"Geniet van je kraamweek", zeiden ze nog...

Vol vreugde mochten we na 4 x een goede suiker te hebben geprikt bij zowel mij als Tim om half 5 naar huis. We hebben het Kraamzorg bureau gebeld en er was rond 18:00 kraamzorg bij ons thuis. Bij deze kraamhulp had ik een naar gevoel en benoem naar mij man dat ik hoop morgen een ander te hebben.

De volgende dag mocht ik blijven liggen van mijn man en stond er rond 9:30 een andere volwassen vrouw aan mijn bed. Ze kwam zich voorstellen en ging weer na beneden toen ik eenmaal beneden was  stond er een kop thee met een bakje yogurt voor me klaar . Dat was wennen om toch een soort van in de watten gelegd te worden. Tim was gewogen en was aardig afgevallen.  “Maar we kijken het nog een dagje aan”  zei de kraamhulp. Deze dag was verder vrij rustig geen kraambezoek en verder vooral op adem komen en proberen Het drinken bij Tim op gang krijgen. 

De volgende dag was Tim nog meer afgevallen en drinken ging moeizaam aan de borst deed hij niks en kunst voeding gooide hij er allemaal weer uit. Aangezien hij  10% was afgevallen: had de kraamhulp veel contact met de verloskundige praktijk. Een vriendin van mij kwam op kraambezoek. En Uiteindelijk is er besloten dat we naar het ziekenhuis moesten ter observatie. Eenmaal in het ziekenhuis werd er geadviseerd te kolven en dit te geven aan Tim. Dit dronk Tim zonder problemen op en gaf niks terug. Ik bleef alleen met Tim in het ziekenhuis. 

Mijn man was wel klaar met de slaapbank van het ziekenhuis. Waar hij al 2 nachten op had geslapen tijdens de bevalling. 

Maar was er de volgende dag er om 7:00 al weer. We mochten weer naar huis. Hij was 50 gram aangekomen. En de kinderarts had er genoeg vertrouwen in.

Rond 10:30 bellen we de kraamhulp dat we onderweg naar huis zijn. We komen thuis aan en er staat een mevrouw voor de deur. Dit blijkt de mevrouw te zijn voor de hielprik. Ze verontschuldigt zich. Ze zei “als ik had geweten dat jullie uit het ziekenhuis kwamen , was ik een andere dag gekomen. Willen jullie het nu wel?” Ik vertel dat Tim de laatste dagen al behoorlijk wat prikjes heeft gehad, dat 1 meer of minder vast geen kwaad kan. Deze dag komt familie nog langs die willen graag even kijken of het goed gaat. 

Zaterdag was een redelijk relaxte dag gewoon rusten en bezoek. Tim gaat wel voor het eerst in bad hij vindt het heerlijk!  

Zondag was in eerste instantie ook relaxt.

Mijn opa komt op bezoek met de rest van mijn familie. Ik had mijn rust genomen van 13:00 tot een uurtje of 14:30. Ik ga boven nog even kolven.

Mijn man vindt dit goed en geeft Tim de fles. 

Rond 15:00 roept mijn man mij . “Je moet nu komen het gaat niet goed met Tim”. Ik zeg tegen hem “ja ik ruim de kolf op en kom er aan”.  “Laat maar liggen”zegt hij “nu komen!!!” Ik raak in eerste instantie behoorlijk in paniek! Ik gooi zowat de kolf uit het raam en ren naar beneden. Wanneer  Ik beneden kom staat mijn man bij het raam met een slap blauw wordend kindje. Hij vraagt of Tim echt blauw is of dat hij zich dat verbeeld. Ik bevestig dat hij echt blauw is. Ondertussen pakt hij de telefoon en belt de kraamhulp die net op14:30 vertrokken was en al weer onderweg naar ons blijkt te zijn. 

De kraamhulp zegt dat hij niet haar moet bellen maar 112 als hij blauw is. Dat is niet goed. 

