COVID & RS-virus

15 februari ‘20 kwam mijn, op Valentijnsdag overleden, zoontje Lucien met 28 weken zwangerschap op deze wereld. Stil geboren. Oorverdovend stil. Nog nooit maakte stilte zo’n kabaal. Mijn hele leven stond op instorten. 

Na al mijn moeder en beste vriendin/tante/zus te zijn verloren, dacht ik destijds dat het leven me niet nog meer kon ontnemen. Mijn leven is geen kattenpis, al veel meegemaakt. Altijd sterker opgestaan. Nooit opgegeven. Maar tis zwaar om altijd die strijder te moeten zijn. Altijd in overlevingsstand te staan. Altijd die persoon te zijn die net wat meer meemaakt dan een ander. Altijd die drama. Mensen om me heen die me keihard in de steek hebben gelaten, omdat ze geen tijd hebben voor mijn “gezeik”. Alsof ik dit leven zelf heb gekozen. Ik rouw nog iedere dag om het verlies wat ik heb geleden, met name om het verlies van mijn kind. 

Zaterdag 12 februari ‘22 ga ik met mijn kleinste ventje, mijn regenboogje van nog geen vier maandjes jong, naar de spoed. Hij was verkouden en had overgegeven. Hij had eventjes koorts gehad. Ik maakte me niet echt veel zorgen op dat moment, maar liever een keer te veel dan een keer te weinig. Daar besluiten ze hem te houden ter observatie. Hij dronk namelijk ook wat slecht. Als we bij de kinderafdeling staan, hoor ik de verpleging zeggen: “Er is een kindje met COVID”. Ik wil me omdraaien en weglopen, want uiteraard ga ik niet blijven, met een kindje wat nog niet echt ziek is, op een afdeling met COVID. Maar dan blijkt dat ik het verkeerd gehoord heb. “Nee nee, mevrouw, uw kindje heeft COVID”. Ik schrik me kapot, begin spontaan te huilen. Waarom weet ik niet zo goed. Ben al die tijd niet bang geweest voor COVID, enkel dat Nathan het zou krijgen, en hier staan we dan. We moeten in isolement in het ziekenhuis. Op dat moment ben ik nog bezig met hoe lang dat zal duren en er van balen dat we in het ziekenhuis opgesloten zitten.

Totdat Nathan plots ernstig ziek wordt.

Hij krijgt op zondag zuurstof. Deze wordt al snel opgehoogd op maandag. Ook krijgt hij die dag een sonde. Op Valentijnsdag. De sterfdag van mijn middelste zoon Lucien. Die dag komt ook Lucien’s “Sam voor jou” binnen. Een konijn met Lucien’s geboortegewicht. Nathan knuffelt er meteen mee. Ik heb het moeilijk. Natuurlijk vergeet ik Lucien niet, maar Nathan is aan het knokken voor zijn leven en stilstaan bij het verlies van Lucien maakt me angstig. Doodsbang om ook Nathan te verliezen. Het is die dag dat we horen dat het niet COVID is wat hem zo ziek maakt, maar het RS virus. 

Nathan wordt alleen maar zieker en zieker. Hij heeft het moeilijk, heel moeilijk. Is veel onrustig. Heeft enge hoestbuien. Het kind ziet zwaar af. Ergens hoop ik dat Lucien’s sterfdag zijn slechtste dag zou zijn en dat het dan vooruit ging. Iedere dag hoop ik op vooruitgang. Dit is zo’n beetje het moeilijkste wat een moeder kan meemaken, haar kind zo zien lijden. De artsen zeggen dat hij er door gaat geraken. Dat het goedkomt. Maar dat het virus tot vijf dagen meestal in kracht zal toenemen. Hij balanceerde op het randje van naar intensive care moeten. Ik denk dat het maanden zal duren voordat ik mentaal hersteld ben van wat ik hier heb meegemaakt. Het was een hel. Maar we zijn er nog niet…

Vandaag zitten we op dag vijf. Het is vandaag zeven jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Het gaat ietsjes beter met mijn baby. De slijmpjes zijn wat minder, hij krijgt wat minder zuurstof en dat gaat goed en hij eet zelf wat. Eindelijk lijkt er wat vooruitgang, maar durf dat amper hard te roepen. Heb deze week al meerdere malen gedacht dat het wat beter ging, maar elke keer kwam daar dan toch weer een nieuw dieptepunt. Weer slecht nieuws. De kinderarts zei vanochtend dat dit de eerste keer was dat ze denkt dat het kantelpunt wellicht is geweest en dat we nu vooruitgang gaan zien. Ik hoop het zo superhard!🍀