De band tussen een kind en iemand die dood is.

Hij (8 jaar) was ontzettend verdrietig. Eerlijk gezegd hadden zijn ouders dit niet zien aankomen. Ze hebben elkaar toch helemaal niet gekend? 

Afgelopen weekend ging het gezin langs bij de overleden opa van de vader van dit gezin. Voor hem was het altijd zijn lievelings opa geweest. Zo’n opa die je met open armen opwachtte na school. Een boterham smeerde met een veels te dikke laag hagelslag. Altijd in was voor een geintje. De uitspraak ‘wat lijk je toch op je opa’, hoort hij nog regelmatig. En aangezien zijn oudste zoon als twee druppels water op hem lijkt, lijkt hij indirect dus ook op zijn overgroot opa. 

Daar bij het graf gebeurde iets bijzonders. Het jongetje werd heel emotioneel. Hij zegt dat hij het zo jammer vindt dat hij hem nooit heeft leren kennen. En dat hij denkt dat ze zo op elkaar lijken. 

Kinderen kunnen dit gevoel heel sterk hebben. Het gevoel van verbondenheid met iemand die ze nooit gekend hebben. Soms is die band zo sterk dat het voor het kind heel fijn is om veel te praten over deze persoon en samen te zoeken welke overeenkomsten ze hebben. Verhalen maken iemand voor een kind ‘levend’. 

Ik denk wel eens dat kinderen een bijzonder gave hebben om deze connectie te voelen. Misschien kunnen ze dit wel beter dan volwassenen. 

Wij herkent dit bij zijn eigen kind? En met welke persoon heeft jouw kind een bijzondere connectie, ondanks dat ze elkaar fysiek nooit gekend hebben? 

PS, dit jongetje is mijn oudste zoon. En samen met mijn gezin hebben we weer even stil gestaan bij de overleden opa van mijn man. Wat een bijzondere man blijft dit toch in ons leven ❤️