Mijn zoon moet afscheid nemen van zijn vader

Ik verloor mijn moeder toen ik 7 was. En nu moet mijn zoon afscheid nemen van zijn vader.

Alles komt weer boven.

De pijn.
Het verdriet.
De eenzaamheid.

Ik wilde gewoon normaal zijn. Net als de rest.
Maar lange tijd was ik vooral dat zielige meisje dat haar moeder verloren was.

Iedereen wist het.
Toch praatte niemand erover tegen mij. Thuis niet en op school ook niet.
Soms leek het wel alsof mijn moeder helemaal niet bestond.

Het moment dat ik me realiseerde dat mijn man niet meer beter zou worden, sloeg in als een bom. Ik was verdoofd, hysterisch en bang tegelijk.

Mijn omgeving zegt dat het misschien een voordeel is dat ik weet wat mijn zoon te wachten staat, maar ik ervaar het helemaal niet zo.

Ik weet precies wat hem te wachten staat. En dat is gewoon verschrikkelijk!

Waar ik me heel erg bewust van ben is dat ik nu de keuze heb om het anders aan te pakken dan mijn vader destijds deed. Om te zorgen dat we straks mijn man niet vergeten en zijn dood verzwijgen. Dat het gemis er mag zijn.

Het heeft wat slapeloze nachten geduurd, maar mijn man en ik waren het eens dat we onze zoon verplicht zijn om hem te helpen met het verlies van zijn vader. Alleen hoe doe je dat als je steeds zelf kopje ondergaat van verdriet?

Een kennis tipte ons om contact te zoeken met een rouwcoach. Zo kwam ik bij Hanne terecht. Nog steeds tot op de dag van vandaag zijn we dankbaar dat we dat gedaan hebben. Voor mij betekent dit het vertrouwen dat ik mijn zoon niet in dezelfde situatie plaats als waar ik als 7-jarig meisje in terechtkwam.

Dit verhaal is met toestemming van het gezin geplaatst.

Hanne: ‘Wat een ongelofelijk sterke vrouw is deze moeder. Die het ingrijpende verlies in haar kindertijd gebruikt om haar zoon op een andere manier met de dood en gemis om te laten gaan. Ze weet misschien maar half hoeveel positieve impact dit gaat hebben op haar zoon.’