De nacht dat het mis ging

Toen in het midden van de nacht de telefoon ging wist ik al dat het mis was. Het was een van de cardiologen die belde. Ze begon een heel verhaal te vertellen over wat er was gebeurd en wat ze hadden gedaan. Maar ik kon maar een ding denken 'leeft ze nog?'. Ja ze leefde en ze was inmiddels weer iets stabieler. Ik probeerde mijn man wakker te krijgen maar toen dit niet snel genoeg lukte (door zijn medicatie) ben ik zelf zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gereden. Het is een rit van nog geen 5 minuten maar het leek voor mijn gevoel uren te duren.

Ik kwam aan op de neonatologie en ik werd aan haar bed opgewacht door artsen. Ze had een hevige blue spell gehad. Blijkbaar had ze de dag ervoor ook nog 2 blue spells gehad. De verpleegster van dienst vond het niet nodig om mij hiervoor te bellen of om dit te laten weten. Dat hoorde volgens haar gewoon bij haar afwijking. Later die dag hoorde ik ook dat ze was gereanimeerd. Ondertussen zat ze aan 100% zuurstof en allerlei andere dingen om haar stabiel te houden. De cardioloog had al met Leuven overlegd over wat nu te doen. Er werd besloten om een tussentijdse ingreep te doen. Er zou een shunt of een stent worden geplaatst in haar hart om het een handje te helpen. Later die morgen zou het transport naar Leuven gepland staan. 

Ik belde mijn vader en die kwam zo snel mogelijk naar mij toe om er voor mij te staan. Ik hield haar vast en was zo ontzettend bang om haar te verliezen. Het ging nu wel redelijk met haar en in de loop van de morgen zou ze naar Leuven worden gebracht per ambulance. Ik wilde niet weg maar ik moest naar huis om wat dingen te regelen en spullen te pakken voor ons vertrek. Ze was nu stabiel genoeg en dus ging ik zo snel mogelijk.

Thuis kreeg ik eindelijk mijn man wakker en samen maakte we ons klaar voor vertrek. Snel terug naar het ziekenhuis en daar begonnen zouden ze haar klaar gaan maken voor de rit naar Leuven. Er gingen artsen mee in de ambulance maar om het zo veilig mogelijk te maken wilde ze haar in slaap hebben zodat ze onderweg niet nog een aanval zou krijgen. 

Ze probeerde haar in slaap te krijgen en dat ging flink mis. Ze vocht hard tegen alle medicatie. Het was lastig om een goede balans te vinden. Te veel medicatie en al haar waardes zaktes sterk omlaag. Iets te weinig en ze was weer wakker. Het was echt een gevecht dat niet aan te zien was. Ik storte in en dacht echt nou dit is het. Na een hele tijd was ze eindelijk zo goed als stabiel en stond de ambulance klaar. Het was inmiddels 10 uur. 

Mijn vader wachte ons op om ons naar Leuven te brengen. In de ambulance was geen plek voor ons en zelf rijden was geen goed idee. We zagen de ambulance met haar wegrijden en even later reden wij erachter aan.

Even na 11 uur kwamen we in Leuven aan. Ze werd overgeplaatst naar de IC en gingen de kamer voor haar klaarmaken. Ondertussen kwam een van de artsen ons inlichten. Deze vertelde dat ze in Maastricht gereanimeerd was geworden en dat ze zouden gaan proberen een stent te plaatsen om haar longslagader open te houden. Dit zou de vernauwing tijdelijk verhelpen en haar hart een betere kans geven het lichaam te voorzien van zuurstofrijk bloed. Dit zou ook blue spells moeten voorkomen omdat de stent de ader zou openhouden. Ze zouden dit via haar lies gaan doen zodat het een kleine ingreep was. De kans bestond echter dat dit niet zou lukken en dat ze haar alsnog moesten openmaken om een shunt te plaatsen tussen haar longslagader en haar aorta. Ze zouden ons komen halen als we bij haar mochten maar de ingreep stond pas gepland voor later die dag.

Na een tijdje mochten we bij haar. Nog steeds in slaap gehouden lag ze daar aan allerlei slangetjes en apparatuur. Steeds werd medicatie bij gegeven en nog altijd schoten haar waardes alle kanten op. Nu begon het wachten op de ingreep. Het ging slecht en ik was bang dat ze de ingreep niet eens zou halen. Maar rond 16.00 kwamen ze haar dan eindelijk halen. Ik kon alleen maar denken wat als ik haar niet meer levend zie.. 

Omdat er in het gasthuis op korte termijn geen plek meer was hadden ze voor vannacht een kamer in het ziekenhuis voor ons geregeld. Anders zouden we te ver weg zijn mocht er iets met haar zijn. 

Rond 18.00 ging mijn telefoon. Alles was goed gegaan en ze hadden succesvol een stent kunnen plaatsen. Wat een opluchting! Ik heb gehuild van blijdschap. Over een uurtje ongeveer mochten we naar haar toe.

Ongeduldig wachtte we af totdat we naar haar toe mochten. Ze lag alleen op een kamertje op de IC. Ze zag er zo zwak en klein uit aan al die kabels en beademing.. Maar op haar monitor zagen we iets dat we nog niet eerder hadden gezien. Een saturatie die rond de 100 zat!