Een half jaar zonder jou...

De afgelopen dagen ben ik in mijn hoofd erg met Lina bezig. Het is vandaag (8 september) een half jaar geleden dat Lina overleed. Precies zes maanden geleden dat ze haar laatste adem uitblies in onze armen. Een half jaar wat voorbij gevlogen is, maar ook weer niet. Het lijkt al zo lang geleden dat ik haar kleine lijfje in mijn armen had, maar tegelijk voelt het als de dag van gister en is al het verdriet er nog steeds in alle hevigheid. Het gemis lijkt alleen maar groter te worden. Steeds meer merken we dat ons gezin echt niet compleet is en ook nooit meer compleet zal worden. Dat doet pijn en dat gevoel gaat nooit meer weg. Nog steeds blijf ik me afvragen; hoe had ons leven er nu uitgezien als Lina er wel bij was? En ; hoe zou Lina er nu uit hebben gezien? Zou ze lijken op Romi? Hoe zou ze lachen, brabbelen, zwaaien met haar armpjes? Hoe had ons dagelijks leven er dan uitgezien?

Deze gedachtes probeer ik allemaal maar een beetje van me af te zetten, maar dat lukt niet altijd even goed. Het leven gaat door en ik maak inmiddels ook al wat stappen op het werk. We proberen te genieten van wat we wel hebben, maar het gemis blijft. Ergens in mijn hoofd lijkt het alsof ik wacht op het moment dat ze terugkomt, maar dat besef, dat ze nooit meer in mijn armen zal zijn, dat komt op sommige dagen ineens weer keihard binnen. 

De lieve kaarten die we de afgelopen maanden van vrienden en familie gekregen hebben hangen nog steeds in de woonkamer, we willen ze nog niet weghalen. Foto’s, herinneringen en lieve gedenkcadeautjes krijgen steeds meer een plekje in huis. Romi heeft het regelmatig over ‘haar lieve kleine Lina’ en maakt soms knutselwerkjes of tekeningen voor haar. Het geeft ons een trots gevoel, Romi is haar ook niet vergeten. Maar het doet ook pijn, hoe zou het geweest zijn voor Romi als haar zusje er wel was? Als ze wel met haar kon spelen? Dan komt weer dat verdrietige gevoel, dat ik niet alleen mijn eigen verdriet heb, maar ook haar zo ontzettend een zusje had gegund om mee te kunnen spelen, om mee op te kunnen groeien. In de dagen dat Lina er was, was Romi de beste zus die ze maar wensen kon, ze vond het allemaal prachtig. 

Er gaat geen dag voorbij dat Lina niet in mijn gedachten zit. Ik mis haar gewoon echt elke dag.

De wereld gaat door, wij gaan door, maar het gemis is er altijd. Voor ons is het nog maar een half jaar geleden, terwijl het voor anderen misschien al een half jaar geleden is. Elke dag zonder Lina is er eentje en er veranderen dingen, de scherpe randjes gaan er vanaf. Maar ons leven is voor altijd veranderd, we moeten leren leven met het gemis en er zijn dagen dat dit wel lukt, maar ook dagen dat het ons erg zwaar valt. Allerlei gevoelens wisselen elkaar steeds af, maar nooit voel ik mij meer compleet. Daar zal ik mee moeten leven. Het verdriet draag je altijd mee, ook al is dat aan de buitenkant niet altijd zichtbaar, het is er wel.

Het doet me goed om over Lina te praten en te schrijven, toch merk ik dat mensen om ons heen het soms nog moeilijk vinden om haar te noemen. Logisch ook, want hoe ik zal reageren weet ik zelf ook niet altijd. Soms overvalt het verdriet mij, soms de trots, soms het gemis, soms het geluk dat ze er was. Voor mij is het net zo onvoorspelbaar als voor een ander, wat het met mij op dat moment zal doen. Maar dat haar naam genoemd mag worden, dat er over haar gesproken kan worden, maakt voor mij dat er aan haar gedacht mag worden en dat zowel verdriet als blijdschap en trots samen kan komen. 

Altijd zal Lina onderdeel van mij zijn, altijd in mijn hart en altijd een speciaal plekje in mijn gedachten.

Lieve Lina mijn kleine meisje zal je altijd zijn! 

Inmiddels is onze website onder de naam van Lina ook online. Bjorn is als vrijwilliger voor stichting Hartekind en de Vrienden van Sophia druk bezig met acties om andere zieke kindjes te helpen. Zo willen we toch namens Lina iets kunnen betekenen. 

Website: www.lievelina.nl Instagram @lievelina.nl

Facebook: lievelina.nl