Vanaf dat moment slaat mijn paniek om in handelen oke er moet wat gebeuren we gaan ons kindje helpen!  Mijn man zet de alarm centrale op de speaker. “Heeft u kind een ademhaling?” “Nee!”“Heeft u een  stapel doeken?”  “ja!” Leg deze op het aankleed kussen en het hoofd van u kindje hier op. Kantel het hoofd naar achteren. Na een paar tellen (die minuten lijken te duren) maakt Tim een piepent geluid en lijkt weer adem te gaan halen. (Op de achtergrond hoor ik de serenes)  “meneer zeg nu wanneer u kindje ademt”. Mijn man zegt ! “Nu……nu ….nu..”  “Dit is nog wel wat langzaam. Houd u kindje in de gaten. We gaan het zo nog een keer doen. Ik blijf bij u aan de lijn tot dat de hulpdiensten er zijn” zegt de centralist. Ondertussen loop ik naar de voordeur gooi deze open. Loop weer terug en de centralist vraagt of we nog een keer de ademhaling kunnen checken. Mijn man slaat dicht ik neem het over “nu…. Nu… nu ..”  “dit lijkt al beter” mijn man blijft bij Tim staan

Ik zie de ambulance de straat in rijden en loop naar de voordeur te gelijkertijd is de kraamhulp er ook. Het ambulance personeel loopt naar binnen en neemt ons over. Tim komt aan de apertuur. De trauma helikopter die boven ons huis hangt  wordt terug gestuurd omdat het voor zover goed lijkt. Er loopt nog een ambulance koppel binnen en 2 politie koppels. Ze blijven allemaal even maar verdwijnen uiteindelijk ook. De suikers worden geprikt en  Tim en mijn man gaan met de ambulance mee.  De kraamhulp brengt mij naar het ziekenhuis .

Eenmaal in het ziekenhuis komen we mijn man, ons kindje en ambulance personeel tegen. Tim wordt uit de couveuse gehaald en overgedragen aan het personeel van de spoedeisende hulp. Ik sta nog vol adrenaline mijn man 100x te vragen of het wel goed gaat met hem. Ondertussen kijkend naar Tim die uitgekleed wordt  onder een lamp wordt gelegd en overgekoppeld aan de apparatuur van het ziekenhuis. Hij ademt nog steeds wat anders voor mijn gevoel. Mijn man doet verhaal wat er aan vooraf ging. Dat hij de fles aan het geven was en er geen boertje kwam. Op de spoedeisende hulp doen ze alle controles en moeten we naar de kinderafdeling. Hier wordt Tim  aan de monitor gelegd de kinderarts komt nog even langs om te vertellen dat we sowieso 24 uur moet blijven en daarna waarschijnlijk naar huis mogen.

De volgende dag is de kinderarts er weer rond 9:00. Later komt de zuster vertellen dat we toch 48 uur in het ziekenhuis moeten blijven. Omdat Tim een onverklaarbare dip heeft gehad in zijn saturatie. Spannend toch wel. er kwam wat visite langs het personeel was geweldig en lief en we hebben onze tijd uitgezeten. Tim liet geen gekke dingen meer zien. En tot de dag van vandaag is het onduidelijk wat er gebeurd is. Er werd gesuggereerd dat hij zich verslikt kon hebben. Maar naar aanleiding van mijn bevalling zou het ook maar zo kunnen zijn dat Tim even dacht bekijk het allemaal maar even .. ik zat nog heerlijk all inclusief bij mama en ik was er nog niet aan toe om alles zelf te doen.

Dinsdag 17 januari een week naar zijn geboorte worden we weer ontslagen uit het ziekenhuis. De twee daarop volgende 2 dagen komt de kraamhulp nog die verlengd mocht worden i.v.m deze pittige start.

En we hebben de kraamtijd zo heerlijk afgesloten

Leestip: "Ik wist niet dat dit zo gevaarlijk was"