Een kijkje, in de ogen van een sterrenmama

Dit verhaal, gaat van links naar recht en dwars door elkaar heen. Ik ga jullie een beetje vertellen, hoe ik als sterrenmama van Nino met dingen om ga en hoe ik dingen zie. Heel veel mensen, begrijpen (gelukkig) niet hoe ik dingen ervaar en waarom ik zo kan doen. Aangezien ik ook geen prater ben, kan ik het op deze manier een beetje vertellen. 

Inmiddels zijn we 667 dagen en 95 weken verder dat onze aller grootste trots, stil geboren is. Nog steeds, gaat het niet goed. Mensen denken van wel, ik krijg ook wel eens te horen, "het gaat een stuk beter met je he?" "Want?" Denk ik dan bij mezelf. Omdat ik lach? Nino zit 24/7 in mijn hoofd, maar soms is het wel heel fijn, als je even de slappe lach kunt hebben, denken aan leuke dingen, afleiding dus. Ik heb vaak paniek aanvallen, denken dat ik dood ga, mijn hart gaat dan te keer als een gek, krijg geen lucht. Als dat gebeurd waar mensen bij zijn, probeer ik er tegen te vechten, zodat niemand het ziet. Ik ga in mezelf terug tellen van 100 naar 0 of neem heel snel kleine slokjes water. Ik heb geleerd dat dat er tegen kan helpen. Maar het schijnt wel dat je het beter niet tegen kunt houden, maar je wil dat gevoel niet meemaken. Echt niet. Daarom vecht je er tegen. Soms gaat het niet, en het was van de week pas voor het eerst dat mijn moeder en mijn vriend het zagen. Op mijn werk is het ook wel een aantal keren gebeurd, maar er is gelukkig 1 persoon op het werk die mij dan gerust kan stellen. Bij de 1 voel je je fijn en bij een ander niet, en dat is niet omdat je niet om die andere mensen geeft, maar dat zegt je "hoofd". Veel zit ook wel tussen mijn oren denk ik. Ik maak mezelf gek. Toen Nino net geboren was, werd ik mensenschuw. De enige mensen die ik wou zien, waren de mensen die bij de crematie waren geweest. (Dat waren er 30 ivm corona, waaronder er al 22 mensen directe familie waren) ik wou gewoon dat niemand hem zag. Ik wou hem met niemand delen. En waarom? Ik was en ben nog steeds heel erg trots op hem. Zo'n mooi en conpleet ventje. Voor mij was het denk ik een gevoel van, omdat wij hem maar 6 dagen bij ons hadden, dat alles in 1x kwam en ik daardoor zelf minder tijd had met hem. En ik was gewoon "bang" voor iedereen. Ik denk dat na een week of 10, wij de eerste mensen pas thuis op bezoek lieten komen. We sloten onszelf echt op. Bij onze vrienden, waar we normaal wel 3x in de week komen, waren we nu 4 maanden niet geweest. Bang om daar heen te gaan maar ook bang om mensen tegen te komen. Een hele poos konden mijn vriend en ik niet zelf auto rijden, nog geen 2 straten verderop, maar we werden elke dag opgehaald en thuisgebracht door onze familie, en we aten elke dag bij 1 van hen. Koken, ook zoiets. Dat kon ik niet. Kon toch niet lekker gaan staan koken terwijl wij ons kindje, ons eigen vlees en bloed, hebben moeten laten gaan? Als wij dan thuis werden opgehaald door de familie, moesten hen als de buren buiten stonden met ons meelopen om de huisdeur open te doen en durfden we zelf de auto niet uit, bang dat iemand ons zag en naar ons toe kwam, ons kwamen condoleren of vragen hoe het met ons ging. Ik weet nog een week of 4 later, ik wou zo graag even buiten de tuin komen, alleen maar de container aan de weg zetten, maar ik durfde niet, dat ik mijn moeder heb gevraagd om dat samen met mij te doen, terwijl dat nog geen 10 meter is. 

