De dag dat ik dacht opnieuw een kind te verliezen

Naast het verlies van onze dochter Delilah*, was 19 juni 2019 toch wel 1 van de heftigste dagen, wat betreft onze kinderen...

Twee dagen voordat onze jongste dochter Nova 6 maanden oud werd. Inmiddels lekker rechtop aan het zitten, waardoor ze meer contact met haar broer en zus maakte. En die vonden dat maar wat prachtig! Veel aandacht geven, Nova kietelen, grapjes maken. Alles voor een schaterlach van hun babyzusje!

Nova zat op de speelmat en Vienna en James waren gek aan het doen met een kleedje; heen en weer aan het gooien en zich als echte clowns gedragen. Nova lag helemaal in een deuk en het was zó leuk om te zien!

Maar ik merkte ook dat het misschien een beetje veel voor haar werd toen het té druk werd en dus besloot ik haar op te tillen. Vlak voor ik haar oppakte kreeg ze het kleedje zachtjes tegen haar aan gegooid, maar dit leek op dat moment niks bijzonders.

Eenmaal in mijn armen werd Nova compleet slap! Het voelde alsof ik het leven uit haar voelde glijden en wat ik toen voelde vergeet ik nooit meer...Angst, ongeloof, flashbacks, de zenuwen gierden door mijn lijf! Nee nee, niet nog een keer! Niet nog een kind verliezen!

Ik riep haar naam een paar keer en bleef maar over haar ruggetje wrijven. Wakker worden lieverd! Kom op meissie!

Precies op dat moment kwam mijn man thuis en ik rende naar hem toe dat Nova niet meer reageerde! Daarna ging alles in een sneltreinvaart en puur op instinct. We renden met alle kids naar de auto en mijn man racete naar de HAP terwijl ik ze belde. Ik had inmiddels door dat Nova wel gewoon ademde, maar ik kreeg haar niet wakker. Terwijl ik aan de telefoon was zag ik dat ze haar oogjes open probeerde te doen maar het niet lukte.

De HAP gaf aan dat ze een ambulance zouden bellen en dat we langs de weg moesten wachten. Maar we waren nog maar 1 minuut verwijderd van de HAP en afwachten kon ik niet. Ik MOEST iets doen.

Achteraf superstom dat we zelf in de auto zijn gestapt en niet meteen 112 gebeld hebben. Maar we wilden instinctief actie ondernemen en dus kozen we voor dit.

Gelukkig kwamen we tegelijk met de ambulance aan bij de HAP en Nova werd meteen van me overgenomen. Inmiddels was ze gelukkig weer bij maar wel wat suf. Ik kwam erbij zitten en op mijn schoot werd ze helemaal nagekeken. Rillend als een rietje lag ik daar in die ambulance. Mijn meisje inmiddels huilend op mijn schoot, gelukkig!! De tijd dat ze weg was, leek uren te hebben geduurd voor mijn gevoel, ik was dus zo onwijs blij dat ik weer een huilend meisje in mijn armen had!

Er kon niets afwijkends ontdekt worden en dat ze huilde was een goed teken. Maar omdat ze toch een paar minuten weg was, werden we voor de zekerheid met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.

In het ziekenhuis werd ze na een tijdje wachten onderzocht door de kinderarts. Haar oogje was rood geworden, alsof ze in haar oog had geprikt. Maar verder konden ze niks ontdekken. Vanwege haar jonge leeftijd wilden ze haar een nachtje opnemen en dus bleef ik samen met haar een nachtje slapen op de kinderafdeling.

Ze werd aan een aantal sensoren gelegd. Lastig natuurlijk, want zo’n spartelend kindje van bijna 6 maanden ligt niet stil en al die draadjes zijn maar wat interessant. Voordat we beiden sliepen was het al middernacht.

‘s Ochtends kwam de kinderarts nog een laatste check doen. Alles was nog steeds in orde, dus zijn conclusie was dat ze waarschijnlijk het dekentje in haar oog had gekregen waardoor ze een Breath Holding Spell heeft gehad. Een soort flauwvallen door overprikkeling of een pijnprikkel. Heel onschuldig maar doodeng. Want ik dacht oprecht toen ik haar slappe lijfje in mijn armen hield dat ik haar kwijt raakte. Ze voelde net zo slap als haar zus Delilah* (ons kindje die na een voldragen zwangerschap stil geboren werd) en ik voelde zoveel angst... Maar nu ik wist dat er niks ernstigs aan de hand was, was dat een enorme opluchting!

Het was mogelijk dat ze er vaker last van zou krijgen maar dit hoefde niet. We zijn nu ruim een jaar verder en gelukkig heeft ze dit daarna nooit meer gehad. Want ook al weet ik hoe ik zou moeten handelen als het weer gebeurt (rustig blijven, tegen haar blijven praten, de dokter meteen bellen en vooral niet in paniek de auto instappen), denk ik dat ik toch weer enorm zou schrikken en bang zou zijn dat het misschien iets heftigers is. Want pas wanneer ze weer wakker worden weet je of het weer een BHS was... dus ik duim dat dit eenmalig was en ik dit nooit meer meemaak met 1 van de kinderen. Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en is het nooit weer gebeurd gelukkig. En laat dat vooral maar zo blijven...