Navigeren tussen twee eilanden – Rouw als jonge moeder

Het dubbele gewicht van verlies

Toen ik weduwe werd, ontdekte ik dat rouw als jonge moeder een unieke zwaarte heeft. Je rouwt niet alleen om je partner, maar ook om de vader van je kinderen, om jullie gezamenlijke toekomst, om de steun in de dagelijkse chaos. Manu Keirse zegt het zo mooi: “Rouw is niet iets wat je doet, maar iets wat je overkomt.” En inderdaad, het overkomt je volledig – praktisch, emotioneel en mentaal.

Die to-do lijst die plotseling dubbel zo lang wordt. Alle beslissingen die je alleen moet nemen. De avonden waarop je eindelijk alles hebt afgewerkt en dan… de stilte. Die momenten waarin je alleen op de bank zit met je gedachten en het gemis dat als een golf over je heen spoelt.

Twee eilanden, één reis

In mijn rouwproces ontdekte ik een beeld dat mij enorm heeft geholpen: het beeld van twee eilanden. Er is het eiland van (over)leven – waar je sociale contacten zijn, leuke activiteiten, je werk, vakanties, de dagelijkse routine, momenten van genieten en lachen. En er is het eiland van rouw – waar het verdriet woont, de zware gevoelens, boosheid, angst, intense huilbuien, vermoeidheid en overbelasting.

Zoals Manu Keirse zegt: “Rouw heeft zijn eigen tijd en zijn eigen tempo.” Beide eilanden hebben aandacht nodig, elk op hun eigen moment.

Het gevaar van één eiland

Wanneer je alleen op het eiland van leven probeert te blijven, groeit het onkruid op het eiland van rouw. Het verdriet dat je wegduwt, vindt altijd een weg terug – vaak op de meest onverwachte momenten. Het onkruid groeit door naar het eiland van leven en kleurt alles donker.

Blijf je daarentegen alleen op het eiland van rouw, dan verdwijn je in een donkere, zware wolk. Er zijn geen lichtpuntjes meer, geen momenten van oplading om de zwaarte aan te kunnen.

Onderhoud plegen op beide eilanden

“Rouw vraagt om aandacht, niet om oplossingen”. Wanneer je op het eiland van rouw bent, pleeg dan bewust onderhoud:

• Geef ruimte aan de emoties die je voelt
• Zoek de rouw bewust op in plaats van ervoor weg te lopen
• Pak een foto van je geliefde en laat het stromen
• Huil wanneer de tranen komen
• Voel de pijn zonder oordeel

Door dit ‘onderhoud’ ruim je iets op waardoor je weer op je bootje naar het eiland van leven kunt varen.

En wanneer je daar aankomt? Geniet dan zonder schuldgevoel. Ga leven, doe leuke dingen met je kinderen, lach om hun grappige opmerkingen, geniet van een kopje koffie in de zon. Dit zijn je oplaadmomenten om de zware momenten weer aan te kunnen.

Rouw als levenslange reisgenoot

Manu Keirse heeft gelijk wanneer hij zegt: “Rouw geneest niet, rouw integreert.” De pijn gaat nooit helemaal weg. Je neemt het mee in je verdere leven, maar het wordt anders. Zachter soms, scherper op andere momenten, maar altijd onderdeel van wie je bent geworden.

Als jonge moeder leer je dat rouw en leven hand in hand gaan. Je kunt verdrietig zijn om het gemis van je partner en tegelijkertijd trots op hoe sterk je bent geworden. Je kunt huilen om wat er niet meer is en lachen om de mooie herinneringen die blijven.

Voor alle moeders die dit herkennen

Je bent niet alleen in deze reis tussen twee eilanden. Het is oké om te vallen en op te staan. Het is oké om soms te verdrinken in verdriet en andere momenten volop te leven. Beide horen bij het proces.

“Rouw is liefde dat geen kant op kan gaan.” Die liefde verdwijnt nooit, ook al is je geliefde er niet meer. En die liefde geeft je uiteindelijk ook de kracht om door te gaan, om je kinderen de liefde en stabiliteit te geven die ze nodig hebben.

Wees geduldig met jezelf. Rouw heeft zijn eigen ritme, en dat is prima. Je hoeft niet ‘over’ je verdriet heen te komen – je leert ermee te leven, ermee te dansen tussen die twee eilanden die beide deel uitmaken van jouw nieuwe werkelijkheid.

Zoek professionele hulp – je hoeft dit niet alleen te doen

Als traumatherapeut en coach zie ik het dagelijks in mijn praktijk: moeders die vastlopen in hun rouw, die uitgeput raken van het constant balanceren tussen beide eilanden. Vrouwen die denken dat ze het allemaal zelf moeten kunnen, die zich schamen voor hun verdriet of bang zijn om hulp te vragen.

Lieve mama, je hoeft deze reis niet alleen te maken. Rouw is zwaar genoeg zonder dat je jezelf ook nog eens isoleert. Professionele begeleiding kan je helpen om bewuster te navigeren tussen je eilanden, om tools te krijgen voor de zwaarste momenten en om te leren dat het oké is om niet altijd sterk te zijn.

Het vragen om hulp is geen teken van zwakte – het is een teken van zelfzorg. Voor jezelf, maar ook voor je kinderen. “Zorgen voor jezelf is de beste zorg die je je kinderen kunt geven.”

Trek aan de bel voordat je volledig vastloopt. Er zijn mensen die begrijpen wat je doormaakt en die je kunnen helpen deze reis iets minder eenzaam te maken.

“Het doel van rouw is niet vergeten, maar leren leven met de herinnering.”- Manu Keirse