En toen stond de tijd stil...

Donderdag nacht ga ik weer met m'n kolfspulletjes naar de afdeling. De verpleegster is positief, de medicatie om je bloeddruk op peil te krijgen slaat aan!! Je bloeddruk is dus stabiel! 

Als ik 's ochtends vroeg inlog op de Webcam boven je bedje zie ik dat je erg onrustig bent. Papa slaapt nog dus na het kolven ga ik meteen naar je toe. 

Er zijn dan alweer behoorlijk wat mensen met je bezig, de chirurg wilt toch je buikje open gaan maken om te kijken wat er mis is. Daarnaast is het wisseling van dienst dus er wordt een overdracht gedaan. Ik schrik van alle mensen die aan je bedje staan en wil weg gaan maar de verpleegkundige stuurt iedereen opzij en zorgt dat ik naast je bedje kom. 

Na een paar minuten gaat het alarm af, de rode lamp en het het geluid maken me bang. Je saturatie is weer veelste laag. En komen nog 2 zusters (of artsen) bij je staan. Ik schrik ervan en ga snel naar papa toe. Daar vertel ik dat het weer slechter met je gaat. Ik kan alleen maar huilen en durf voor het eerst uit te spreken dat ik bang ben dat we je kwijt raken. Bij iedere stap vooruit doen we er 5 terug. 

Dan gaat mijn telefoon, de kinderarts. Of we zo snel mogelijk naar de afdeling kunnen komen. Samen... Papa kleed zich snel aan en ik kan alleen maar huilend op hem wachten. 

Met rode ogen lopen we 10 minuten later terug naar de afdeling. We wassen onze handen en de kinderarts komt bij ons staan, ze verteld dat de chirurg je niet kan opereren. Het plan is om je aan het hart long apparaat aan te sluiten. Die zal je ademhaling overnemen zodat je wat rust krijgt en de artsen kunnen bedenken welke behandeling nog kan aanslaan. De arts die de operatie gaat doen is collega's instructies aan het geven terwijl de verpleegkundige jou gereed maakt. 

Wij staan toe te kijken als opnieuw de alarmen afgaan. Weer het rode licht.. We zien dat zowel je saturatie als je bloeddruk weer te laag zakken. 

De artsen kijken elkaar aan en schudden hun hoofd. Dan spreekt de kinderarts die naast ons staat uit waar we voor vreesden:

Hij is er te slecht aan toe, we kunnen eigenlijk niks meer voor hem doen. Hij zal komen te overlijden..

En toen was het stil.. Hoewel iedereen meteen actie ondernam en deed wat ze moesten doen stond de tijd echt stil voor ons.