Nu nog steeds deel ik geen foto's van Nien waar hij helemaal duidelijk te zien is op social media, terwijl als hij nog had geleefd, dan had ik dat wel gedaan. En ik wil hem juist heeel graag laten zien, maar ik ben dan bang dat mensen mij "weer zielig gaan vinden" ik heb namelijk al een aantal keer voor de voeten gekregen, dat het alleen maar om mij en Nino draait. En dat heeft (en doet nog steeds) mij heel veel pijn gedaan. En juist ben ik niet zo. Ik vraag nooit om aandacht. Soms vraag ik om een knuffel. Maar rouw overvalt je wel. Als ik moet huilen, zo in 1x, kan ik daar natuurlijk niks aan doen. Het komt maar zo. Of ik nou alleen ben, of in een grote menigte, het gebeurd. Ja, dat heb ik er ook allemaal bij gekregen. Ook zijn er mensen, die eerder niet tegen jou praten, en nu opeens wel tegen je gaan praten, of je berichten sturen. Dat hoeft voor mij niet. Maar, er komt een tijd, dan laat ik mijn mooiste ventje zien aan de buitenwereld. 

Een boodschap doen, dat deden we ook heel lang niet en op een gegeven moment zijn we het gaan proberen, maar wel als er iemand bij ons was. Alleen gingen we niet. Iedereen hier in het dorp wist inmiddels ook wel dat wij niet wouden praten of iets, dat we mensenschuw waren. Maar ik weet nog, dat ik 1 van de eerste keren naar buiten ging, ging ik naar de visboer samen met mijn zus, ik had al een zonnebril op terwijl er geen zon was en ik stond wat "achterwege" en dan nog kwam er iemand speciaal uit de viskraam(die daar werkte), 'lisanne, ik weet dat je het niet wil en het niet fijn vind maar ik wil je toch condoleren en ben toch blij je te zien'   "ja" was het enige antwoord wat ik gaf. Dan denk ik, je begint al met "ik weet dat je het niet wil" waarom doe je het dan toch???? Je kan denken, mensen weten ook niet wat ze moeten zeggen, maar, dit was dus een persoon die normaal ook amper goeiedag zegt. Kom dan nu ook niet denk ik dan. 

Nog steeds, duik ik vaak weg als ik bekenden zie, ik doe net of ik ze niet zie of kijk gauw de andere kant op. Dit doe ik, omdat ik niet wil praten. Ik wil geen aandacht. Echt, iedereen mag alles aan mij vragen en van mij weten, maar als ik er zelf over begin. Ook kinderwagens, maxicosies, kindjes van Nino zijn leeftijd, een baby afdeling in een winkel, zwangere vrouwen, dat ontwijk ik allemaal. Als ik het recht in de ogen aan ga kijken, weet ik, dat ik gek word. Dan krijg ik paniek. En dat wil ik voorkomen dus bescherm ik mijzelf op deze manier. Vorige week ben ik wel voor het eerst bij mijn beste vriend en zijn vrouw geweest, (en daar ben ik heel erg trots op) hun zijn 2 maand na Nino papa en mama geworden van hun 2e kindje. Die had ik tot vorige week nog nooit gezien. Aan het begin was het behoorlijk moeilijk, maar daarna was het eigenlijk super fijn en goed. Maar hun waren ook zo lief voor ons. Ze deden echt heel erg hun best en alles om het ons zo "fijn" mogelijk te maken. Ik moet wel zeggen, dat je gaat vergelijken, goh, dat had Nino nu ook allemaal wel gedaan en dan hadden ze nu ook lekker samen gespeeld, samen opgegeroeid, net als mijn beste vriend en ik. Daar hebben we het ook zo vaak over gehad toen we zwanger waren. Hoe zou dat nu allemaal toch zijn? Die 2 kleine jongentjes samen... 

Pffff... en weer stromen de tranen over mijn wangen terwijl ik dit allemaal typ. Ik denk ook dat ik het voor nu even genoeg vind, er komt een vervolg.