Dag kleine Sky

Alweer 2,5 week geleden, en hoewel er vrede mee is , kickt ‘ie er soms toch even in. Want het ging toch altijd goed bij ons? De zwangerschappen verliepen op wat kleinigheden na altijd probleemloos. En we keken al zo naar je uit!

2 augustus een standaard controle bij de vk, ik had er zin in, had je al voelen bewegen en ik groeide met je mee. De vorige echo’s waren prima en we hebben je al twee keer lekker zien zwemmen. Toen de vk het hartje niet vinden kon, maakte ik me nog geen zorgen. Tenslotte was dat bij je zus idem dito en duurde het zoeken wel een half uur. Dit keer was het druk in de wachtkamer en had de vk niet een half uur tijd , ze gaf aan me toch even door te sturen naar het echo centrum. We lachten het beide weg, mijn zoveelste zwangerschap en die baarmoeder reikte al tot de navel dus het was zoeken naar een speld in een hooiberg.

Ik belde met Jeroen en ook hij maakte zich geen grote zorgen. Want , was dat met Teddy ook niet zo?! Einde van de middag kregen we een afspraak bij het echocentrum dus we moesten de dag nog even door. Mijn zusje kwam oppassen en we maakten ons klaar om te gaan. Nog steeds beide geen naar voorgevoel. Waarom had ik geen voorgevoel? Dat hoort toch als mama zijnde dat je voelt dat er iets niet klopt?

Maar nee, in de wacht kamer zaten we ook een beetje te dollen. En we kwamen binnen met excuses dat we even tussendoor moeten maar ook dit eigenwijsje wil zich niet laten vinden.

Groot was dan ook onze schrik toen we geen knipperlichtje zagen. Een stil babietje.

Het babietje dat ik nog gevoeld had een paar dagen terug. Ik maakte me geen zorgen omdat het nog zo vroeg was en ik weet dat er in het begin soms wel eens wat dagen tussen kunnen zitten voor je weer wat voelt. Ondertussen ben ik toch ervaringsdeskundige? Maar niks, niks deed me denken vooraf dat het niet in orde was.

De echoscopiste vertelde ons dat ons kleintje niet meer leefde en na wat meten schatte dat hij een dag of drie ervoor overleden was.

In de auto heb ik mijn man nog nooit zo hard horen huilen, terwijl ik mezelf afvroeg wat ik verkeerd had gedaan. Wat had ik dat weekend gedaan dat jij overleed?

Ik weet best wel dat het daar niks mee te maken zou hebben maar op dat moment even niet. We hebben zoveel kindjes en altijd ging het goed. Wij waren onoverwinnelijk.

Gesprekken volgden en afspraken werden gemaakt. Ik moest met dit termijn natuurlijk gewoon bevallen. Die zaterdag daarop om 10:00 moest ik in het ziekenhuis wezen.

Eerder had ik thuis al pillen genomen en de rest zou in het ziekenhuis zijn.

Er was nog maar 1x nodig om alles op gang te brengen. Ruim twee uurtjes later was onze Sky geboren. Een kleine 14 weken . Een perfect uitziend klein jongetje. Mini handjes, mini teentjes en een mini neusje. Maar alles erop en eraan.

We hebben alles gegeven. Alles om je zo goed mogelijk gedag te zeggen. Je mocht mee naar huis en bent bewondert door je broers en zussen. Mama maakte je eigen kistje , zoals alleen mama dat kan. En papa wilde niet dat de meneer van de begraafplaats zou graven, hij wilde dat zelf doen. En samen hebben we je het mooiste plekje gegeven op de begraafplaats, op het kinderveld voor de kindertjes onder de 24 weken.

Tot voorbij de sterren en de maan kleine Sky ✨

www.Instagram.com/deschelvisfamilie