”Het is gênant om toe te geven… én toch moet ik dit met je delen!”

Maar mijn lijf wilde maar één ding: oplossen, sussen, voorkomen. Want voelen… écht voelen… had ik zelf nooit geleerd. Tot het moederschap me geen keuze meer gaf.

Dat merkte ik deze week opnieuw. Mijn zoontje viert zijn kinderfeestje. We spraken met de ouders af om samen één cadeau te geven. Super fijn, dacht ik. Ze krijgen toch al genoeg…

Tot die ene gedachte kwam:

En voor ik het wist, stond m’n brein op standje oplossing. Moeten we iets extra’s geven? Hoe gaat hij reageren? Ik was alweer bezig met zijn emotie controleren, vóór hij überhaupt iets had gevoeld.

Ik werd me er snel van bewust. Ik dacht: “Oh ja… daar gaan we weer. De controlemodus.”Het ging niet om de cadeautjes. Het ging om de emoties. Jarenlang zat ik vast in dat patroon.

Mijn hoofd draaide overuren: piekeren, scenario’s uitdenken, alles vooruit willen zien. Altijd een stap voor zijn.

En dit doen we zó vaak. Bijvoorbeeld bij het naar bed brengen. Nog een slokje, nog een boekje. Niet omdat we geen grenzen willen stellen, maar omdat we geen zin hebben in wéér een huil- of driftbui. Of omdat we zelf al op onze tandvlees lopen. Zonder dat we het doorhebben, proberen we constant emoties te voorkomen.

Bij ons kind. Maar ook bij onszelf. Maar echte emotieregulatie… Is niet onderdrukken, fixen of afleiden. Het is kunnen voelen. Ook als het heftig is. Bij je kind. En in jezelf. Dat hebben we nooit geleerd. We leerden negeren, afleiding zoeken, vermijden en doorgaan.

We zijn zo gefocust op hoe we onze kinderen leren omgaan met emoties, maar de echte verandering begint bij jou. Bij hoe jij omgaat met stress, frustratie, teleurstelling. Zodat jij van binnenuit een ander voorbeeld wordt.

En dát is wat doorwerkt.

In je kind. En in de generaties die volgen.

Let’s start the Revolution.

Voor meer informatie omtrent het doorbreken van jouw eigen patronen als moeder en het omgaan met jouw emotie neem een kijken op de website van Psychologenpraktijk Mom & Mind.