Als je dan naar huis moet met verdrietig nieuws.

In mijn vorige verhaaltje had ik het over het nieuws dat wij kregen dat onze lieve kleine Isabella niet meer leefde.

Nadat wij thuis kwamen zaten mijn ouders en mijn zusje die op Tristan paste al in de woonkamer, wat vonden hun het erg dat we dit moesten meemaken en ze het eigenlijk nog niet geloofde. Ik had tenslotte nog de kleine Isabella in mijn buik. (Dat is een heel gek gevoel maar voor onze verwerking was dat beter.) Later kwamen mijn schoon ouders nog en het broertje(van mijn vriend) en schoonzusje om ons te troosten en om erover te praten hoe het kan. We waren immers al zoveel weken zwanger en die donderdag had ze nog een hele goede hartslag.

We hebben er met zijn alle over gehuild, gepraat en vol ongeloof in de woonkamer gezeten, waar we eigenlijk hadden moeten zitten met goed nieuws en een stralend gezin die beschuit met muisjes zou eten.

Na een tijdje hebben wij afscheid genomen van iedereen die er was zodat we zelf nog even bij konden komen en evt nog wat zouden kunnen slapen. We hadden van het ziekenhuis ook nog medicatie gekregen om makkelijker in slaap te kunnen vallen zonder er echt moeite voor hoef te doen. 

Mijn moeder zei nog ''ga wel wat regelen''. We hebben met mijn oma toen een heel erg fijn uitvaarthuis gehad die ook echt nog de tijd voor je nemen en niks is daar te gek. Waarop ik toen nog zei we gaan wel even kijken hoe we dit moeten gaan doen, we hebben natuurlijk geen ervaring hiermee en omdat dit echt de eerste keer is. Gelukkig heb ik beide ouders nog en mijn vriend ook dus hoe het in zijn werk gaat weten we niet.

Wij zijn die middag even wezen rondspeuren op internet hoe je dit moet gaan doen en waar je moet gaan beginnen. We hebben toen vrijwel direct ''het uitvaarthuis van Martin Hendricks'' gebeld hoe we verder moesten en we niet wisten wat te doen. De man die het oorspronkelijk deed, deed het niet meer zo vaak en hij zei dat die iemand ging bellen om ons bij te staan in deze tijd.

Even later ging de telefoon, het was de mevrouw waar hij het over had. Ze had het verhaal gehoord en wilde graag even die dag langs komen om het erover te hebben en vast de kleine dingetjes uit te zoeken. Ze zou na het eten langs komen rond 7 uur.

Gespannen zit je de hele dag te wachten en probeerde we nog wat te slapen, mijn vriend zijn ouders hadden thuis lekker kippensoep gemaakt en die kwamen ze nog even snel langsbrengen zodat we wel wat zouden eten. Met eigenlijk niet veel honger eet je dan toch maar een bakje soep en was het wachten tot ze kwam.

Er werd aangebeld en ik deed de deur open, mijn eerste gedachte was ''nu is het zover we moeten gaan plannen en bedenken wat we wilde'' het was wel iemand die bij ons paste en ook in mijn geboortedorpje woonde. Wat ik al eerder zei niks is bij hun te gek en we ze is tot geloof ik half 9/9 uur gebleven. 

We gingen die avond al gelijk het mandje uitzoeken, wat zo confronterend is omdat het dan nog echter word. We gaan voor ons kind, een babytje nog in mijn buik een begrafenis regelen. Ze had een aantal boekjes bij zich waarvan ze er eentje uithaalde en zei '' ik denk dat dit boekje wel bij jullie past'' (ook weer iets ze denken met je mee en je bent bij hun geen nummertje). Het was een boekje van Amelius. Zij maakt zelf mandjes en kistjes om een kindje of een babytje een waardig afscheid te geven.

Met tranen in mijn ogen heb ik door dat boekje gebladerd en hebben we een heel mooi mandje uitgekozen. een wafel mandje in het roze. Isabella had tenslotte alles roze dus deze moest ook roze worden. Het standaard roze wafel mandje was met een motiefje van blaasbloemetjes en deze wilde we eigenlijk met sterretjes hebben, want met Tristan hadden we het erover dat Isabella een sterretje werd. Wat we hadden bedacht stond niet in het boekje dus heeft Amber van het uitvaarthuis die mevrouw gebeld of we een aanpassing konden doen en dat was geen probleem. Onder mijn post staat het mandje wat we hadden uitgekozen.

In mijn volgende verhaaltje ga ik verder over de week in hoe we die gepland hebben.