat zo maar toch knaagt er altijd iets van binnen na werderom zo'n opmerking.
Ik ben namelijk heel bewust bezig met de opvoeding van mijn dochtertje en kan het niet helpen dat ik zo af en toe denk "Hey, misschien doe ik het gewoon heel erg goed en is ze daarom zo makkelijk?" Natuurlijk, een kindje wordt geboren met een eigen karaktertje. Daar verander je niets aan. Maar de omgeving waarin een kindje opgroeit en de manier waarop ouders er mee om gaan heeft op mijn inzien ook een behoorlijke invloed.
Zo denk ik bijvoorbeeld dat zij juist niet éénkennig is omdat ik heel bewust, open en vriendelijk naar iedereen toe ben als we bijvoorbeeld in een winkel zijn. Ik denk haar hiermee te leren dat alle mensen leuk lief en aardig zijn en tot nu toe werpt het zijn vruchten af.
Nog een voorbeeld? Ik heb er bewust voor gekozen om haar vooral niet te laten huilen het eerste jaar. Zodra madammeke een keeltje opzette stond ik naast de wieg om haar te troosten. Immers, een baby huilt niet voor niets.
Slapen deed ze het eerste jaar bij mij in bed. Lekker vertrouwd en huilen was niet nodig want mama was altijd in de buurt. (overigens is dit volgens sommige mensen gevaarlijk maar dat durf ik tegen te spreken) Ik denk dat deze manier van omgaan met mijn kindje ervoor gezorgd heeft dat ze het volledige vertrouwen in mij heeft en daardoor inmiddels weet dat mama er altijd is.
Toen ze 1 jaar oud was vond ik het genoeg geweest en moest ze in haar eigen bedje slapen. Nadat ik meerdere dingen heb uitgeprobeerd koos ik voor de methode "laat maar huilen maar ga om de 10 minuten even kijken". Ik vond het vreselijk! Maar eerlijk is eerlijk, na zo'n 4 uurtjes heen en weer wandelen tussen een huilende Denvy en de bank beneden, was de strijd gestreden. Sindsdien slaapt ze zonder mokken in haar eigen bedje. Maar goed, ik dwaal af..
Ik vind het bijzonder vervelend dat het gedrag van mijn dochtertje wordt afgeschoven op "een beetje mazzel hebben". Ik zet mij er potverdriedubbeltjes toch niet voor niets elke dag met hart en ziel voor in?!
Ach, misschien bedoeld men het niet zo en hunker ik stiekem gewoon een beetje naar de goedkeuring van mijn ouders. (* note to myself: geef je dochter de goedkeuring die ze verdient!!!)
Anoniem
Hoi Kaat, het zal een combi zijn. Je doet ongetwijfeld een boel goed, maar het ligt ook aan het karakter van het kind. Mijn oudste komt aardig overeen met wat jij beschrijft over jouw dochter. Toen ik een tweede verwachtte ging ik er vanuit dat mijn aanpak dus werkt en dat ik dus nog zo'n makkelijk kind zou krijgen. Het tegendeel bleek waar. Inmiddels is ook nummer twee bijna twee en ik heb wel wat moeten wijzigen in mijn manier van opvoeden. Mijn ervaring is dus dat een makkelijk kind krijgen zeker ook een beetje mazzel hebben is. Overigens maakt mij dat niet uit, ik hou van beide mannen evenveel en probeer nog steeds bij beide positief op te voeden. Ik zou zeggen, gewoon genieten van je prachtige, 'makkelijke' dochter!
Anoniem
Hoi Kaat, wat fijn dat het zo goed gaat. Als mama van drie kan ik alleen maar zeggen dat het karakter wel een hele grote rol speelt. Het ene kind vraagt gewoon veel meer van je dan het andere. Daar ben ik van overtuigd gezien mijn eigen ervaringen. Bij mij is de een echt makkelijk en de ander heeft bij dezelfde aanpak nog zoveel extra (opvoeding) nodig.... Ik had zelf (als juf en ouder) eerst ook nog wel eens vooroordelen, ik dacht dat ik het mijn eerste, tevreden kind goed wist hoe het een en ander aan te pakken, en zou het op school met bepaalde 'probleemkinderen' ook voor een groot deel aan de ouders liggen? Dat laatste kan natuurlijk wel, al is het lang niet altijd het geval, of een combinatie van die twee, waarbij ouders soms echt extra hulp van buiten nodig hebben bij de opvoeding. Ieder kind is zo verschillend. Maar ik moet wel zeggen dat ik me heel goed kan voorstellen dat je ook wel 'es een complimentje van je ouders wilt! En verdient!
linda79
@Kaat, je doet t gewoon heel goed. De gevaren zijn er altijd natuurlijk, maar als een kind zo klein is begrijpen ze het toch niet en idd elk mens ongeacht de de huidskleur of wat dan ook is lief. Ik leer mijn jongste dat nu ook. Ik vind het belangrijk om mijn kinderen te leren hoe de wereld echt in elkaar zit als ze er oud genoeg voor zijn.En dat vind ik als ze naar school zijn.Voor die tijd zijn ze altijd bij en met mij. Hoe meer vrijheid de kinderen krijgen hoe meer ik ze wil leren over de gevaren. Al wil dat niet zeggen dat ik ze leer dat alle mensen slecht zijn, want dat is niet zo.
kaat
Precies, als ze straks oud en wijs genoeg is dan ga ik haar leren dat er ook mensen zijn die het minder goed bedoelen. Maar voor nu vind ik het belangrijk dat ze met een open blik de wereld in kijkt. Voor mij betekend dat dat iedereen leuk is ongeacht leeftijd of huidskleur. Ieder mens is lief. Ik ben er toch altijd bij dus er kan niet eens iets gebeuren. Straks, vanaf een jaar of 3/4 ga ik haar vertellen over de eventuele gevaren. Maar voor nu mag ze zorgeloos de wereld in kijken. ;)