Als sterk zijn je enige keuze is

Toen ik mijn foto’s aan het sorteren was kwam ik ineens op de foto’s van de dag van de crematie van Lina.

Foto’s van Romi, Bjorn en mij, ’s middags na de crematie weer terug in ons eigen huis. Wij nog in onze nette kleren, terwijl we Romi even naar bed brachten voor haar middagslaapje. Voor ze ging slapen trokken we voor een foto nog even gekke bekken met z’n drietjes. Daarna eind van de middag blies Romi speciaal voor Lina bellen de lucht in ‘naar de sterretjes waar Lina nu is’. Wat vond ik dat toen ontroerend! En nog steeds. 

Toch kijk ik nu ook met een andere blik naar deze foto’s… Hoe waren we toen in staat om grappig te doen op een foto, te lachen met Romi en überhaupt nog op te staan om in de tuin te spelen?

Als ik de foto’s zie kan ik me haast niet meer voorstellen met welke kracht we dat toen voor elkaar hebben gekregen. Maar we deden het! We gingen door met elkaar en probeerden sterk te blijven voor Romi en voor onszelf, denk ik? Steeds meer foto’s die ik voorbij zie komen laten mij zien dat we ook van kleine momenten genoten, midden in de coronatijd, thuis met elkaar en ons eigen verdriet. Hoe we dit deden en nog steeds doen? Het leven gaat gewoon door en elke dag voelt gek en anders dan vroeger, maar we maken er het beste van, want wat moeten we anders? Toch geeft dit me nu ook een trots gevoel, we doen ons best om te genieten en elkaar kracht te geven al lukt dat niet altijd even goed.

Afgelopen tijd hebben we van een hoop mensen gehoord ‘wauw, jullie zijn zo sterk!’, zo ontzettend lief, al voelde het eigenlijk niet alsof we sterk waren. We hadden geen keus, we moesten wel door en nog steeds zitten we in dit rouwproces met ups en downs. We kunnen niet even dit rouwproces overslaan, al zouden we dat willen en dan is sterk zijn dus de enige keus die je hebt. De rest van ons leven zullen we moeten omgaan met het gemis van onze lieve kleine Lina. Hoe je dat doet? Geen idee? We proberen maar door te gaan met het leven wat nu en vandaag is. Soms doet het onwijs pijn en hebben we een hoop verdriet, maar er zijn ook dagen dat we kunnen lachen en genieten. We doen ons best om een positieve mindset aan te nemen en te genieten, ook van de kleine dingen. Het lukt niet altijd even goed, maar sterk zijn hoeft ook niet altijd heb ik wel geleerd.

Dit gekke onwerkelijke gevoel over alles wat er de afgelopen maanden gebeurd is blijft denk ik nog wel even en misschien zelfs wel altijd… Soms lijkt het nog steeds alsof het allemaal een hele heftige nachtmerrie was, helaas heeft niemand mij wakker gemaakt en is het allemaal onderdeel van mijn leven geworden.

De rest van mijn leven draag ik dit met mij mee, de positieve dingen, mijn mooie meisje en het geluk om haar moeder te mogen zijn, maar ook het grote verdriet en de pijn dat ik haar nooit mijn liefde kan geven die ik als moeder aan haar had willen geven.

“Dit gaat ooit voorbij…” zei laatst iemand tegen mij. Deze persoon begrijpt duidelijk niet hoe het is om met dit gemis te leven, het gaat namelijk nooit voorbij. De rest van mijn leven zal ik hier mee moeten dealen en leren omgaan met gemis. En tuurlijk, iedereen die niet zoiets meemaakt, heeft ook geen idee en kan ik het ook niet kwalijk nemen. Iedereen kan zich proberen voor te stellen hoe dit gevoel moet zijn, maar als je het niet meemaakt zul je het (gelukkig) nooit weten. Ja, het leven gaat door, de scherpe randjes worden hopelijk minder, het verdriet zal misschien anders worden, maar het gemis zal blijven, dat gaat nooit voorbij…

Inmiddels kijk ik vol trots naar de foto’s en filmpjes die wij van Lina hebben, ze is onderdeel van ons en ons gezin en dat zal ze altijd blijven! Elke dag sturen we haar zoveel mogelijk liefde en in ons hart zal ze altijd een mooi speciaal plekje hebben!

Instagram @lievelina.nlFacebook: lievelina.nl