Aan wie vertrouw ik mijn baby toe?

En dan gebeurd het onvermijdelijke, mijn vader stelt voor om zijn vriendin even op mijn dochtertje van 8 maanden te laten passen zodat wij wat op kunnen halen. En wat die je dan? Vertel je eerlijk de reden waarom je dat niet wil, of bedenk je een smoes? Ik heb viir de waarheid gekozen, hoe pijnlijk dit voor ons allebei ook was.

Twee jaar geleden is mijn moeder op 49-jarige leeftijd plotseling overleden. Er volgde een moeilijke periode, voor het hele gezin maar met name voor mijn vader. Het contact met mijn vader was intens, we zagen en soraken elkaar dagelijks eb hadden veel steun aan elkaar. 

Vanaf het eerste moment na mijn moeders overleiden was hij vastbesloten om verder te gaan met zijn en bovenal, hij wilde niet alleen blijven. Prima, ik was trots op zijn sterke houding. Al snel had hij vriendinnetjes en dat was prima. Het was voor ons snel, maar we vonden niet dat het aan ons was om daar wat van te vinden. Het was tenslotte mijn vaders leven. Op een dag stelde hij ons voor aan zijn nieuwe vlam. Hij waarschuwde ons gelijk, "ze is niet wat je bij mij verwacht, maar ik hoop dat je daar doorheen kijkt en haar een kans geeft". Ik vond dat al een vervelende opmerking, wat blijkbaar twijfeld hij aan ons. Maar prima, we gingen samen uit eten.

Het eten was gezellig en het was inderdaad een heel ander soort vrouw dan wij hadden verwacht. Ze was erg aanwezig en druk. Ze praat en lacht net iets te luid en daar voelde wij ons allemaal een beetje raar bij. Het was lastig om een gesprek met gaar te voeren en op vragen kwamen nauwelijks antwoorden. Erg jammer, wabt he wil toch weten wie ze is. Toen ze vervolgens tijdens het eten 30 minuten lang luidkeels gaat bellen met een vriendin toen was het plaatje compleet.

2 Weken later bel ik mijn vader direct na mijn positieve zwangerschapstest op het goede nieuws te vertellen. Hij was heel blij, en zijn vriendin blijkbaar ook want die hoorde ik schreeuwen op de achtergrond. 

Tijdens mijn zwangerschap besluiten ze al snel om samen te gaan wonen, er is nauwelijks contact, van 2 à 3 x in de week gaat het contact naar elke 4 à 6 weken en dan meestal op mijn initiatief. Het contact gaat stroef. Niet alleen het contact met ons maar het contact met de hele familie gaat stroef. Ze kiezen duidelijk voor elkaar en dat gaat boven alle anderen. Ik krijg het gevoel alsof we overbodig zijn en hij heeft ons laten vallen als een baksteen.

Ik blijf pogingen doen, want ik wil een opa voor mijn kind. De geschiedenis van de vriendin van mijn vader is gehuld in mysteries, ze heeft kinderen maar met 1 geen contact. Ik vraag aan haar waarom maar krijg geen antwoord. Later kom ik er achter dat ze zelfts een kleinkind heeft, die ziet ze dus ook nooit. Als ik doorvraag naar de reden dan is dit de schuld van de schoondochter. Ik vraag weer naar de reden maar die wordt weer niet echt verteld. "Iets met oppassen, ik was niet goed genoeg". Als ikdoor vraag raakt ze geïrriteerd maar het zit mij niet lekker. Als ik er met mijn vader over probeer te praten krijgik alleen een sneer. "Je moet dat geroddel niet geloven" ik vraag me af over welk geroddel hij het heeft want ik weet van niets. Ik blijf een vervelend onderbuik gevoel houden en ik blijf hopen dat het contact beter gaat na mijn bevalling.

Door al het gedoe met mijn vader is de band met mijn schoonouders steeds sterker geworden, het contact gaat makkelijker en us wederzijds. Het contact is zelfs zo goed sat mijn schoonouders bij de bevalling zijn, daar ben ik ze heel dankbaar voor. Miijn vader was er wat minder blij mee. Het contact wird nuet beter.

Ook na de geboorte van mijn dochter gaat het stroef. Mijn vader en zijn vriendin komen niet vaker dan on de 4 à 6 weken langs. Sons zat er zelfts nog langer tussen.

Op het moment dat mijn vader het oppas voorstel doet heb ik zijn vriendin dus hooguit 10x oppervlakkig ontmoet. De pogingen om haar beter te keren kennen zijn keer op keer gestrand en bovendien heb ik er geen goed gevoel bij. Mijn vader is hier heel boos om en vind dat ik haar nuet accepteer. Ze voelt zich nu niet langer welkom. Als ik uileg dat "welkom zijn" en op mijn dochter passen 2 hele verschillende dingen zijn die los staan van elkaar dan wordt hij nog bozer. Zijn reacties "ach, wat kan er mis gaan" en "ze geeft zelf ook 2 kinderen groot gebracht" maken mij boos. Het gaat niet om wat er mus jan gaan, en niet iedere moeder is een goede oppas. Ze kennen mijn kind niet eens. Zij ziet hen als vreemden. Hij begrijpt niet dat mij er niet prettig voel bij het oppassen en het dus niet wil hebben. 

Er zijn maar 2 mensen die op mijn dochter mogen passen en dat heeft moeten groeien. Ik ben haar moeder en ik beslis. Dat ik daarin niet wordt begrepen door mijn vader doet zeer. We hebben nauwelijks nog contact sinds dit voorval en ik weet niet of dit nog goed komt.

Er is tijdens de ruzie natuurlijk nog veel meer gebeurt en gezegd maar dit staat allemaal los van het oppassen. Ik ben niet alleen mijn moeder verloren maar ook mijn vader.

Nu ben ik zwanger van nummer 2 en ik weet niet hoe ik hem ga vertellen dat er nog eeb hummeltje komt.