11 jaar geleden
Daar was hij,maar nog steds niet bij mij
Op 8 augustus om precies 8 over 8 is hij geboren! Mijn lieve, mooie en kleine zoontje; Mink!
Het ging alleen niet zo goed met hem, hij had een gaatje tussen zijn hartkamers zitten. Hier door had hij een langere hart-en dan moeilijk woord- dus was zijn hart frequentie hoger! Of nou ja, zo iets het ging eigenlijk een beetje langs me heen! Het enige wat is hoorde was dat mijn zoon niet buiten levensgevaar en de komende uren zouden kritiek zijn! Ik was zelf door moe en was tegelijkertijd doodsbang.
Twee dagen later werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, en dus was ik de dag erna dus thuis! Over ander halve week was de zomervakantie afgelopen. En zou ik dus normaal gesproken weer naar school moeten.
Die middag moesten ik terug komen in het ziekenhuis voor onderzoek en moest ik meteen langs voor mijn zoon. De dokter legde me uit dat het mogelijk was dat het gat in zijn hart dicht zou groeien. Maar het kon ook zo zijn dat dat niet gebeurden. Dan waren er twee mogelijkheden. Of hij werd geopereerd en dan zouden ze proberen om het gat te sluiten. Of hij zou veder moeten leven met een hartaandoening. We zouden de komende weken moeten afwachten en dan zouden we veder moeten zien.
Dat was het moment dat ik me realiseerde waar ik eigenlijk was belandt. Mijn zoon lag ik het ziekenhuis met een mogelijke hartaandoening. Ik was MOEDER. En mijn vriendinnen wisten absoluut niet wat ik allemaal had meegemaakt - Dit bleek toen een vriendin mijn belde of ik al wist in welke klas ik zat en dus of ik bij haar zat! Dat was ik vergeten. Zij wisten niet dat ik dit jaar helemaal niet naar school zou komen!
Toen realiseerde ik me wat voor puinhoop het eigenlijk was.
De dagen gingen voorbij en we moesten terug naar het ziekenhuis. En daar was het dan. Het hoge woord was er uit, het werden de twee mogelijkheden. En het leek vrij simpel, mijn zoon werd of wel geopereerd of niet. Maar zo simpel was het niet. Ik moest nu een keuze maken die zijn hele leven kon beïnvloeden. Zeker omdat het ook nog mogelijk was dat mijn kindje de operatie niet overleefd. Ik stond dus voor een duivelsdilemma! En ik had geen idee wat te doen! Binnen 2 dagen.
braamn
Ik zou het echt wel vertellen tegen je vriendinnen. Hoe langer je wacht, hoe groter het taboe wordt. Hoe moeilijk het ook is, met een geheim wil je toch ook niet leven? Veel sterkte.
Anoniem
Waarom mag niemand het weten? je hoeft je toch niet te schamen ofzo?!
Belle
Ik was inderdaad erg blij met de steun van mijn moeder ze is heel erg goed in dingen voor mij relativeren, zeker aangezien ik nog wel eens in de stress schiet. En ze helpt me ook super en blijft altijd erg rustig. Maar ik had idd geen steun aan mijn vriendinnen omdat ik het ze niet had verteld, het was ook niet makkelijk want soms dan had ik een dag dat ik wist dat er een uitslag kwam, goed of niet goed. En dan was ik dus erg afwezig en gespannen maar ze wisten en snapte het dan niet. Dat zorgde ook vaak voor onbegrip en irritaties.
JayJazz
hoi belle wij hebben voor dezelfde keuzen gestaan bij bradley (de 2 geboren van de 2ling) ze hebben hem eerst behandelt met ibrufen waarschijnlijk heb jij ook voor deze keuze gestaan wij wauwde alles doen om hem beter te maken achteraf is dit niet goed gebleken de ibrufen heeft een gaatje in zn darm gemaakt waardoor hij geopreerd moest worden even later werd ons ook de keuze gesteld om te opereren wij hebben gezegd dit wel te doen maaar omdat hij al 2 operaties had gehad zou hij dit niet overleven en hebben de dokters de behandeling gestaakt ik hoop dat het goed gaat met mink! groetjes