Terug op het eiland van rouw

Weer een man die vertrekt

Als 12-jarig meisje verloor ik mijn vader aan kanker. Het was heftig, overweldigend, en ik had geen idee hoe ik met al die emoties om moest gaan. Dus deed ik wat ik toen kon: ik stopte ze weg. Ik had nooit geleerd hoe ik mijn verdriet mocht voelen, laat staan uiten.

Zes jaar geleden overleed mijn man, in dezelfde week als waarin ik mijn vader verloor. Weer een belangrijke man uit mijn leven. Weer dat diepe, snijdende verlies. En deze keer kwam ook die oude wond van mijn 12-jarige zelf naar boven – de wond die ik jarenlang had weggestopt.

De afgelopen jaren heb ik zoveel rouwarbeid verricht. Ik heb zes jaar aan opleidingen gedaan, ben gegroeid in mijn persoonlijke ontwikkeling, en werk nu zelf als therapeut, gespecialiseerd in trauma, bevallingen en rouw. Ik dacht dat ik volledig hersteld was, dat ik ‘klaar’ was met rouw.

En toen overleed mijn opa.

Een nieuwe laag van verdriet

Het is weer dezelfde week. Weer een man die vertrekt. En er wordt een nóg diepere emotionele laag geraakt. Het verlies van mijn laatste opa raakt aan het verlies van mijn vader en aan het verlies van mijn man. Het is rauw. Het is pijnlijk. Het is weer verlies.

En wat ik nu begrijp: rouw is niet lineair. Je bent nooit ‘klaar’ met rouwen.

Wat ik nu anders doe

Maar er is wel iets veranderd. Deze keer doe ik het anders:

• Het mag er zijn. Alles wat ik voel, mag komen. Ik duw het niet meer weg.
• Ik zorg extra goed voor mezelf. Ik pak mijn rust en vertraag bewust.
• Ik wandel, ik mediteer, ik adem.
• Ik deel mijn verdriet. Ik praat erover in plaats van het op te kroppen.
• Ik voel. Ik zoek de rouw op in plaats van dat ik hem wegduw.

Want wat ik nu weet: rouw is liefde. Rouw is de prijs die we betalen voor liefde.

De eilanden van rouw en leven

Misschien ken je het beeld van de eilanden van rouw en leven wel. Het is een prachtige metafoor die laat zien hoe rouw werkt in ons leven.

In het begin, vlak na een verlies, sta je op het eiland van rouw. Het is groot, overweldigend, en het eiland van leven lijkt ver weg – een klein stipje aan de horizon. Je kunt het nauwelijks zien. Alles is verdriet.

Na verloop van tijd groeit het eiland van leven. Je begint weer te lachen, te genieten, te leven. Het eiland van rouw wordt kleiner. Je vaart steeds vaker naar het eiland van leven en steeds minder vaak naar het eiland van rouw.

Maar – en dit is belangrijk – het eiland van rouw verdwijnt nooit helemaal.

Er komen momenten dat je opeens weer terugvaart naar dat eiland. Een geur, een liedje, een datum, een nieuw verlies… En dan sta je er weer. Soms voor een paar minuten, soms voor dagen of weken.

Rouw komt in golven

Wat ik nu ervaar, is dat ik door het verlies van mijn opa weer terugkeer naar het eiland van rouw. En dat is oké. Het hoort erbij. Het betekent niet dat ik terugval of dat ik niet gegroeid ben. Het betekent dat ik liefheb. Dat ik geliefd heb. Dat deze mensen ertoe deden.

En deze keer weet ik: ik mag hier zijn. Ik hoef niet te vluchten.

Vorige week schreef ik nog over dit onderwerp. Deze week ervaar ik het aan den lijve. En misschien is dat wel de kracht van rouwverwerking: dat je kunt schrijven over iets en het tegelijkertijd zelf kunt meemaken, zonder dat het je ondersteboven gooit. Dat je de tools hebt om jezelf erdoorheen te dragen.

Voor jou, lieve mama

Misschien herken je dit. Misschien heb jij ook verlies ervaren – een ouder, een partner, een kind, een dierbare vriend. Of misschien rouw je om iets anders: een moeilijke bevalling, een droom die niet uitkwam, een leven dat er anders uitziet dan je hoopte.

Wat ik je wil meegeven:

Je hoeft niet ‘over’ je rouw heen te zijn. Rouw is geen finish waar je naartoe werkt. Het is een deel van je verhaal, een deel van je hart.

Het is oké om terug te varen naar het eiland van rouw. Ook als je dacht dat je er al lang vanaf was. Ook als je al ‘zo ver’ bent gekomen.

Rouw is niet zwak – rouw is liefde. Het bewijst dat je hebt liefgehad, dat je verbonden was, dat het ertoe deed.

Zorg goed voor jezelf. Vertraag. Voel. Deel. Wandel. Adem. Geef jezelf de ruimte die je nodig hebt.

En onthoud: je bent niet alleen op dat eiland.

Heb jij ook te maken met rouw of verlies? Voel je je overweldigd door emoties die je niet kunt plaatsen? Bij Praktijk MeerZicht help ik vrouwen (en mannen) met rouwverwerking, trauma en het vinden van rust in de storm. Je hoeft het niet alleen te doen.

Contact: info@praktijkmeerzicht.nl