Een vreemde roze wolk

In mijn vorige blog schreef ik over hoe mijn bevalling is verlopen. Eerst maakte ik er zelf niet zo veel van, totdat mijn omgeving de opmerking maakte dat dit absoluut niet de normale gang van zaken was. Toen ben ik beginnen na te denken en kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat het inderdaad niet normaal was en dat er veel dingen gebeurd zijn waar ik geen controle over had. 

Ik begon mezelf allerlei zaken te verwijten en te bekritiseren... 'Als ik dit maar niet had gedaan, dan was dat niet op die manier gegaan.' Heel logisch in mijn hoofd, maar bullshit in realiteit. Ik heb geen controle gehad over mijn bevalling, ik had eigenlijk geen zeggenschap, en jezelf verwijten maken is makkelijker dan aanvaarden dat er dingen zijn gebeurd waar je niets aan kon doen.

Dolgelukkig was ik met de geboorte van Maëlle, ik was eindelijk mams van het prinsesje waar we al zo lang naar uitkeken! Toch gingen die gevoelens gepaard met heel veel angst, meer dan normaal is. Ik kon de zorg voor Maëlle moeilijk uit handen geven, ik was doodsbang dat er iets ging gebeuren. - Zo denk ik trouwens nog steeds bij elke camionette dat deze gaat ontploffen, juist op de moment dat ik daar met haar passeer en dat ik het overleef en Maëlle niet.- Zo waren, en zijn er nog steeds heel veel zaken die volkomen irrationeel zijn, maar die ik (nog) niet kan plaatsen. Het begin van een postnatale depressie was dan ook enorm dichtbij, maar ik herkende voor mezelf al veel signalen uit mijn vorige depressies, dat ik nu zelf op tijd aan de alarmbel heb kunnen trekken.

Voor mijn zwangerschap nam ik trouwens al jaren antidepressiva, niet iets waar ik trots op ben, maar wel iets dat me geholpen heeft en gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Tijdens mijn zwangerschap heb ik dit vrij snel afgebouwd, en ben ik tot op vandaag, een dik jaar later, nog steeds van de medicatie verlost. (op een kleine 2 weken na) 

Samen met mijn psychiater ben ik begonnen om uit te zoeken waar al die plotse angst en irrationele gedachten vandaan kwamen. Alles was terug te leiden naar mijn (voor mij) traumatische bevalling. We waren onze dochter bijna kwijt en er waren veel miscommunicaties. Daar heb ik dus hulp voor gezocht. Zo ben ik bij Anke Velstra terechtgekomen, die vrouwen met een heftig of traumatische bevalling begeleidt. Ze is de eerste (en voorlopig enige) vrouw in Nederland die de titel 'Traumatic Birth Recovery 3-step Rewind Practitioner' mag dragen.

Op haar website heeft ze een checklist staan om voor jezelf al eens te kunnen aangeven: Wat zijn obstakels/problemen waar ik mee te maken heb? (Dit is de link) https://drive.google.com/file/d/17A7179fccxzCE1JGE60-bfq7MwnEb6dV/view

Na het doorlopen van de vragenlijst werd dus al snel duidelijk wat het probleem was en ben ik een gesprek gestart met Anke. Ook zij wist me te zeggen dat ik een bevallingstrauma heb. We hebben samengewerkt voor een podcast en het resultaat is heel mooi geworden, al zeg ik het zelf. Ik heb mijn verhaal gedeeld, en zij heeft er de uitleg rond gezet waarom ik me zo voelde. (Dit is de link) https://ankevelstra.nl/schuld-en-faalgevoelens-na-de-bevalling-hoe-ga-je-daarmee-om/

Er werd dus al snel duidelijk dat mijn gevoelens heel normaal waren. En dat ookal moest mijn omgeving dit niet gezegd hebben, ik het zelf ook had ondervonden. Zij legt ook uit dat jezelf verwijten maken en met faal-, en schuldgevoelens opzadelen, makkelijker is, dan aanvaarden dat er dingen zijn gebeurt waar je geen controle over had. 

Van mijn omgeving krijg ik continu te horen 'Amai, jij bent zo'n geweldige mams.' , 'Wauw Xanthe, hoe jij het allemaal doet zonder moeite, daar kan ik nog wat van leren.' Maar het ding is... Het kost mij heel veel moeite, alles, altijd. Er zijn dagen dat ik het niet kan. Er zijn dagen dat ik me zo gefaald voel dat ik alleen maar kan huilen. Er zijn dagen dat ik me zo schuldig voel, want ze zat in mijn buik en ik had geen controle. 

Ik wil gewoon niet dat onze dochter het gevoel krijgt dat ik niet voor haar wil zorgen, ook al is het soms verdomd moeilijk. Maar langs de andere kant, is zij wel de reden dat ik gestopt ben met de medicatie, en dat ik alles voor haar wil doen, hoe tegenstrijdig het soms ook is. 

Dagelijks heb ik er nog moeite mee, de enige die ik 100% vertrouw in de zorg voor onze dochter, ben ik zelf. Hoe graag ik anderen ook zo zou willen vertrouwen. Dit is hoe mijn lichaam reageert op alle gevoelens en emoties die ik nog aan het verwerken ben. Als ik dan eindelijk eens de moed vind om een douche te nemen, en de zorg aan iemand anders over te laten, dan haast ik me zo hard dat ik bijna een ongeluk heb, om zo toch sneller weer bij 'mijn' dochter te kunnen zijn.

Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik prijs mezelf zo gelukkig dat alles in orde is. De moeilijke dagen worden meer dan ruim genoeg afgewisseld met dagen dat ik me de gelukkigste persoon op aarde voel, omdat ik zo'n geweldig gezin heb. Mijn roze wolk is gewoon net dat tikkeltje anders dan andere. Ik ben dolgelukkig met onze dochter, maar ik maak me enorme zorgen hoe ik me ga voelen bij een volgende zwangerschap. 

- Moest mijn blog ongestructureerd overkomen, ja dat kan, want zo voel ik me vandaag. Een complete chaoot.