De eerste avond na mijn bevalling van onze stil geboren dochter

(Aanvulling op mijn vorige blog)

Nadat we ons lieve kleine meisje hadden aangekleed, hebben we haar op de koude, tegenstrijdige plaat gelegd die haar lichaampje zou doen afkoelen. Ze was natuurlijk nog een beetje te warm, omdat we te eigenlijk te lang hebben geknuffeld met haar. Dat kan niemand ons meer afpakken.

We hadden afgesproken met elkaar dat we graag Make a Memory erbij wilde halen om foto's te maken met ons kleine meisje die niet meer onder ons is. Ze hoort er tenslotte toch bij. En alles wat je niet gedaan hebt, kun je later ook niet meer over doen.

De verplegers vonden het niet erg dat we Tristan erbij wilde hebben met Make a Memory. Laten we zeggen dat alles mogelijk was, ondanks de corona. Ik mocht bezoek hebben van familie als we dat wilden. Dat wilden we alleen niet, omdat we graag die ziekenhuiskamer voor onszelf wilden houden. Ons gezinnetje.

Onze zoon Tristan is door opa en oma gebracht. Zodat we dit ook vast konden laten leggen, als grote broer van een klein zusje. Hij heeft tijdens de zwangerschap regelmatig op mijn buik geluisterd met zijn oor, of even zijn handje op mijn buik gelegd. Hij wist dus dat er iets in mama haar buik groeide. Tristan is 2 jaar dus je weet nooit hoe die gaat reageren. Heel druk of juist heel rustig? Gaat hij slaan of gaat die heel erg lief zijn? Gaat hij huilen? Je weet het maar nooit, want hij is tenslotte nog maar 2 jaar. Hij is tegen onze hond altijd heel erg druk en de hond gaat Tristan dus regelmatig uit de weg.

Hoe druk hij soms ook kan zijn, en hoe onhandig en niet lief, was hij nu juist wel lief en rustig. Alsof die wist wat er gaande was. Een lief klein zusje, wie heel erg stil was en een beetje koud.

De mevrouw van Make a Memory wilde graag dat we gingen zitten bij het koude bedje van onze Isabella om een foto van ons vieren te maken. Ik links, mijn vriend rechts en Tristan bij papa op schoot. Toen Tristan ging zitten gebeurde er iets heel gek. Tristan hield papa zijn linkerarm vast, en met Tristan zijn rechterarm raakte hij zachtjes Isabella aan. Zo lief en zo schattig. Dat hadden we echt niet verwacht.

Tristan was het snel zat, omdat het natuurlijk al 7 uur was en hij normaal al in zijn bedje lag te slapen. Mijn vriend heeft hem daarom weer naar opa en oma gebracht in de auto, om hem weer mee naar huis te nemen waar hij lekker kon gaan slapen.

Nadat Tristan weg was en de zusters ons vroegen of we naar huis wilde, of dat we een nachtje wilden blijven, hebben we aangegeven dat we nog een nachtje wilden blijven. Het was tenslotte al 21.00 uur en dan moet je nog naar huis. Dus we wilde graag de volgende dag naar huis.

Toen het allemaal rustig was, en de zusters ons alleen lieten, hebben we mijn ouders, zusje en mijn vriend zijn broer en natuurlijk ook Amber van het uitvaarthuis gebeld. Iedereen wilde graag weten hoe het was gegaan en hoe ze zou gaan heten.

Amber had op zondag al het mandje gebracht, zodat we die alvast zouden hebben als alles erg snel zou gaan. Die hadden we natuurlijk die dinsdag pas nodig.

Nadat we iedereen hadden gebeld waren we het best wel zat en wilde we gaan slapen. We hadden de zuster opgeroepen om door te geven dat we zouden gaan slapen. Ze vroeg of we Isabella beneden in het mortuarium wilde leggen, of dat we haar op onze kamer wilde hebben. We waren het eigenlijk allebei eens dat we haar op de kamer wilde houden. Zodat ze niet alleen was in dat koude kille mortuarium. Dat wilde ik absoluut niet. We hadden de zuster gevraagd of dat ze af en toe even wilde kijken bij haar, omdat de koude plaat eigenlijk te klein was voor haar lichaampje. Ze was tenslotte al helemaal uitgegroeid. Als het nodig zou zijn kwam de zuster met koelpacks om haar lichaampje koel te houden. Dit vonden we erg fijn. Dat alles zo mogelijk werd gemaakt dat we het konden maken zoals we zelf wilden.

Toen we zijn gaan slapen hebben we haar nog even toegedekt en een kusje gegeven. We hebben Nijntje bij haar gezet die we van mijn ouders hadden gehad. Die zou over haar gaan waken en ze zou dan niet in het donker liggen. Het koude bedje hadden we iets gedraaid en de gordijnen iets dicht gedaan, zodat ze ook niet open en bloot zou liggen.

(In mijn volgende blog vertel ik over mijn kraam week die niet als een kraamweek voelt.)